Ο Κήπος και Τα εις εαυτόν

 «Ο Κήπος» του Μπρούς Γκόυτς με Σ. Μάινα & Κ. Σπερελάκη

Δύο μοναχικοί άνθρωποι,ένας οικοδόμος και μια ποιήτρια, συναντιούνται σε μια προσπάθεια να γεφυρώσουν δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Μνήμες από τον πόλεμο του Βιετνάμ και μοναξιά που φτερουγίζει σαν κολιμπρί θεωρούν ότι

ο Κήπος είναι μία όαση. Παρά το δισταγμό, ο  Κήπος μετατρέπεται σε έναν τόπο διαπραγμάτευσης με τον άλλο, προπαντός όμως με τον ίδιο τους τον εαυτό. Ακόμη κι αν δεν βρίσκουν την ευτυχία, αγγίζει ο ένας την ψυχή του άλλου κι αυτό από μόνο του έχει κάτι μεγαλειώδες. 

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ, Τὰ εἰς ἑαυτὸν

Της ανθρώπινης ζωής η διάρκεια όσο μια στιγμή, η ουσία της ρευστή, η αίσθησή της θολή, το σώμα -από τη σύστασή του- έτοιμο να σαπίσει, και η ψυχή ένας στρόβιλος, η τύχη άδηλη, η δόξα αβέβαιη. Με δυο λόγια, όλα στο σώμα σαν ένα ποτάμι, όλα της ψυχής σαν όνειρο και σαν άχνη, η ζωή ένας πόλεμος κι ένας ξενιτεμός, η υστεροφημία λησμονιά. Ποιο είναι αυτό που μπορεί να μας δείξει τον δρόμο; Ένα και μόνο: η φιλοσοφία! Κι αυτό σημαίνει να φυλάμε τον θεό μέσα μας καθαρό κι αλώβητο, νικητή πάνω στις ηδονές και τους πόνους, να μην κάνουμε τίποτε στα τυφλά, τίποτε ψεύτικα και προσποιητά, να μην εξαρτιόμαστε από το τι θα πράξει ή τι δεν θα πράξει ο άλλος. Κι ακόμη, να αποδεχόμαστε όσα συμβαίνουν κι όσα μας λαχαίνουν σαν κάτι που έρχεται κάπου από κει απ᾽ όπου έχουμε έλθει και εμείς· και πάνω απ᾽ όλα, να περιμένουμε τον θάνατο με γαλήνια διάθεση, θεωρώντας πως δεν είναι τίποτε άλλο παρά η διάλυση των συστατικών στοιχείων από τα οποία είναι συγκροτημένο κάθε ζωντανό πλάσμα.