1938, Ευρώπη, ναζιστική Γερμανία, Αυστρία, Χίτλερ, πόλεμος
12 Μαρτίου 1938: Στην ημερήσια διάταξη βρίσκεται η προσάρτηση της Αυστρίας. Τα επίκαιρα απαθανάτισαν μια εικόνα μηχανοκίνητων στρατευμάτων, τρομερής ισχύος, την εικόνα μιας σύγχρονης εκδοχής της ειμαρμένης. Ωστόσο, πίσω από τη στομφώδη προπαγάνδα του Γκαίμπελς υπήρξε ένας πόλεμος-αστραπή της συμφοράς, με τα πάντσερ ακινητοποιημένα, λόγω μηχανικής βλάβης, στους αυστριακούς δρόμους… Βρισκόμαστε πολύ μακριά από τον μύθο! Η ιστορία των παρασκηνίων της εγκαθίδρυσης του ναζιστικού καθεστώτος, ένα σύμφυρμα από πραξικοπηματικές ενέργειες και ωραία λόγια, μια σειρά από οργίλες τηλεφωνικές κλήσεις και χονδροειδείς απειλές, φανερώνει μια εντελώς διαφορετική πλευρά, πολύ λιγότερο ένδοξη.
Ο συγγραφέας επικεντρώνεται στη δραματικότητα και την τραγικότητα των στιγμών λίγο πριν ξεσπάσει η θύελλα πολέμου απανταχού της Ευρώπης. Οι διάλογοι είναι συγκλονιστικά αποκαλυπτικοί και διαγράφουν την ένταση κάτω από την οποία όλα διαδραματίζονται εντός λίγων ημερών. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο αισιοδοξίας ή ελπίδας ακόμα και όταν υπογράφεται η υποτιθέμενη και ψευδεπίγραφη συνθήκη ειρήνης μεταξύ Ιταλίας, Γερμανίας, Γαλλίας και Αγγλίας.
Ο Vuillard γράφει χαρακτηριστικά: «Η αληθινή σκέψη μένει πάντα κρυφή, από τις απαρχές του κόσμου. Σκεφτόμαστε αποσπασματικά, κλεισμένοι σε γυάλα. Εκεί μέσα η ζωή κυλάει αργά, υπόγεια, σαν τους χυμούς στα δέντρα».
«Δεν μπορείς καν να πεις ότι επέλεξαν να πεθάνουν με αξιοπρέπεια. Όχι. Δεν είναι μια εσωτερική απελπισία που τους αφάνισε. Η δυστυχία τους είναι κάτι το συλλογικό. Και οι αυτοκτονίες τους, το έγκλημα κάποιου άλλου».
«Δεν πέφτουμε ποτέ δυο φορές στην ίδια άβυσσο. Αλλά πέφτουμε πάντα με τον ίδιο τρόπο, με γελοιότητα και τρόμο. Και τόσο πολύ θα θέλαμε να μην ξαναπέσουμε, που προβάλλουμε αντίσταση, που ουρλιάζουμε».
«Το μυαλό είναι ένα όργανο απροσπέλαστο. Τα μάτια δεν φανερώνουν τη σκέψη, οι μόλις αντιληπτές εκφράσεις είναι δυσνόητες για τους άλλους ͘ θα έλεγε κανείς ότι ολόκληρο το σώμα είναι ένα ποίημα που φλέγεται, από το οποίο, μάλιστα, οι διπλανοί μας δεν καταλαβαίνουν λέξη».
12 Μαρτίου 1938: Στην ημερήσια διάταξη βρίσκεται η προσάρτηση της Αυστρίας. Τα επίκαιρα απαθανάτισαν μια εικόνα μηχανοκίνητων στρατευμάτων, τρομερής ισχύος, την εικόνα μιας σύγχρονης εκδοχής της ειμαρμένης. Ωστόσο, πίσω από τη στομφώδη προπαγάνδα του Γκαίμπελς υπήρξε ένας πόλεμος-αστραπή της συμφοράς, με τα πάντσερ ακινητοποιημένα, λόγω μηχανικής βλάβης, στους αυστριακούς δρόμους… Βρισκόμαστε πολύ μακριά από τον μύθο! Η ιστορία των παρασκηνίων της εγκαθίδρυσης του ναζιστικού καθεστώτος, ένα σύμφυρμα από πραξικοπηματικές ενέργειες και ωραία λόγια, μια σειρά από οργίλες τηλεφωνικές κλήσεις και χονδροειδείς απειλές, φανερώνει μια εντελώς διαφορετική πλευρά, πολύ λιγότερο ένδοξη.
Ο συγγραφέας επικεντρώνεται στη δραματικότητα και την τραγικότητα των στιγμών λίγο πριν ξεσπάσει η θύελλα πολέμου απανταχού της Ευρώπης. Οι διάλογοι είναι συγκλονιστικά αποκαλυπτικοί και διαγράφουν την ένταση κάτω από την οποία όλα διαδραματίζονται εντός λίγων ημερών. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο αισιοδοξίας ή ελπίδας ακόμα και όταν υπογράφεται η υποτιθέμενη και ψευδεπίγραφη συνθήκη ειρήνης μεταξύ Ιταλίας, Γερμανίας, Γαλλίας και Αγγλίας.
Ο Vuillard γράφει χαρακτηριστικά: «Η αληθινή σκέψη μένει πάντα κρυφή, από τις απαρχές του κόσμου. Σκεφτόμαστε αποσπασματικά, κλεισμένοι σε γυάλα. Εκεί μέσα η ζωή κυλάει αργά, υπόγεια, σαν τους χυμούς στα δέντρα».
«Δεν μπορείς καν να πεις ότι επέλεξαν να πεθάνουν με αξιοπρέπεια. Όχι. Δεν είναι μια εσωτερική απελπισία που τους αφάνισε. Η δυστυχία τους είναι κάτι το συλλογικό. Και οι αυτοκτονίες τους, το έγκλημα κάποιου άλλου».
«Δεν πέφτουμε ποτέ δυο φορές στην ίδια άβυσσο. Αλλά πέφτουμε πάντα με τον ίδιο τρόπο, με γελοιότητα και τρόμο. Και τόσο πολύ θα θέλαμε να μην ξαναπέσουμε, που προβάλλουμε αντίσταση, που ουρλιάζουμε».
«Το μυαλό είναι ένα όργανο απροσπέλαστο. Τα μάτια δεν φανερώνουν τη σκέψη, οι μόλις αντιληπτές εκφράσεις είναι δυσνόητες για τους άλλους ͘ θα έλεγε κανείς ότι ολόκληρο το σώμα είναι ένα ποίημα που φλέγεται, από το οποίο, μάλιστα, οι διπλανοί μας δεν καταλαβαίνουν λέξη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου