ΈΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΘΑΡΡΩ ...

ΚΡΗΤΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ, ''Ερωτόκριτος και Αρετούσα'' 1640

σχολική θεατρική παράσταση  του 2ου Γυμνασίου και Γενικού Λυκείου Χρυσούπολης  ''Έρωτας είναι θαρρώ...''  2025

με 61 μαθητές και μαθήτριες όλοι/όλες σε πρωταγωνιστικούς ρόλους ετυμολόγησαν  με τον καλύτερο τρόπο τον ερασιτεχνισμό τους στο ρήμα ερώ = αγαπώ + τέχνη. 

Προσπάθησαν, Απήγγειλαν, Τραγούδησαν, Ζωγράφισαν, Χόρεψαν, Αστιεύτηκαν, Δάκρυσαν, Συγκινήθηκαν, Αυτοσχεδίασαν, Έπαιξαν, Έμαθαν, Ένιωσαν, Συνδέθηκαν, Δημιούργησαν, Συνομίλησαν, Βοήθησαν, Συνεργάστηκαν, Διασκέδασαν, Ευχαριστήθηκαν και τελικά ετυμολόγησαν με τον καλύτερο τρόπο 

το ρήμα υποκρίνομαι = αποκρίνομαι = απαντώ στις φοβίες, απορίες, ανασφάλειες, αγωνίες

  φτιάχνοντας , συνθέτοντας , χτίζοντας  μια θεατρική ομάδα α γ α π ώ ν τ α ς!

Η καρδιά του σκύλου

 

«Η πλοκή του έργου περιστρέφεται γύρω από ένα επιστημονικό πείραμα που έχει ως στόχο να μεταμορφώσει έναν αδέσποτο σκύλο σε άνθρωπο. Ο Ρώσος καθηγητής Πρεομπραζένσκι, ένας αριστοκράτης επιστήμονας, επιχειρεί αυτή την τολμηρή διαδικασία, αλλά τα αποτελέσματα είναι απρόβλεπτα. Το πείραμα δεν έχει την αναμενόμενη έκβαση, καθώς ο σκύλος Σάρικ μετατρέπεται σταδιακά σε άνθρωπο αγροίκο που διαλύει τη γαλήνη της καθημερινότητας και θέτει σε κίνδυνο την κοινωνική θέση και την επιστημονική υπόσταση του δημιουργού του αντικατοπτρίζοντας τα χειρότερα χαρακτηριστικά της “νέας” κοινωνίας».

Ως θεματική,  η φιλοδοξία του επιστήμονα,  τα όρια του ηθικού –επιτρεπτού, οι συχνά επικίνδυνες προεκτάσεις- αποτελέσματα επιστημονικών πρακτικών και η κατάχρηση της εξουσίας, δεν αποτελεί πρωτοτυπία ούτε (δυστυχώς) επιστημονική φαντασία.

Η συγκεκριμένη παράσταση, ωστόσο, καταφέρνει με έναν κινηματογραφικό τρόπο να διαμηνύσει ξαναειπωμένα μηνύματα, μέσα από μία μη συνηθισμένη, νέα ματιά.

Η προσπάθεια συλλογική και το αποτέλεσμα φαίνεται να δικαιώνει το «μαζί» και τη συνύπαρξη. Ωστόσο, εδώ δε θα μπορούσε να μη γίνει ιδιαίτερη μνεία στο πρόσωπο του Σερβετάλη. Κάθε του δουλειά, λες και κάνει τη χάρη στον θεατή να αφήνει ανοιχτή την πόρτα της προσπάθειας, της ακατάβλητης πορείας προς την αυτοβελτίωση, το γκρέμισμα κάθε κατάκτησης και το ξεκίνημα από την αρχή, σαν να μην υπήρχε ποτέ προηγούμενο, πέραν των ορίων μίας δίωρης θεατρικής παράστασης.

Κάθε τι νέο που θα μπορούσε να παγιωθεί παραμένοντας αμετάβλητο και χωρίς να ζητά τίποτα περαιτέρω, θυσιάζεται για να μεταβληθεί σε κάτι ανώτερο, την εν δυνάμει ύπαρξη του οποίου δε θα μπορούσε κανείς να υποθέσει. Η υποκριτική εξέλιξη του Σερβετάλη είναι δώρο (εφόσον δε συναντάται συχνά, δε θεωρείται και δεδομένη), που μοιράζεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα και ακόμα λειτουργεί ως πρότυπο: Μην επαναπαύεσαι. Δεν έχει όρια και τέλος ο δρόμος. Μία διαρκής κίνηση -μετακίνηση η ζωή. Και έτσι μάλλον μόνο (;) αξίζει.

 

Ηθοποιοί: Άρης Σερβετάλης, Αργύρης Πανταζάρας, Ηλέκτρα Νικολούζου, Μιχάλης Θεοφάνους, Χαρά-Μάτα Γιαννάτου, Αλεξάνδρα Καζάζου, Σπύρος Δέτσικας

ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ, Στο ακρογιάλι της ουτοπίας

 

Έχω γνωρίσει στη ζωή μου αρκετούς ανθρώπους που έψαχναν απεγνωσμένα την ελευθερία της ψυχής τους.Πέρασαν βουνά, θάλασσες και ποτάμια, μοναχικοί καβαλάρηδες πάντα, εραστές μιας χίμαιρας που την είχαν βαφτίσει ελευθερία.
Αυτού του είδους οι άνθρωποι μοιάζει να ψάχνουν τελικά για την παγίδα τους.Μοιάζει να ψάχνουν κάπου να αιχμαλωτιστούν.
Κάπου να χαρίσουν, κάπου να πετάξουν την ελευθερία που ήδη κουβαλάνε μέσα τους, χωρίς οι ίδιοι να το ξέρουν.Μερικοί μπαίνουν σε ναρκοπέδια και χάνονται. Άλλοι βρίσκουν τη μεγάλη παγίδα και παγιδεύονται.Ολότελα. Για πάντα.
Μόνο που δεν παραδέχονται ποτέ πως εκεί που έφτασαν είναι παγίδα.
Της δίνουν απλώς μια άλλη ονομασία.
Χρέος, ας πούμε.Θυσία.Αποστολή. Έτσι, για να μπορούνε, άμα λάχει, να φοράνε το καπελάκι τους στραβά. (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Αλκυόνη Παπαδάκη γεννήθηκε στο Νιο Χωριό, πολύ κοντά στα Χανιά. Όνειρό της ήταν να αλλάξει τον κόσμο. Στην προσπάθειά της αυτή έφαγε τα μούτρα της και προσπάθησε στη συνέχεια, μάταια, να αλλάξει τον εαυτό της. Μέσα από αυτή τη διαδρομή, κατέληξε πως επανάσταση είναι να έχεις τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά, να επιμένεις και να αγαπάς τη ζωή.Αυτή ήταν η δική της ουτοπία.

Και η πρωταγωνίστρια Χρύσα γνώρισε μια σκληρή ζωή. Το μόνο που ήθελε, ήταν η σωτηρία της ψυχής της. Στερήθηκε πολλά όπως και η μάνα της και ο πατέρας της και η Δόμνα.Η κυρία Χάρις, η Ρεγγίνα, το Μπεμπάκι, ο Νάσος, ο Παύλος, η Φλώρα... όλοι με ρημαγμένες ζωές και ψάχνοντας την ηρεμία, την αγάπη, τη ζωή. Δεν φωτογραφίζουν τη ζωή , την ζωγραφίζουν με σκούρα χρώματα γιατί βρίζουν, πεινούν, μοιχεύουν, πίνουν, εξαπατούν. Προσπαθούν να αλλάξουν τακτική και ζωή. Στέκονται στην  ανοιχτή πόρτα κι έξω στο κεφαλόσκαλο αλλά δεν έχουν ανοιχτή αγκαλιά. Τους φταίνε πολλά και πολλοί. Βλέπουν τα άγρια σκυλιά που κάθονται στα πόδια της ουτοπίας και αγριεύουν όλοι τους. Μόνο η Δόμνα φτιάχνει το  καπέλο της ευτυχίας και του γάμου...     

Με το να μένεις αποστειρωμένος στη γυάλα σου δεν ωφελεί, καθώς ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου φέρει το αύριο. « Θέλω να ζήσω άλλη μια φορά τη διαδρομή. Θέλω να χαρώ την ουτοπία, ώσπου να πεινάσουν τα σκυλιά της. Φεύγω. Πάω να συστηθώ με τη ζωή. Πάω να σταθώ απέναντί της».

σελ. 123 Ώρες, ώρες αισθάνομαι ότι κάτι έχω κερδίσει στην κούρσα της ζωής. ΔΕΝ λέω ότι αγάπησα το συνάνθρωπο . Είμαι όμως βέβαιη ότι τον ένιωσα.Ότι τον άκουσα.Ότι ήμουν πάντοτε εκεί. Απίκο, όποτε με φώναξε. Τον άφησα να μου πλασάρει το ψέμα του για να μπορέσει να σηκώσει την ψυχή του.. Μοιράστηκα την τρέλα του. Ήπια από το ποτήρι του. Πέρασα υπονόμους, βούτηξα χαντάκια με θολά νερά, όμως δεν ξέχασα ποτέ τη μυρωδιά του γιασεμιού. Τη διαδρομή του ήλιου.Πάντα στην άκρη της απόγνωσης, εκεί που τέλειωνε η αντοχή μου, έβλεπα ένα λευκό περιστέρι να ρχεται δειλά προς τη μεριά μου. Κι άπλωνα τα χέρια να το υποδεχθώ.. Δεν έβγαλα σουγιά.. Δεν δίκασα. Δεν ζήτησα ρέστα κάθε φορά πού πλήρωνα το λογαριασμό....Κάποιο απομεσήμερο του Αυγούστου , όπως περπατούσα σ ένα λόφο γεμάτο ξερόχορτα, συνάντησα ένα γαλάζιο αγκάθι. Απίστευτο γαλάζιο! σαν ένα κομματάκι ουρανού. Και μόνο γιατί συνάντησα ένα γαλάζιο αγκάθι, άξιζε που γεννήθηκα στη γη.  

ΖΗΤΩ (φιλία)

 

ΖΗΤΩ

Δεν Ζητώ αλλά καθώς αναλύουμε ότι  το γ΄ενικό Προστακτικής του ρήματος ζήω –ζω κάνει  ζήτω…. ΖΗΤΩ  αληθινούς φίλους γιατί οι δικοί μου φίλοι  το γράφουν με κεφαλαία ώστε ο τόνος να είναι καθαρά προσωπικός  ΖΗΤΩ .  Ποιοι ονομάζονται φίλοι μας;  Κι ο Θόδωρος είπε αυτοί που χαίρονται με τη χαρά σου, η Πηνελόπη όσοι θέλουν να είναι φίλοι σου, η Στέλα αυτοί  που παραμένουν εκεί σε όποια συνθήκη. Αφουγκράζονται πότε να σιωπούν και  πότε να μιλούν, μοιράζονται, αποδέχονται, αγαπούν, πονάνε μαζί σου και χαίρονται επίσης μαζί σου. Ο Παύλος, ο Δημήτρης  και η Σοφία σημείωσαν ότι φίλοι είναι  αυτοί  που σε κάνουν να λύνεσαι… Κανείς δεν είπε ότι φίλοι είναι αυτοί που μπορείς να δεθείς μαζί τους. Γιατί; 

Διαλέγουμε την ποίηση κι όχι τη δόξα

Τη ζωή  ακόμη κι όσοι έχουν βαλάντιο

Τον Χριστό στο όρος των Ελαιών που προσεύχεται δύναμη από τον Πατέρα του

Για να αντέξει το Θάνατο γιατί είναι δύσκολο το δίλημμα με την τέχνη της ζωής.

Κι αν ζούσαμε  μόνο εν Ειρήνη  δεν θα χρειαζόταν να επιλέξουμε την ηρωίδα Αντιγόνη ή Ισμήνη.

Όλοι μας είμαστε φτιαγμένοι από  σάρκα και οστά που γεννά η γυναίκα…  μα θα υπήρχε ποίηση και χωρίς τον άντρα;  Και το ποίημα θέλει σχέδιο αλλά ζωοποιείται με τα χρώματα. Ζωοποιείται με την αγάπη και το μίσος  ΚΑΙ  πεθαίνει με την αδιαφορία.

Το άλφα της αγάπης είναι επικίνδυνο να γίνει ω μέγα

στο Νυν και Αεί ορίζοντας την προσωπική μας αντωνυμία αφού καθορίζουμε  τον Αυτόν… αλλιώς μένει αόριστη αντωνυμία, γενικά  … ο Άλλος.

Το ποίημα της φιλίας το γράφουμε εμείς με εκκίνηση τη χαρά και ενδιάμεσα τη λύπη ταξιδεύοντας με κίνητρο τον πόθο για τον άνθρωπο 

Και καταλήγοντας

Να αγαπάς με θαυμαστικά!  ή με αποσιωπητικά... αν βέβαια  αγαπιέσαι!...

Να γιατί κανείς μας δεν έβαλε ότι φίλοι είναι αυτοί που μπορείς να δεθείς γιατί πρώτα λύεσαι, αναλύεσαι, διαλύεσαι, καταλύεσαι, παραλύεσαι

Και μετά  δένεσαι!!!

ΜΠΕΡΤΟΛΤ    ΜΠΡΕΧΤ,      Απολαύσεις

Το πρωί το πρώτο βλέμμα απ’ το παράθυρο

Το βιβλίο το παλιό που ξαναβρίσκεις

Πρόσωπα ενθουσιασμένα

Χιόνι, η αλλαγή των εποχών

                                                   Η εφημερίδα

Το σκυλί

Η διαλεκτική

Μπάνιο, κολύμπι

Παλιά μουσική

Άνετα παπούτσια

Κατανόηση

Νέα μουσική

Γράψιμο

Φυτά

Ταξίδια

Τραγούδια

Και να 'σαι φίλος μ’ όλους.

 

ΥΓ.   ή να ‘σαι φίλος με λίγους!!!!