ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ - αληθινός (;) άντρας

 

ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΙΚΟΣ και ΕΥΡΙΠΙΔΙΚΟΣ ο ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ κι ο ΠΑΝΟΣ ΒΛΑΧΟΣ

Σατυρικός, βωμολόχος και ρεαλιστής ο  από σκηνής φιλόσοφος

με λαγνεία, με ναρκισσισμό με σαρωτικό λόγο

ψάχνοντας τη νέα ταυτότητά  του:

Άνδρας- Αρσενικός- Ανδροκρατία

ο καλλιτέχνης ,   

ο Δημιουργός περιεχομένου,

ο αμαρτωλός «απατεώνας της Σεβίλλης» του  Τίρσο ντε Μολίνα  1630

τυλίχθηκε την κάπα του κι έφθασε το 2025

να ψάχνει αυτάρεσκα, βουλημικά να ορίσει το νέο- ανδρισμό σε απάντηση του νέο-φεμινισμού.

ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΝΤΡΑΣ

ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ  ΑΝΘΡΩΠΟΣ (person or human )

ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ

με όλες τις  παλαιότερες γενιές να ορίζουν(;) τον ΑΛΗΘΙΝΟ ΑΝΤΡΑ

Ο  Δον Ζουάν γοητεύει τους απογοητευμένους  θαμώνες  ενός μπαρ και σχηματίζει μια λατρεία γύρω από την προσωπικότητά του,  μετατρέποντας το μπαρ της ακολασίας  σε “Εκκλησία” με είδωλα,  προσηλυτίζοντας, χειραγωγώντας, πείθοντας τους αδύναμους να βρουν τρόπο να ζήσουν τον επίγειο παράδεισο.   

Ο αντι ήρωας υποκρίνεται τέλεια

Υποκρινόμενος μάταια για μια ελευθερία χωρίς εσωτερικές κατακτήσεις  αυτογνωσίας

Τέλειος υποκριτής που περιγελάει- χασκογελάει  τη ζωή χωρίς τη ζωή

Λέγοντας το κάθε τι που έχει στην καρδιά του χωρίς να ελέγχει αν έχει στην καρδιά του μόνο πράγματα που μπορεί να λέει….

Και  στην  τελευταία σκηνή έρχεται  η  συντριβή του επιτήδειου γυναικοκατακτητή!

Και στην τελευταία φράση της θεατρικής παράστασης ακούγεται ότι η ανθρωπότητα είναι γένους θηλυκού! 

ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ  

ΕΙΝΑΙ νέος, όμορφος, έξυπνος, επιτήδειος, καλός χειριστής των λέξεων

Μπορεί να γίνει δάσκαλος-αρχηγός  αλλά όχι παιδαγωγός

Μπορεί να γίνει εραστής αλλά όχι σύζυγος

Μπορεί να γίνει επιχειρηματίας αλλά όχι εργάτης

Μπορεί να γίνει γιος αλλά όχι πατέρας

Μπορεί να γίνει παραμυθάς αλλά όχι  της παραμυθίας

Μπορεί να γίνει είδωλο αλλά όχι της ουσίας

γιατί  δεν είναι ειλικρινής!

Το ψέμα βγάζει λουλούδια, ποτέ καρπούς!

Σκέψεις αληθινές είναι ωραίες αλλά σκέψεις ωραίες δεν είναι πάντοτε αληθινές!!

Η ‘’εκκλησία’’ είναι σαν το τζάκι. Άλλοι παίρνουν από αυτό τη φλόγα κι άλλοι τη στάχτη.  Ο ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ ανήκει στους  ψευτο-ήρωες που θέλουν να μεταβάλουν τον κόσμο κι όχι να μεταβληθούν.

Θα χρειαζόταν να διαβάσει το Μύθο του ΣΙΣΥΦΟΥ του ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ , 1942 τη φιλοσοφία του παραλόγου  και την αέναη πάλη του ανθρώπου με την ύπαρξή του. Ο Καμύ  γράφει ότι έρχεται η στιγμή που ο άνθρωπος αναγνωρίζει τη νεαρή του ηλικία αλλά ταυτόχρονα κάνει σύγκριση ανάμεσα σ’ αυτόν και στον χρόνο. Παίρνει κάποια θέση μέσα του. Διαπιστώνει πως βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή κι αναγνωρίζει πως είναι υποχρεωμένος να τη διαβεί. Πάντα αύριο, ποθούσε το αύριο, ενώ θα έπρεπε με όλη του την ύπαρξη να μην το θέλει. Είναι αυτή η εξέγερση της σάρκας που συνιστά τον παραλογισμό. 

Η αφήγηση περιστρέφεται γύρω από τον Σίσυφο, τον ήρωα που, καταδικασμένος να σπρώχνει έναν βράχο στην κορυφή ενός βουνού, γίνεται σύμβολο της ανθρώπινης μοίρας. Οι συγκρούσεις του με τους θεούς και η εσωτερική του πάλη δημιουργούν μια ένταση που προκαλεί ταυτόχρονα απογοήτευση και ελπίδα. Αυτό το δοκίμιο αξίζει να διαβαστεί, γιατί προσφέρει μια μοναδική προοπτική που ενθαρρύνει την αυτοανακάλυψη και την αποδοχή του παραλόγου. Ο Σίσυφος μπορεί να γίνει ο καθρέφτης του καθενός μας, υπενθυμίζοντάς μας ότι η ζωή, παρ όλη την απουσία νοήματος, μπορεί να είναι γεμάτη πάθος και δημιουργικότητα.

Το νόημα της ζωής είναι το πιο επείγον ερώτημα.

 «Το πεδίο μου είναι ο χρόνος», λέει ο Γκαίτε. Να λοιπόν μια παράλογη φράση. Τι είναι πράγματι ο παράλογος άνθρωπος; Αυτός που, χωρίς ν’ αρνείται το αιώνιο, δεν κάνει τίποτα γι’ αυτό. Όλη η βουβή χαρά του Σισύφου βρίσκεται εδώ. Η μοίρα του τού ανήκει. Ο βράχος είναι δικός του. Το ίδιο συμβαίνει με τον παράλογο άνθρωπο: όταν στοχάζεται μπροστά στο μαρτύριό του, όλα τα είδωλα σωπαίνουν. Σ’ αυτό το σύμπαν, παραδομένος αίφνης στη σιωπή, υψώνονται χιλιάδες μικρές, έκθαμβες φωνές της γης. 

Χρειάζεται να βρούμε ένα καταφύγιο αμαρτωλών κι όχι μια λέσχη κυρίων και κυριών !

Χρειάζεται να επαναπροσδιορίσουμε την ανδρική τιμή και τη θηλυκή τιμιότητα!

Ο νεοφεμινισμός και ο νεοανδρισμός στην θολή εποχή μας ,  δεν προτείνουν εξίσωση αλλά μια νέα μορφή εξουσίας και επιβολής.

ΈΧΕΙ διαφορά η ιδεολογία από το ιδεολόγημα. ΕΧΕΙ διαφορά η κριτική από την υπο-κριτική!

Οι πλανόδιοι ΔΟΝ ΖΟΥΑΔΕΣ είναι σαρωτικοί, εντυπωσιακοί, καθηλωτικοί αλλά δεν είναι αληθινοί καρδιοκατακτητές! Φωνάζουν αλλά δεν πείθουν! Υποκλίνονται και υποκρίνονται! 

Οι «Εκείνος κι Εκείνος» και ο Πεσσόα σε ένα τυχαίο μπλέξιμο

«Έξω! Έξω! Όσο αντέξουμε, όσο μπορούμε!». Ο Λουκάς φωνάζει αρνούμενος να αποδεχθεί πως αποκτώντας ό, τι του λείπει, θα χάσει τον εαυτό του. Οι δύο τύποι, ο «Εκείνος και Εκείνος», βρίσκονται στη δίνη μιας διαρκούς φιλοσοφικής διερεύνησης, που όσο απαντά, τόσο γεννά νέα ερωτήματα και ο Πεσσόα στο «Βιβλίο της ανησυχίας» γράφει:

«Αυτοί που επινοούν φιλοσοφικά συστήματα κι όσοι αναζητούν ψυχολογικές εξηγήσεις υποφέρουν πολύ περισσότερο. Η συστηματοποίηση και η επεξήγηση δεν είναι τίποτα άλλο από μια νέα οικοδόμηση».

Οι μποέμ τύποι περιπλανώνται με μόνη συντροφιά ο ένας του άλλου. Ο Καζαντζάκης τα βάζει με την ψυχή του που τρέφεται με τη γραφή και τα γραφόμενα, ο Σιντάρτα ταξιδεύει αέναα και από εσωτερική ανάγκη(;) δεν αποκτά πατρίδα, δεν καθησυχάζεται, δεν ενσωματώνεται.

Έξι μεροκάματα τον χρόνο. Τόσο να χρειάζεται για να κινούμε τον τροχό της αμάξης του συστήματος. Τόσο το κόστος της ένταξης, τόση η παραμονή στον πυρήνα του «αυγού».

Η μη ένταξη ενέχει όμως και το κόστος της μη ένταξης με τη μορφή μιας εσωτερικής μοναξιάς.

Ο Πεσσόα αναφέρει: «Είναι αυτή η αισχρή μονοτονία της ζωής τους...κι η μύχια αίσθησή τους πως είμαι όμοιός τους, που με ντύνει με τη στολή του κάτεργου, που με χώνει στο κελί του σωφρονιστηρίου, που με καθιστά απόκρυφο και ζητιάνο». Και ας μονολογεί ταυτόχρονα: «Ζωή είναι να μη σκέφτεσαι».

Οι μποέμ τύποι επιλέγουν να ζήσουν με όνειρα πολυτελείας αρνούμενοι μια πολυτελή ζωή. Θεωρούν τη δουλειά δουλεία και όσο και αν ομολογούν τον πειρασμό να υποκύψουν στην κάλυψη βασικών αναγκών, επιμένουν να τοποθετούνται στο περιθώριο της επίπλαστης κοινωνικής αποδοχής και των κοινωνικά κατασκευασμένων αναγκών, αποδεχόμενοι το κόστος της μη επίτευξης κοινωνικών στόχων, αρνούμενοι να απωλέσουν τη μοναδικότητά τους, την αδιαπραγμάτευτη ελευθερία τους και ο  Πεσσόα: «Κάνω τη δουλειά του γραφείου συνειδητά και με προσοχή, δεν μπορώ όμως να πω και χωρίς να αφαιρούμαι. Πίσω από τη δουλειά είμαι κάποιος άλλος».

Μη ένταξη λοιπόν, συστηματική και αδιάκοπη παρατήρηση της ζωής και των ζώντων, αέναες εσωτερικές αναζητήσεις - διεργασίες, η αίσθηση του μη ανήκειν στο κοινωνικό γίγνεσθαι και κάπως έτσι σκέψεις διαφορετικών ανθρώπων ανά τους αιώνες συνταιριάζονται θαρρείς από το πουθενά, ίσως για να θυμίσουν ότι αξίζει πάντα να μένεις πιστός στις ατόφιες ιδέες σου, να αγκαλιάζεις τη διαφορετικότητά σου, να γαληνεύεις στη σκέψη ότι και ως ανένταχτος εντάσσεσαι στο σημείο εκείνο που συν-παρατηρείς πως είναι αδύνατο να ενταχθείς.

Μέχρι πότε; Μέχρι να πάρουμε το ρίσκο μιας τόλμης που θα μας τοποθετήσει πίσω από το τιμόνι ενός αυτοκινούμενου. «Ζωή αλήτη που δεν δουλεύει και κοιμάται στις άκρες του δρόμου...νυχτερινός αγνοημένος νομάδας».

Το δέντρο

 

Κάθε χωρικός γνωρίζει πως το πιο ανθεκτικό και το ευγενέστερο ξύλο είναι εκείνο που έχει τις στενότερες σπείρες, πως πάνω στα ψηλά βουνά και στους αιώνιους κινδύνους μεγαλώνουν οι άφθαρτοι, οι ανθεκτικότεροι, οι δυνατότεροι κορμοί.

 

Δεν ξέρω αν βγάζουν ρίζες οι λέξεις, όπως κάνουν με τη φυσική τους σοφία τα δέντρα. 

Στην παράσταση ακούγονται κείμενα από τα βιβλία του Χρόνη Μίσσιου, καθώς και αποσπάσματα από το Resistance της Souha Bechara  

Το 1988, σε ηλικία είκοσι ετών  προσπάθησε να δολοφονήσει τον στρατηγό Lahad, επικεφαλής της πολιτοφυλακής που είναι υπεύθυνος για τον ισραηλινό κατεχόμενο Νότιο Λίβανο. Αμέσως συνελήφθη, ανακρίθηκε και βασανίστηκε για εβδομάδες, την έστειλαν στο Khiam, ένα στρατόπεδο φυλακής και θανάτου. Μετά από μια έντονη λιβανέζικη, ευρωπαϊκή, ακόμη και ισραηλινή εκστρατεία υπέρ της, απελευθερώθηκε το 1998.

 Σε έναν κόσμο όπου η πραγματικότητα και η φαντασία συγχέονται, δύο νέοι άνθρωποι ανα- ζητούν και συ- ζητούν. ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΙ αλλά και  ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ, ΣΟΦΟΙ αλλά και ΑΔΥΝΑΜΟΙ, ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΙ αλλά και ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ, ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΟΙ αλλά και ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΙ. Το σκοτάδι δεν είναι απόλυτο γιατί ο ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ και η ΔΑΝΑΗ βλέπουν καθαρά  το παρελθόν και το παρόν της ζωής τους. Βλέποντας ουρανό καταμεσίς του τεμένους και φιλοσοφώντας   

Κ.ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ , Δέντρο Με αδιάφορο το μέτωπο και πράο,  τα δείλια, τις αυγές θα χαιρετάω. Δέντρο θα στέκομαι, όμοια να κοιτάζω τη θύελλαν ή τον ουρανό γαλάζο. Είναι ζωή, θα λέω, το φέρετρο όπου λύπη, χαρά τελειώνουνε του ανθρώπου.

Σύλληψη/Σκηνοθεσία Βασίλης Αποστολάτος

 Ερμηνεύουν Δανάη-Αρσενία Φιλίδου, Αναστάσης Γεωργούλας

Κάθε θεατής βλέποντας αυτή την παράσταση άγεται και φέρεται ανάμεσα  στο θρόισμα, στις ρίζες, στους καρπούς, στις πληγές, στο φλοιό, στη μνήμη και την ανάμνηση. Ο ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ και η ΔΑΝΑΗ ακούν και δείχνουν  ένα δέντρο που  μπορεί να μιλήσει στην καρδιά μας: Η ζωή δεν είναι εύκολη, η ζωή δεν είναι δύσκολη… Σπίτι σου δεν είναι εδώ ή εκεί. Το σπίτι σου θα το βρεις μέσα σου ή πουθενά.  Όταν μάθουμε ν’ ακούμε τα δέντρα, τότε όλο  το φθαρτό, το γήινο, το φευγαλέο και το πεπερασμένο των σκέψεών μας, δίνει τη θέση του σε μιαν ανέκφραστη χαρά. Όποιος έμαθε ν’ ακούει τα δέντρα δεν νοιάζεται πια να τους μοιάσει. Δεν θέλει πια να μοιάζει σε τίποτα άλλο από εκείνο που πραγματικά είναι. Αυτός βρήκε μια πατρίδα δική του. Βρήκε την ευτυχία.

«Τα δέντρα είναι ιερά. Εκείνος που ξέρει να τους μιλάει, εκείνος που ξέρει να τ’ ακούει, αυτός μαθαίνει την αλήθεια. Δεν κηρύττουν νουθεσίες και διδαχές, μόνο κηρύττουν στον καθένα τον αρχαίο νόμο της ζωής…» Έρμαν Έσσε

 

Καταγής και επι γης μάς απογειώνουν τέτοιες ερμηνείες! Τα δέντρα βγάζουν ρίζες και έχουν φυσική - πολυετή σοφία. Ίσως και η εκφορά αυτών των κειμένων από αυτούς τους νέους ηθοποιούς φθάνουν σε όσους τα αναμένουν και ίσως ριζώνουν!