Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016

Αγαπητέ Θεέ... (Πολυτεχνείο 2016)

Αυτή τη χρονιά είχαμε την τιμή, πρώτα απ όλα, και την χαρά, την ασύγκριτη χαρά , να συμμετέχουμε σε μια από τις ομορφότερες και τις λαλίστερες αποδόσεις τιμής και μνήμης σε 24 ελεύθερους ανθρώπους που τυχαία ή με θάρρος -θράσος θα έλεγαν κάποιοι- στάθηκαν αλύγιστοι μπροστά στο θάνατο! Ήταν ήρωες; ποιο είναι το μέγεθος, το βάθος αυτής της λέξης; Ενέπνευσαν όμως 11 πανέμορφες ψυχές να γράψουν γι αυτούς, να μοιραστούν την αγάπη τους για την ζωή, όπως ένας 17χρονος μόνο μπορεί να την γευτεί, να την μυρίσει, να την κοιτάξει, να την ακούσει, να την αδράξει! Ενέπνευσαν κι άλλες πολλές ακόμα ψυχές να τραγουδήσουν, να μιλήσουν με την μουσική τους για όσα χρωστάμε σ” αυτούς τους ελεύθερους ανθρώπους και σε όσους άλλους αψήφησαν τον κίνδυνο, τον θάνατο τον ίδιο, για να ΖΉΣΟΥΝ. Σ αυτά τα παιδιά που έγιναν σήμερα δάσκαλοί μας, ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ «ευχαριστώ»!

Τα κείμενα που δημιούργησαν οι μαθητές μας μπορείτε να τα δείτε στους παρακάτω υπερσυνδέσμους:

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

Αγαπητή Ελένα , Λουντμίλα Ραζουμόβσκαγια




Τέσσερις νέοι επισκέπτονται το σπίτι της δασκάλας τους την ημέρα των γενεθλίων της. Δεν θέλουν να της ευχηθούν ,αλλά να κλέψουν και να αλλάξουν τα γραπτά τους ώστε να μπουν στο Πανεπιστήμιο.Νιώθουν θύματα του συστήματος, αλλά όταν θα αποκαλύψουν τον πραγματικό λόγο της επίσκεψης τους , το διαμέρισμα μεταμορφώνετα σε πεδίο σύγκρουσης...
Τι σημαίνουν για τους σημερινούς νέους οι λέξεις: τιμή, συνείδηση, αλληλεγγύη;
Ποιος έχει το κλειδί;