Κυριακή 15 Ιουλίου 2018

Αυτοβιογραφία του ΓΙΟΣΙ ΓΚΙΝΣΜΠΕΡΓΚ - Η ζούγκλα (ταινία)- Προορισμός η Βολιβία Λατινική Αμερική

Η ανθρώπινη αντοχή έχει όρια; Η ζούγκλα φιλόξενη ή άξενη;Συχνά ανατριχιαστική η επιβίωση όπως και ο ρεαλισμός και ο ορθολογισμός σαν άποψη και σαν modus vivendi!

Ο Γιόσι Γκίνσμπεργκ είναι ενδιαφέρουσα φιγούρα. Το 1981, αμέσως μετά τη θητεία του στον ισραηλινό στρατό, και ενάντια στη θέληση των γονιών του, πραγματοποιεί επικίνδυνο ταξίδι στη ζούγκλα της Βολιβίας. Καταφέρνοντας να επιβιώσει ύστερα από τρεις εβδομάδες αβοήθητος, επέστρεψε στο ίδιο μέρος ύστερα από μια δεκαετία και εγκαταστάθηκε για χρόνια. Όταν ο Γιόσι χωρίστηκε από την ομάδα των φίλων του και χάθηκε στην ζούγκλα της Βολιβίας, βρέθηκε μόνος σε ένα εξαιρετικά αφιλόξενο και γεμάτο κίνδυνους περιβάλλον στο οποίο κατόρθωσε να επιβιώσει για τρεις ολόκληρες εβδομάδες πριν διασωθεί –σαν από θαύμα όπως λέει ο ίδιος.


Ο σκηνοθέτης Γκρεγκ Μακλίν γυρίζει σε αυθεντικές, μαγευτικές τοποθεσίες (αν και δεν βρίσκονται όλες στη Νότιο Αμερική) πετυχαίνοντας έτσι να ζωντανέψει το άγριο περιβάλλον όπου βρέθηκε ο ήρωάς του. Ο δε Ράντκλιφ, έχοντας χάσει και μπόλικα κιλά για τις ανάγκες του ρόλου, τα πηγαίνει αρκετά καλά ερμηνεύοντας τον κεντρικό χαρακτήρα του Γιόσι και παίζοντας σε μεγάλο μέρος της ταινίας ουσιαστικά μόνος.

Σήμερα ζει στην Αυστραλία και αποτελεί σημαίνουσα φιγούρα των περιβαλλοντικών κινημάτων αλλά και έμπνευση για όσους αγαπούν τις εξορμήσεις στην άγρια φύση.

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2018

Ο ΠΡΩΤΟΣ SHOWMAN

Η ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΗ ζωή του ΦΙΝΕΑ ΜΠΑΡΝΑΜ 1810-1891

Ανθρωπος του «ηρωικού» 19ου αιώνα , ο Αμερικανός σόουμαν ήταν ένας πολύ φιλόδοξος άνθρωπος, με επιχειρηματικό πνεύμα από αυτά που ενέπνευσαν τους συμπατριώτες του, προκειμένου να σχηματίσουν τη μετέπειτα εικόνα της χώρας τους.
Με τα σύγχρονα δεδομένα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και άκαρδος εκμεταλλευτής των περιθωριοποιημένων, τους οποίους χρησιμοποιούσε στις παραστάσεις του , όμως ενάμιση αιώνα πριν κάτι τέτοια θεωρούνταν πταίσματα. Σε κάθε περίπτωση, τα κάθε λογής σόου του Μπάρνουμ, μόνιμα ή περιοδεύοντα, τον καθιέρωσαν σε κορυφαίο λαϊκό διασκεδαστή και θρύλο στη συνείδηση του κοινού.

Ορφανός, πάμφτωχος, αλλά φιλόδοξος και γεμάτος ιδέες, ο Φινέας Τέιλορ Μπάρναμ θα δανειστεί και θα ρισκάρει τα πάντα για ένα εναλλακτικό σόου «ιδιαίτερων» ανθρώπων, γεννώντας στα μέσα του 19ου αιώνα τη σύγχρονη μορφή της showbiz. Φαντασμαγορική μουσική βιογραφία που, πάνω σε ένα προσχηματικό και απλοϊκό σενάριο, «απογειώνει» το θεαματικό στοιχείο.

Στο «The Greatest Showman»,  ο Jackman υποδύεται τον άνθρωπο που δημιούργησε το 1871 το περιοδεύον τσίρκο Ringling Bros και Barnum & Bailey Circus, το οποίο διαφημιζόταν ως «Το καλύτερο Σόου στη Γη» και θεωρείται προάγγελος των εντυπωσιακών θεαμάτων τύπου μιούζικαλ που ακολούθησαν.

«Ένα κακό μιούζικαλ είναι κάτι τρομερό, αλλά όταν ένα μιούζικαλ είναι επιτυχία δεν υπάρχει τίποτα σαν αυτό........ Οι άνθρωποι φωνάζουν και επευφημούν. Δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο. Στο τέλος, καθώς κάνεις υπόκλιση, δεν υπάρχει αίσθηση ότι βρίσκεσαι μπροστά σε ξένους. Είναι μια οικειότητα που αποκτάς, που είναι πολύ πιο έντονη από εκείνη που έχεις με τους ανθρώπους που γνωρίζεις εδώ και πολλά χρόνια. Είναι όλοι μαζί και ανοίγουν την καρδιά τους» υπογράμμισε.

FAHRENHEIT 451, R.BRADBURY

Αποτέλεσμα εικόνας για fahrenheit 451
Βρισκόμαστε σε μια κοινωνία, μελλοντική αλλά όχι και τόσο μακρινή, η οποία θεωρεί τα βιβλία ως πηγές άχρηστων πληροφοριών και κατάθλιψης. Ειδικές ομάδες πυροσβεστών έχουν αναλάβει την εξαφάνιση των βιβλίων καίγοντάς τα μόνα τους ή μερικές φορές και με τον ιδιοκτήτη τους. Και ενώ ολόκληρη η πολιτεία συνεχίζει να αποχαυνώνεται από την καλπάζουσα τεχνολογία και κάποια ρηχά-κακόγουστα θεατρικά έργα, ένας πυροσβέστης με αφορμή ένα εκκεντρικό κορίτσι που του ζητά απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν είχε θέσει ποτέ στον εαυτό του ξεκινά μια περιπέτεια διάσωσης.

Μπορεί με την πρώτη ανάγνωση να φανεί αργό και η πλοκή όχι και τόσο ενδιαφέρουσα, αλλά σίγουρα με μια ματιά πίσω από το προφανές και την καμμένη επιδερμίδα του πρωταγωνιστή θα ανακαλύψει κανείς τη δίψα για αλήθεια και γνώση.
Ένα μυθιστόρημα που σίγουρα θυμίζει το γνωστό '1984', αφήνει το δικό του μήνυμα, ένα μήνυμα για τον πολιτισμικό θησαυρό και την μαγεία που κουβαλάνε τα βιβλία, τα οποία ακόμα και μέσα από τις φλόγες θα βρουν τον τρόπο να σε αγγίξουν, όπως μία γριούλα σε αγγίζει με στοργή για να σου μεταφέρει όλες τις εμπειρίες της πριν γίνουν όλα στάχτη.
                                          

                                                                       ΚΑΣΣΙΑΝΗ-ΚΑΛΥΨΩ

                                           

Κυριακή 8 Ιουλίου 2018

Μες στο κατακαλόκαιρο...ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ



Σιγά σιγά, μες στο κατακαλόκαιρο, το φως αφανίζει την Ελλάδα. Χωνεύει τα νησιά, εξουδετερώνει τις θάλασσες, αχρηστεύει τους ουρανούς. Μήτε που βλέπεις πια βουνά, μήτε δέντρα, μήτε πολιτείες, μήτε χώμα και νερό. Άφαντα όλα.
Πιωμένος φως – μονάχα μια σκιά μαύρη – ο άνθρωπος. Μια σκιά που μεγαλώνει, δυσανάλογα προστατευμένη από την ίδια του τη θυσία.
Η αντίσταση σ’ ένα τέτοιο φως: να ποιο είναι το βαθύτερο νόημα της ελληνικής αρχιτεκτονικής.
Μέσα στη διαφάνεια, πιο διάφανος ακόμη, πιο λευκός, ο Παρθενώνας δικαιώνει μυστηριακά την ύπαρξή του την ώρα που το μεσημέρι το αττικό φτάνει στη μεγαλύτερή του ένταση κι όπου μονάχα νεράιδες τριγυρνάν μες στο θαμπωτικό διάστημα.
Η Ελλάδα στους χάρτες ανύπαρχτη.
Λες και βρήκε ο κόσμος το μακαρισμένο τέλος του σ’ αυτή την απόλυτη ισότητα.

Κι όμως, το ίδιο αυτό φως, το αστραφταβόλο, το καταιγιστικό, που αναιρεί την Ελλάδα μες στα μεσημέρια, την αποκαθιστά πάλι το ηλιοβασίλεμα κάτω από τα φαντασμαγορικά πυροτεχνήματα του δειλινού και αργότερα κάτω από την τρυφερή παρουσία της Σελήνης.


Τότε ξαναβρίσκει τον εαυτό της η Ελλάδα. Ξαναγίνεται αυτό που πραγματικά είναι. Ξαναπαίρνει στους χάρτες τη θέση που της αξίζει. Θέλω να πω τη θέση των ονείρων.
(Ο. Ελύτης, Εν λευκώ, Ίκαρος)

Το κόκκινο σπουργίτι, Τζέισον Μάθιους


Η Ντομινίκα Εγκόροβα (η βραβευμένη με Όσκαρ Τζένιφερ Λόρενς) έχει πολλές ιδιότητες. Είναι μία αφοσιωμένη κόρη, αποφασισμένη να προστατέψει τη μητέρα της με κάθε κόστος. Είναι πρίμα μπαλαρίνα με τέτοια ένταση, που έχει ωθήσει το μυαλό και το σώμα της στα όρια. Είναι αριστοτεχνική στη μάχη της αποπλάνησης και της παραπλάνησης.
Όταν της τυχαίνει ένας τραυματισμός που την αναγκάζει να τερματίσει την καριέρα της, η Ντομινίκα και η μητέρα της αντιμετωπίζουν ένα δυσοίωνο και αβέβαιο μέλλον. Αυτός είναι και ο λόγος που πέφτει θύμα εκμετάλλευσης για να γίνει η νέα στρατιώτης της σχολής «Σπουργίτι», μίας μυστικής υπηρεσίας που εκπαιδεύει ξεχωριστούς νεαρούς ανθρώπους να χρησιμοποιούν το σώμα και το μυαλό τους ως όπλο.

Αφού υπομένει τη σαδιστική, διεστραμμένη διαδικασία εκπαίδευσης, αναδύεται ως το πιο επικίνδυνο «Σπουργίτι» που έχει βγάλει ποτέ η υπηρεσία. Η Ντομινίκα, πλέον, θα πρέπει να συμφιλιώσει τον παλιό εαυτό της με τη δύναμη που κατέχει τώρα, την ίδια ώρα που η ζωή της και όλοι αυτοί που αγαπά βρίσκονται σε κίνδυνο, συμπεριλαμβανομένου κι ενός πράκτορα της CIA που προσπαθεί να την πείσει πως είναι ο μόνος, τον οποίο μπορεί να εμπιστευτεί.
Όταν ο συγγραφέας του «Κόκκινου Σπουργιτιού», Τζέισον Μάθιους, ολοκλήρωσε μετά από 30 χρόνια τη θητεία του στη CIA, κατάλαβε ότι δεν ήταν έτοιμος να περάσει τα επόμενα χρόνια του ως αδρανής συνταξιούχος κι έτσι ξεκίνησε να γράφει το πρώτο του βιβλίο που θα βασιζόταν στις εμπειρίες του από τα χρόνια του ως πράκτορας. Το «Κόκκινο Σπουργίτι» εκδόθηκε το 2013 και έγινε αμέσως best-seller, ενώ ακολούθησαν ακόμα δύο βιβλία που ολοκλήρωσαν την τριλογία: το Palace of Treason και το The Kremlin’s Candidate.
«Η Ντομινίκα είναι προϊόν μυθοπλασίας, σε αντίθεση με τους περισσότερους χαρακτήρες του βιβλίου που είναι αληθινοί» αναφέρει ο Μάθιους για τον κεντρικό χαρακτήρα του. Το ίδιο αληθινή ήταν και η σχολή «Σπουργίτι», όπως αναφέρει. «Στη Σοβιετική Ένωση, είχαν μια σχολή που δίδασκε νεαρές γυναίκες την τέχνη της αποπλάνησης για τον εκβιασμό ‘’έξυπνων’’ στόχων. Υπήρχε μια σχολή ‘’Σπουργίτι’’ στο Καζάν, στις όχθες του ποταμού Βόλγα, όπου οι γυναίκες μάθαιναν πώς να είναι ‘’συνοδοί’’. Τις αποκαλούσαν ‘’Σπουργίτια’’».
Όταν οι παραγωγοί ταινίας διάβασαν το βιβλίο ενθουσιάστηκαν. «Μας τράβηξε το γεγονός ότι ο συγγραφέας υπήρξε πράκτορας της CIA, σε συνδυασμό με το ότι αυτό ήταν το πρώτο του βιβλίο και μια από τις πιο φρέσκες και μοναδικές κατασκοπικές ιστορίες που είχαμε διαβάσει. Επίσης, λατρέψαμε το ότι είχε γυναίκα ηρωίδα κι όχι τον Μπορν, τον Μποντ ή κάποιον χαρακτήρα του Λε Καρρέ», σχολιάζει η Τζένο Τόπινγκ, μια από τους παραγωγούς.
«Ερωτεύτηκα αμέσως το βιβλίο για τη φρεσκάδα και τον χαρακτήρα της Ντομινίκα, καθώς και για τη γενικότερη σεξουαλικότητά που αποπνέει», συμπληρώνει ο σκηνοθέτης της ταινίας, Φράνσις Λόρενς, ενώ σημειώνει πως στόχος του ήταν να κρατήσει τα βασικά στοιχεία του μυθιστορήματος κατά τη μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη.