Η ανατριχιαστική μαγεία του ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ, Φόνισσα

 

ΚΡΑΥΓΕΣ  από οδύνες και ωδίνες

βίας αντρών κατά γυναικών, βίας γυναικών κατά γυναικών, βίας γυναικών κατά ανδρών 

ΣΧΕΤΛΙΑΣΤΙΚΑ ΕΠΙΦΩΝΗΜΑΤΑ:  ἆ! ὤ!ἰώ! ἰού! οὐαί! οἴμοι! φεῦ! παπαῖ! του παρελθόντος

αχ! ω! όχου! άου!αλί!αλίμονο! πωπώ! του παρόντος 

ΣΕΠΤΟ ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ  : στο κείμενο : ψηλώνει ο  νους της Χαδούλας / στο τοπίο: γλυπτική στην Ελλάδα του 1900/ στον ήχο: μοιρολόγι στις νότες της ανθρώπινης φωνής/ στη σκηνογραφία-σκηνοθεσία: σχιζοτυπική ψυχογραφία ηρωίδων 

Τη Φόνισσα τη δημιούργησε μία ολόκληρη κοινωνία, μία κοινωνία που παρήγαγε γυναίκες σκληρές σαν τη μητέρα της.Αυτές οι γυναίκες ήταν προορισμένες να μεγαλώσουν τις κόρες τους δίνοντάς τους κακοποιητικά αντισώματα για ν’ αντέξουν αυτό που τις περίμενε.Δεν ήθελα να σταθώ στη βία που άσκησαν οι άντρες στις γυναίκες. Αυτό είναι γνωστό, το έχουμε δει και σε άλλες ταινίες. Ήθελα να πάω πιο πέρα. Ήθελα να μιλήσω για τη βία που άσκησαν οι γυναίκες στις γυναίκες, για τη βία δηλαδή που ήταν αναγκασμένες ν’ ασκήσουν οι γυναίκες στις κόρες τους. Οι γυναίκες για χρόνια μεγάλωναν διαφορετικά τις κόρες τους και διαφορετικά τους γιους τους. Και οι άντρες όμως σήκωσαν τον σταυρό τους μεγαλώνοντας μέσα σε στερεότυπα. Η κοινωνία ήθελε οι άντρες να είναι οπωσδήποτε σκληροί, ακόμα και αν δεν άντεχαν, να πιάσουν το όπλο, ακόμα και αν δεν θέλανε. Και δεν τους ήθελαν έτσι μόνο ο πατεράδες τους. Τους ήθελαν έτσι και οι μανάδες τους και αργότερα και οι γυναίκες τους. Το δικό μου μήνυμα μέσα από αυτή την ταινία είναι ότι μπορεί η Ιστορία να έχει δείξει ότι δεν ειρήνευσαν τα δύο φύλα και ενδεχομένως να μην ειρηνεύσουν ποτέ, όμως ο καθένας πρέπει να βρει την ειρήνη μέσα του και να κοιτάξει τον άνθρωπο.  (ΕΥΑ ΝΑΘΕΝΑ , Σκηνοθέτης)

Μια μέρα το παρελθόν θα μας αιφνιδιάσει με τη δύναμη της επικαιρότητάς του. Δεν θα έχει αλλάξει εκείνο, αλλά το μυαλό μας. ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ, Η Μαγεία του Παπαδιαμάντη

 “Από τούτα τα παιδιά (τα αγόρια) να΄χα καμιά δεκαριά, 

και τις τσούπρες τις κακές, ρίξτες στις φραγοσυκιές.

 Από τούτα τα παιδιά να΄χα καμιά δεκαριά,

 κι από τ΄άλλα τα παιδιά (τα κορίτσια) ούτε ρίζα ούτε κλαριά”. 

ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ σε διάφορες παραλλαγές σε όλα τα  μέρη της Ελλάδας, μεγάλωσε πλήθος γυναικών. Γυναίκες που ήταν πεπεισμένες ότι πρέπει να μεγαλώσουν τις κόρες τους πολύ σκληρά -όπως κι οι ίδιες, για ν΄αντέξουν αυτό που τις περίμενε...Αλλά και οι άντρες τότε, ήταν καταδικασμένοι και κακοποιημένοι από πατεράδες και μανάδες, που τους μεγάλωναν ευνουχισμένους...

Η Φραγκογιαννού είναι και θύμα και θύτης. Από τα δεκαεφτά κεφάλαια του μυθιστορήματος , τα εφτά είναι της αγρύπνιας, «Ενθυμείτο η γραία…» Ενθυμείτο μία ολόκληρη ζωή, τόσο δύσκολη και τόσο σκληρή, χωρίς διαφυγή. Αποφάσισε να μην περάσουν άλλα κορίτσια αυτά που πέρασε εκείνη.

 Πάλι μνήμη πάλι λήθη. / Διαρκώς τις ίδιες λέξεις χρησιμοποιώ.

 Κι ο βίος ο πολυλογάς / σ’ αυτές τις δύο λέξεις αρκείται / εντέλει, μνήμη και λήθη.

 Το γνήσιο, πάντα της «Ανω τελείας»: Καθόλου περίεργο. Επιφανειακά ξεχνάς... ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Η Χαδούλα αυτοκτονεί ως μητέρα, ως γιαγιά, ως σύζυγος, ως παιδί, μέχρι να παραδώσει τον εαυτό της μεταξύ ανθρώπινης και θείας δικαιοσύνης.

υγ. εν έτει 2023 πώς θα ειρηνεύσουν τα δύο φύλα; πώς η κυτταρική μας μνήμη θα δικαιώνει σε κάθε έκφανση ζωής, τον Άνθρωπο;