Τρίτη 26 Μαΐου 2020

ευθανασία και Β3


Συγκρούσεις  αξιών και  ηθική ΦΙΛΟΣΟΦΊΑ


όσο πλησιάζει η Στιγμή, τόσο το μόνο πρόσωπο που βλέπω απέναντι θα είναι το Εγώ μου – «λάμνει ο Οδυσσέας, ήσυχα καθίζει ο Θάνατος στην πλώρα – κι είναι απαράλλαχτος ο Οδυσσέας» (Καζαντζάκης)
 
 ***Ως μαθήτρια της Β τάξης του Γενικού Λυκείου και μέλος μιας κοινωνίας που δεν αφήνει τίποτα ασχολίαστο και κατακρίνει την κάθε σου κίνηση, θα μπορούσαμε να πούμε πως η ευθανασία για τα ελληνικά πρότυπα αποτελεί κάτι το απαράδεκτο. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πόσα άτομα έχει προδώσει το σώμα τους και βρίσκονται καθηλωμένα σε ένα κρεβάτι ή ακόμα δεν έχουν καμία επαφή με το κόσμο, κι όμως οι συγγενείς τους αδυνατούν να σκεφτούν μονάχα τη περίπτωση αυτοί οι άνθρωποι να φύγουν από τη ζωή. Ωστόσο κανένας μας δεν έχει αναρωτηθεί ποτέ αν όντως αυτοί οι άνθρωποι προτιμούν να πεθάνουν οικειοθελώς από το να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους ανήμποροι και αβοήθητοι. Είναι καθήκον μας να αφήνουμε τον κάθε άνθρωπό να αποφασίζει ο ίδιος για τη ζωή του και να σκεφτόμαστε πάντα αυτόν που πάσχει και όχι εμάς που θα πονέσουμε για τον χαμό του, όμως δε ξέρω αν είναι ευκολότερο να γίνεσαι μάρτυρας αυτής της κατάστασης. Η ευθανασία δίνει τη δυνατότητα σε κάποιους ανθρώπους με σωματικά προβλήματα, ασθένειες ή ακόμα και σοβαρότερες παθήσεις να απαλλαχτούν από τα προβλήματα τους και να νιώσουν ελεύθεροι. Για αυτό δε πρέπει να στερούμε το δικαίωμα από κανένα να αποφασίσει ο ίδιος για το τέλος του, με την προϋπόθεση ότι η υγεία του είναι κρίσιμη. 


ΜΑΡΙΝΑ , Β3

Σαν συγγενής, θεωρώ πως θα ήμουν κατά των απόψεων του συγγραφέα. Παρά τη θέλησή του, δεν θα επέτρεπα σε έναν συγγενή μου να πεθάνει οικειοθελώς για να περιορίσω -προσωρινά- τη δική μου θλίψη. Εγωιστικό αλλά ρεαλιστικό.







Σαν φίλος, θεωρώ πως θα αμφιταλαντευόμουν για το αν είμαι υπέρ ή κατά της ευθανασίας. Από τη μία, θα ήθελα να ζήσει όσο περισσότερο γίνεται ο κολλητός μου αλλά από την άλλη, πώς να πάω κόντρα στην απόφασή του;







Σαν ψυχολόγος, θεωρώ πως θα ήμουν κατά των απόψεων του συγγραφέα. Προφανώς κι ο ασθενής, επηρεασμένος από τις συγκυρίες και χωρίς να σκέφτεται λογικά θα ήθελε να δώσει ένα τέλος στη ζωή του απλά για να μη νιώθει πόνο.







Σαν παπάς, θεωρώ πως θα ήμουν κατά των απόψεων του συγγραφέα. Σύμφωνα με την εκκλησία: ευθανασία = αυτοκτονία = αμαρτία. Δεν πρέπει να “πετάμε” το δώρο της ζωής που μας δόθηκε από τον Θεό.







Σαν πολιτικός, θεωρώ πως θα ήμουν υπέρ των απόψεων του συγγραφέα. Είναι ένας από τους πολλούς πολίτες, και τι θα γίνει αν πεθάνει;







Σαν μαθητής, θεωρώ πως θα ήμουν υπέρ των απόψεων του συγγραφέα. Έχουμε ελευθερία και δημοκρατία. Εφόσον κάποιος που έχει σώας τάςφρένας έχει πάρει μία τέτοια απόφαση, ποιος είμαι εγώ που θα “μπω” σαν εμπόδιο στο μυαλό του και θα την αμφισβητήσω;







Σαν δικηγόρος, θεωρώ πως θα ήμουν υπέρ των απόψεων του συγγραφέα. Υπερτερεί κι επικρατεί το ατομικό δικαίωμα του σεβασμού της αξιοπρέπειας κάθε ανθρώπου.







Σαν επιστήμονας, θεωρώ πως θα αμφιταλαντευόμουν για το αν είμαι υπέρ ή κατά της ευθανασίας. Από τη μία, αν η κατάσταση του ασθενούς ήταν δεδομένη, θα σεβόμουν αυτή την επιλογή. Άλλωστε θα ήταν μία ευκαιρία για έρευνα ή δωρεά οργάνων. Από την άλλη, αν υπήρχε έστω και λίγη ελπίδα ζωής, θα προσπαθούσα να του αλλάξω τη γνώμη.





 Υ.Γ.1: Βρήκα πιο ενδιαφέρον το να γράψω λίγο και για όλα προκειμένου να γίνει εμφανής η διαφορετικότητα στις απόψεις.



Υ.Γ.2: Πάντα οι απόψεις μου κινήθηκαν με δεδομένο ότι ο συγγραφέας είναι υπέρ της επιλογής της ευθανασίας.





Υ.Γ.3: Όλες οι απόψεις μου διατυπώθηκαν με δεδομένο ότι η επιλογή ήταν του ασθενούς και πως η κατάσταση του ήταν σε κρίσιμη/απελπιστική κατάσταση, όπως και στο κείμενο αναφοράς.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ, Β3

***Η ευθανασία για κάποιους αποτελεί καταδικαστέα πράξη. Για κάποιους άλλους πάλι, λύτρωση. Φυσικά, οι απόψεις αυτές εξαρτώνται από την οπτική γωνία που παρατηρούμαι (ή ζούμε) τις καταστάσεις. Προσωπικά, έχοντας την ιδιότητα του ψυχολόγου αλλά και του ανθρώπου, θεωρώ πως η ευθανασία αποτελεί μια διαφυγή που ο κάθε άνθρωπος είναι απαραίτητο να μπορεί να επιλέξει, εφόσον η ζωή είναι μαρτύριο γι’ αυτόν. Ειδικότερα, Πολλά άτομα πάσχουν από σοβαρές, και ίσως ανίατες, ασθένειες, υποφέρουν καθημερινά από σωματικούς πόνους και οδηγούνται, σταδιακά, σε ψυχικό μαρασμό. Επιπλέον, κάποιοι βρίσκονται διασωληνωμένοι, σε κώμα, με τους συγγενείς τους να είναι ζωντανοί-νεκροί και οι γιατροί ανήμποροι να τον επαναφέρουν στη ζωή. Όλοι οι παραπάνω δεν φοβούνται τον θάνατο. Συνηθίζουν την ιδέα του και, μετά από κάποιο διάστημα, τον επιζητούν, ώστε να απαλλαχτούν από την επίπονη και βασανιστική ζωή τους. Συνεπώς, η ευθανασία, αδιαμφισβήτητα, συνιστά δικαίωμα του καθένα ,για να ανακουφιστεί από τον ανθρώπινο πόνο και την επιβάρυνση της ψυχικής του υγείας. Είναι πρέπον, λοιπόν, να αντιληφθούμε την σημαντικότητά της  για ορισμένα άτομα, απορρίπτοντας την εγωιστική οπτική της οδύνης που θα μας επιφέρει η απώλεια ενός οικείου προσώπου.

ΓΙΑΝΝΗΣ Β3




***Ως ψυχολόγος με εξειδίκευση στην συμβουλευτική ψυχολογία οικογενειών θεωρώ ότι η ευθανασία είναι ηθικά σωστό να υπάρχει . Αυτό γιατί , υπάρχουν περιπτώσεις που άνθρωποι διατηρούνται στην ζωή με μηχανική υποστήριξη . Αυτό έχει ως συνέπεια η οικογένεια να ελπίζει για κάποιον ο οποίος από ιατρικής άποψης είναι ήδη νεκρός .  Είναι μια διαδικασία αρκετά ψυχοφθόρα και θα έπρεπε η οικογένεια να ‘τραβήξει την πρίζα΄ ώστε και ο ασθενής να αναπαυθεί και η οικογένεια να συμβιβαστεί με την απώλεια . Φυσικά και η οικογένεια θα κρίνει τι είναι καλύτερο , όμως από δικούς μου ασθενείς έχω παρατηρήσει ότι η ‘πληγή’ του θανάτου επουλώνεται ευκολότερα από την ‘πληγή’ της διατήρησης για μεγάλο χρονικό διάστημα κάποιου κλινικά νεκρό . Επίσης κατά αυτόν τον τρόπο μπορεί κάποια άλλη οικογένεια να ‘πάρει’ ζωή με την δωρεά οργάνων . Δεν θεωρώ ότι έχουμε δικαίωμα να κρίνουμε για την ζωή του άλλου, απλά σε κάποιες εξαιρετικά ιδιαίτερες περιπτώσεις κρίνεται απαραίτητο .

ΝΙΚΟΛΕΤΑ, Β3



***Ως μαθήτρια της Β' τάξης του Γενικού Λυκείου και με αφορμή το κείμενο για το βιβλίο του Αλέξανδρου Βέλιου, Εγώ κι ο θάνατος μου, δημιουργήθηκαν προβληματισμοί όσον αφορά την ευθανασία.  Υπέρ ή Κατά; Αδιαμφισβήτητα πρόκειται για ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα, καθώς έχουν διατυπωθεί απόψεις περί απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής και δικαιώματος θανάτου. Πράγματι, σύμφωνα με το συγγραφέα όταν υπάρχει ανεξέλεγκτος σωματικός -αλλά και ψυχικός- πόνος όσο δύσκολη κι αν φαντάζει η απόφαση, είναι η εύκολη λύση. Είναι κατανοητό πως όταν ξέρεις ότι σύντομα όλα θα τελειώσουν επιλέγεις να αποφύγεις όσο το δυνατόν περισσότερο πόνο, να τελειώσεις το μαρτύριο γρηγορότερα. Σε περιπτώσεις, λοιπόν, όπου υπάρχει ανυπόφορο πόνος και δεν υπάρχουν προοπτικές επιβίωσης η ευθανασία μοιάζει με πηγή νερού μέσα σε μια έρημο, το μοναδικό φάρμακο που μπορεί να γιατρέψει τον πόνο, αλλά μόνο τότε! Και πάλι προσωπικά θεωρώ πως η ζωή είναι ένα δώρο το οποίο μας χαρίζεται και δεν έχουμε το δικαίωμα να το «πειράξουμε» , αλλά τουλάχιστον σε αυτές τις περιπτώσεις δικαιολογείται, ακόμη κι από τον νόμο. 

ΧΡΙΣΤΙΝΑ, Β3