- φυγή, περιπέτεια, επιλογή;
- πηγάδια, λίμνες και καταδύσεις για
- ερωτοφωτόσχιστους !
Στη μέση της ζούγκλας, υπάρχουν τα υπέροχα φυσικά πηγάδια όπου η δημιουργία τους οφείλεται στη πάροδο του χρόνου και τη βροχή που έπεφτε πάνω στο ασβεστολιθικό έδαφος της περιοχής.
Τζονότ, στη γλώσσα των Μάγιας, σπήλαιο με νερό , αποτελούσε ιερό μέρος και ήταν η κατοικία του θεού Chaac, ο οποίος ήταν ο θεός της βροχής, των υδάτων, του κεραυνού αλλά και της γονιμότητας . Είχε ως σύμβολο ένα μάτι από το όποιο κυλούν δάκρυα. Από τον Chaac εξαρτιόταν η σοδειά. Συνήθως τον απεικόνιζαν να κρατάει σαν όπλα, πελέκεις και φίδια που ουσιαστικά αντιπροσώπευαν τις φυσικές δυνάμεις (παρομοιάζεται με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ) Μάλιστα οι Μάγιας θεωρούσαν ότι ήταν οι πύλες στο βασίλειο των νεκρών. Έπιναν νερό από εκεί μόνο σε θρησκευτικές τελετές. Αφού δεν υπάρχουν ποτάμια στην χερσόνησο Γιουκατάν, ο μόνος τρόπος επιβίωσης στην αφιλόξενη ζούγκλα ήταν οι cenotes όπου έχτισαν μάλιστα διάφορους οικισμούς γύρω τους. Το 2018 ανακαλύφθηκε το μεγαλύτερο μυστικό που έκρυβαν οι cenotes = πύλη για το μεγαλύτερο πλημμυρισμένο σύστημα σπηλαίων στον κόσμο. Ένας υπόγειος λαβύρινθος που όταν συνδυαστούν όλα τα συστήματα δημιουργούν μια ζώνη 200 χιλιομέτρων κάτω από την επιφάνεια του Μεξικό. Το γλυκό νερό που είναι πιο ελαφρύ μένει πάνω και κοντά στην επιφάνεια ενώ το θαλασσινό νερό που είναι πυκνότερο μένει κάτω.
Αποθαλασσία (ΣΟΥΈΛ) λέγονται τα παρατηρούμενα κύματα που φαίνονται να μην έχουν σχέση με τον επικρατούντα άνεμο στη περιοχή του παρατηρητή τόσο κατά διεύθυνση όσο και κατ΄ ένταση.
Η διεύθυνση των κυμάτων της αποθαλασσίας είναι εκείνη κατά διεύθυνση του ανεμολογίου της πυξίδας από την οποία και προέρχονται τα κύματα. Στο Ημερολόγιο ο αληθής άνεμος, δεν καταχωρείται από τη διεύθυνση της αποθαλασσίας, αλλά μόνο από το ύψος και την ένταση.
Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ δημοσίευσε τὴν «Βάρδια» τὸ 1954, προτοῦ σωπάσει γιὰ εἴκοσι χρόνια. Ὀνειρεύτηκε νὰ γράψει Ἀπομνημονεύματα. «Μὰ θὰ μὲ σκοτώσουν ἂν τὰ διηγηθῶ ὅλα», συνήθιζε νὰ λέει. Στὴν πραγματικότητα ἡ ἴδια ἡ «Βάρδια» ἦταν μυθιστόρημα, ποίημα καὶ ἀναμνήσεις συγχρόνως.
Στὶς ἀτέλειωτες ὧρες τῆς βάρδιας οἱ ναυτικοὶ -ὁ θερμαστής, ὁ καπετάνιος, ἢ ὁ ἀσυρματιστής, ἀναμασοῦν τὴ ζωή τους τὴν ἀντιλαμβάνονται ὡς κατάρα, ἀλλὰ μία κατάρα ποὺ τὴν ἀποδέχονται καὶ τὴν ἐπιζητοῦν. Οἱ ἐξομολογήσεις τοῦ ἀσυρματιστῆ, ποὺ εἴτε τραβοῦν σὲ μάκρος εἴτε, ἐντελῶς ἀντίθετα, κομματιάζονται καὶ ὁλοκληρώνονται στὰ κλεφτὰ μὲ ἀποσπάσματα στὴ μέση ἄλλων ἀφηγήσεων, κυριαρχοῦν στὸ ἔργο. Ἕνα αἴσθημα ἐνοχῆς τεράστιο, ἐμετικό, ἀφόρητο ἀναδίδεται ἀπ᾿ αὐτές: «Ὅ,τι ἀγγίζω σαπίζει. Δὲν πεθαίνει, σαπίζει».
«Δεν ξεκίνησα για τίποτα. Μονάχα για να ταξιδεύω. Εκείνοι που μαζί
πρωτομπαρκάραμε, σε τέσσερα χρόνια πήρανε το χαρτί τους. Εμένα μ’ άρεσε η
πλώρη. Η ξενοιασιά. Πιάσανε πολλοί πατριώτες καπετάνοι να με συμβουλέψουνε.
Άλλοι με κοροϊδεύανε και με δαχτυλοδείχνανε. Τότε συνάντησα έναν εφοπλιστή,
ξάδερφο της μάνας μου. Ο μόνος άνθρωπος που με καταλάβαινε και με συγχωρούσε.
Μου ’δινε πάντα δουλειά, χωρίς να με ρωτάει γιατί ταξιδεύω. “Να γίνεις
μαρκονιστής, μού ’πε. Από το να σπάσουμε μια πλώρη, καλύτερα να τσακίσουμε έναν
ασύρματο.” Έπινα, καταλαβαίνεις»: Αυτή είναι με δυο λόγια η εξήγηση που έδωσε ο
ίδιος –στη «Βάρδια»- για το πώς έγινε ασυρματιστής.
- η ζωή είναι μια επιστροφή;
- και εμείς ως απλοί θνητοί με ποια τεχνική κολύμβησης προχωράμε; ελεύθερο, πλάγιο πρόσθιο, ύπτιο, πεταλούδα; ανάσες;;;;
- ο ποιητής λέει για κάποιους
ο Αναχωρητής είναι ο Ερχόμενος!
