Ελύτης: O αρχιτέκτων μηχανικός του στερητικού άλφα των μεταφράσεων.

 

 

Κάποτε βρέθηκε ένα ημερολόγιο δύο γλωσσών,

οι οποίες αποπειράθηκαν να κινηθούν προς

τα γαλαζοπράσινα νερά του Ελύτη για να

μεταφράσουν με τον δέοντα σεβασμό το Μονόγραμμά του.

Στο ημερολόγιο πλοίου τους έγραφαν,

“Tόπος αναχώρησης: Αγγλία” η μία,”Tουρκία” η άλλη,

“Τόπος συνάντησης : το κέρινο επισφραγισμένο Μονόγραμμα του Ο. ΕΛύτη”.

“Γλώσσα γραφής : η μητρική των απογόνων του δημιουργού, ΕΛ-ληνική.

    Προ απόπλου, έλαβαν τα απαραίτητα εφόδια και εμπλουτίζοντας τα γνωσιολογικά

τους αμπάρια, ετοιμάστηκαν να ανοίξουν πανιά με προορισμό την νήσο του

Μονογράμματος, όπου αυτοκράτειρα ήταν η  γλώσσα η ελληνική, καθισμένη  σε

σκαλιστό θρόνο που είχε κατασκευάσει ο ίδιος ο Ελύτης από όστρακο και φίλντισι.

Αποπλέουσες η μία από τον βορρά και η άλλη από την ανατολή, καθόρισαν ως σημείο

συναντήσεως το Αρχιπέλαγος. Σκέφτηκαν ότι και οι δυο μαζί, θα ήταν ευκολότερο να

αντιμετωπίσουν η μια τα κενά και τις αμφιβολίες της άλλης.

    Καθώς άρχισαν να προσεγγίζουν προς την αφροστόλιστη νήσο του Ελύτη, ένα

αιγαιοπελαγίτικο αεράκι με αρώματα νυχτολούλουδου και ανθισμένων

 σαλκιμίων, που του δάνεισαν την δροσιά τους τα κύματα, άγγιξε το σώμα των

 γλωσσών και αφού περιπλανήθηκε επιδερμικά πάνω τους, εισχώρησε έως το βάθος

 της ψυχής τους, κάνοντας τις αισθήσεις τους να μουδιάσουν, σαν να τις είχε πλέον

υποτάξει με ξόρκια η Κίρκη και μια φωνή γλυκιά, σαν κάτι δυνατότερο από ψίθυρος,

 που σχηματιζόταν από τον άνεμο που τριγυρνούσε ανάμεσα στα κατάρτια,

ακούστηκε να λέει:          

               «Θα πενθώ πάντα μ’ακούς; για ΄σένα, μόνος, στον Παράδεισο».   

Οι γλώσσες κοιτάχθηκαν άλαλες, σαστισμένες, γεμάτες αναρίθμητα ερωτηματικά

Και ένα πώς, που έμοιαζε σχεδόν αβοήθητο! πώς να εξηγήσουν αυτό το πένθος του

Πάντα; της δήλωσης του αιώνιου; και ύστερα το κόμμα, αυτό το μικροσκοπικά

τεράστιο σημείο στίξης και σιγής, που στέκεται εκεί ως βάλσαμο, επιτρέποντας στο

σφιγμένο διάφραγμα να πάρει μια βαθιά ανάσα, πριν ξεσπάσει από το στόμα το

                                                           «μ’ ακούς;»,

το εστεμμένο εξομολογητικό ερωτηματικό απόγνωσης που ψάχνει την επιβεβαίωση, κάνει τα

μάτια να βουρκώνουν και μοσχοβολά ψυχή;

    Έπειτα άλλο ένα κόμμα, σαν να επιθυμεί να μεταγραφεί σε λέξη θλιμμένη με ωμέγα,

ένα μι που της λείπει η περισπωμένη για να ολοκληρωθεί,  κι όμως τηρεί σταθερά την

θέση του, για να ακολουθήσει η χάρις, όχι η αιτία, «για ΄σένα», και εν συνέχεια ο τόπος.

 Το παραδείσιο τέλος, η εμμελώς (μέλος-μουσική) τελείωση όλων πλην του Ελύτη,

που ζητά το ελάχιστο  και τιμωρείται με το μέγιστο καθώς στο ελάχιστο τελειώνεται

και στο παραδεισένιο μέγιστο τελειώνει μόνος, κενός, έρημος να σιγοψιθυρίζει

 «να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό και μισή να σε κλαίω στον Παράδεισο».

    Οι γλώσσες υποκλίθηκαν στο μεγαλείο του σφραγισμένου με το Έψιλον και το 

Λάμδα της ελληνικής γλώσσας  Μονογράμματος κι εφόσον δεν κατάφεραν να 

αποδώσουν διαισθητικά την μετάφραση, επανέπλευσαν στους λιμένες τους έχοντας

«την ανταύγεια στο πρόσωπό του νερού του τρεμάμενου» και

άλυτα τα μυστήρια του θαύματος, αντιλαμβανόμενες ότι αποπειράθηκαν κάτι που

τις ξεπερνούσε.

 

«…ελιά και λουΐζα, μάρμαρο και πευκώνας, νεράντζι και θαλασσόβραχος, πάντοτε στα όρια του θαύματος.» Ο. Ελύτης

                                                                                                                                     Π.Κ