ΘΝΗΤΟΤΗΤΑ-ΘΝΗΣΙΜΟΤΗΤΑ-ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

 

θνήσκω= πεθαίνω

Η ιδιότητα του θνητού = ΘΝΗΤΟΤΗΤΑ αντίθ. αθανασία

π.χ. Ο αριθμός των νεκρών από μια νόσο αποκαλείται θνητότητα.

αγγλικά : fatality ή death rate.

Θνήσιμος = αυτός που μπορεί να πεθάνει

ΘΝΗΣΙΜΟΤΗΤΑ αντίθ. γεννητικότητα

 η αναλογία που υπάρχει ανάμεσα στον αριθμό των θανάτων και στο σύνολο του πληθυσμού σε ορισμένο τόπο και χρόνο/  το σύνολο των θανάτων που συμβαίνουν σε ένα ορισμένο χρονικό διάστημα και που οφείλονται στην ίδια αιτία

Με τη λέξη θνησιμότητα δηλώνουμε γενικότερα τον αριθμό θανάτων ασχέτως νόσου καθώς και την αναλογία θανάτων και ζώντων (πληθυσμού) ή θανάτων και γεννήσεων.

π.χ. Στις υπανάπτυκτες χώρες παρατηρείται υψηλή παιδική θνησιμότητα».

αγγλικά mortality / γαλλ. mortalité

Όσο διαρκεί ένα ποίημα, είτε για τον ποιητή είτε για τον αναγνώστη, μπορεί ο καθένας μας να διαρρήξει για λίγο την θνητότητα της ύπαρξής του και να “αγκαλιάσει” την ασύλληπτη, για τον ανθρώπινο νου, έννοια της αιωνιότητας /της μοναδικότητας του ανθρώπου!!!

Τι θα ήθελες να είσαι; ΠΟΙΗΤΗΣ ή ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ;

Π Ο Ι Η Μ Α!!!

Για τη Δημουλά ο κάθε άνθρωπος κάτι κρύβει. Ακόμα και ο ποιητής.

«Νιώθω πως ένας άνθρωπος που γράφει, πίσω από όλα αυτά που γράφει και μοιάζει να θέλει να φανερώσει, κάτι επιθυμεί να κρύψει. Δεν είναι ειλικρινής. Η αλήθεια του δεν είναι αλήθεια. Απλά δεν επινοεί ψεύτικους τρόπους για να την διατυπώσει. Τα πράγματα είναι κρυμμένα ακόμα και από τον ίδιο».

Όσο για τη μνήμη; Στον «Πληθυντικό Αριθμό» αναφέρει:

«Η μνήμη,

κύριο όνομα των θλίψεων,

ενικού αριθμού,

μόνον ενικού αριθμού

και άκλιτη.

Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη».

Η μνήμη  είναι υπεύθυνη για τον ανθρώπινο πόνο, καθώς οι αναμνήσεις μπορούν να συνθλίψουν τον άνθρωπο. Όσο για όσα «θάβουμε» μέσα μας και τα βλέπουμε μετά από λίγο καιρό να επιστρέφουν; Η ποιήτρια έχει την εξήγηση:

«Μνήμη και λήθη συνεργάζονται. Η μία δίνει στη άλλη ό,τι της περισσεύει, ό,τι της είναι πολύ. Όταν η μνήμη παραφορτωθεί, περνάει τα δεδομένα της στη λήθη. Η λήθη έχει το ανεπιθύμητο. Μέσα σ’ αυτή υπάρχουν αισθήματα και αναμνήσεις που δε μπορεί να καταφάει και τα επιστρέφει στη μνήμη. Υπάρχουν αναμνήσεις που ενοχλούν τη λήθη, γι’ αυτό και ξεχνάμε για λίγο καιρό και μετά οι αναμνήσεις επιστρέφουν. Η λήθη δεν τις αντέχει και τις επιστρέφει στη μνήμη».

 

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ καταλήγει σε ένα ανέκδοτο ποίημα που έγραψε 19 χρονών με τίτλο Αγαπάω

....

Αγαπώ σε τούτον τον κόσμο ό, τι κλαίει

Γιατί μοιάζει με μένα.