ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ, Ο Μικρός Ναυτίλος

 

Τρεις οι ενότητες αυτής της ποιητικής συλλογής που επιγράφονται η καθεμία ξεχωριστά: 

«Όττω τις έρατται» της Σαπφούς 

«Μυρίσαι το άριστον» του Ρωμανού του Μελωδού

 

 και του Ανδρέα Κάλβου  «Και με φως και με θάνατον»

Τέλος του ποιητή μοιάζει να είναι όχι η αξία αυτή καθεαυτή (δικαιοσύνη, ελευθερία, αυτογνωσία )  αλλά ο αγώνας για την κατάκτησή της. 

  Μυρίσαι το άριστον= να επιθυμείς, να απολαμβάνεις, να μυρίζεις το εξαιρετικό, το ανώτατο, το άριστο! 

ΕΧΕΙ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ τον δικό της κονιορτό που εάν σηκωθεί

μέσα μας αέρας, αλίμονο. Οι ορμές χτυπάνε στα παράθυρα,

τα τζάμια θρυμματίζονται. Λίγοι ξέρουν ότι ο υπερθετικός

στα αισθήματα σχηματίζεται με το φως, όχι με τη δύναμη.

Κι ότι χρειάζεται χάδι εκεί που βάζουν μαχαίρι. Ότι ένας

κοιτώντας με τη μυστική συνεννόηση των σωμάτων μας παρα-

κολουθεί παντού και μας παραπέμπει στην αγιότητα χωρίς

συγκατάβασ

Α! Όταν η στιγμή φτάσει να καθίσουμε κι εμείς πάνω στο

πεζούλι κάποιας Αγίας Πρέκλας εν μέσω αγριοσυκών, μο-

ρεών με ερυθρούς καρπούς, εις έρημον τόπον, απόκρημνον

ακτήν, τότε η μικρή Κουμπώ μ΄ένα κερί στο χέρι θα σηκωθεί

στις μύτες των ποδιών να φτάσει εκεί ψηλά, μέσα στον ανα-

στεναγμό μας, όλα τα εύφλεκτα: πάθη, πείσματα, φωνές

οργής, μυριάδες έντομα χρωματιστούλια που να λαμπαδιάσει

ο τόπος!

…………..

ΑΡΓΗΣΑ ΠΟΛΥ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ τι σημαίνει ταπεινοσύνη

και φταίνε αυτοί που μου μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο

πόλο της υπερηφάνειας. Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της

ύπαρξης μέσα σου για να την καταλάβεις.

 

Μια μέρα που ένιωθα να μ' έχουν εγκαταλείψει όλα και μια

μεγάλη θλίψη να πέφτει αργά στην ψυχή μου, τράβηξα, κει

που περπατούσα, μες στα χωράφια χωρίς σωτηρία, ένα κλω-

νάρι άγνωστου θάμνου. Το 'κοψα και το 'φερα στο απάνω χείλι

μου. Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος.

Το διάβασα σ' αυτή τη στυφή από αλήθεια ευωδιά τόσο έν-

τονα που πήρα να προχωρώ το δρόμο της μ' ελαφρύ βήμα

και καρδιά ιεραποστόλου. Ώσπου, σε μεγάλο βάθος, μου

έγινε συνείδηση πια ότι όλες οι θρησκείες λέγανε ψέματα.

 

Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ

περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν ένα δικαίωμα.

 

 *Αγία Πρέκλα    <     προσωνύμιο της   Παναγίας   -η μικρή  Κουμπώ < 14χρονο κοριτσάκι

από  το διήγημα του ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ,  Ο  ρεμβασμός του Δεκαπεντάγουστου