ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ - αληθινός (;) άντρας

 

ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΙΚΟΣ και ΕΥΡΙΠΙΔΙΚΟΣ ο ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ κι ο ΠΑΝΟΣ ΒΛΑΧΟΣ

Σατυρικός, βωμολόχος και ρεαλιστής ο  από σκηνής φιλόσοφος

με λαγνεία, με ναρκισσισμό με σαρωτικό λόγο

ψάχνοντας τη νέα ταυτότητά  του:

Άνδρας- Αρσενικός- Ανδροκρατία

ο καλλιτέχνης ,   

ο Δημιουργός περιεχομένου,

ο αμαρτωλός «απατεώνας της Σεβίλλης» του  Τίρσο ντε Μολίνα  1630

τυλίχθηκε την κάπα του κι έφθασε το 2025

να ψάχνει αυτάρεσκα, βουλημικά να ορίσει το νέο- ανδρισμό σε απάντηση του νέο-φεμινισμού.

ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΝΤΡΑΣ

ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ  ΑΝΘΡΩΠΟΣ (person or human )

ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ

με όλες τις  παλαιότερες γενιές να ορίζουν(;) τον ΑΛΗΘΙΝΟ ΑΝΤΡΑ

Ο  Δον Ζουάν γοητεύει τους απογοητευμένους  θαμώνες  ενός μπαρ και σχηματίζει μια λατρεία γύρω από την προσωπικότητά του,  μετατρέποντας το μπαρ της ακολασίας  σε “Εκκλησία” με είδωλα,  προσηλυτίζοντας, χειραγωγώντας, πείθοντας τους αδύναμους να βρουν τρόπο να ζήσουν τον επίγειο παράδεισο.   

Ο αντι ήρωας υποκρίνεται τέλεια

Υποκρινόμενος μάταια για μια ελευθερία χωρίς εσωτερικές κατακτήσεις  αυτογνωσίας

Τέλειος υποκριτής που περιγελάει- χασκογελάει  τη ζωή χωρίς τη ζωή

Λέγοντας το κάθε τι που έχει στην καρδιά του χωρίς να ελέγχει αν έχει στην καρδιά του μόνο πράγματα που μπορεί να λέει….

Και  στην  τελευταία σκηνή έρχεται  η  συντριβή του επιτήδειου γυναικοκατακτητή!

Και στην τελευταία φράση της θεατρικής παράστασης ακούγεται ότι η ανθρωπότητα είναι γένους θηλυκού! 

ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ  

ΕΙΝΑΙ νέος, όμορφος, έξυπνος, επιτήδειος, καλός χειριστής των λέξεων

Μπορεί να γίνει δάσκαλος-αρχηγός  αλλά όχι παιδαγωγός

Μπορεί να γίνει εραστής αλλά όχι σύζυγος

Μπορεί να γίνει επιχειρηματίας αλλά όχι εργάτης

Μπορεί να γίνει γιος αλλά όχι πατέρας

Μπορεί να γίνει παραμυθάς αλλά όχι  της παραμυθίας

Μπορεί να γίνει είδωλο αλλά όχι της ουσίας

γιατί  δεν είναι ειλικρινής!

Το ψέμα βγάζει λουλούδια, ποτέ καρπούς!

Σκέψεις αληθινές είναι ωραίες αλλά σκέψεις ωραίες δεν είναι πάντοτε αληθινές!!

Η ‘’εκκλησία’’ είναι σαν το τζάκι. Άλλοι παίρνουν από αυτό τη φλόγα κι άλλοι τη στάχτη.  Ο ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ ανήκει στους  ψευτο-ήρωες που θέλουν να μεταβάλουν τον κόσμο κι όχι να μεταβληθούν.

Θα χρειαζόταν να διαβάσει το Μύθο του ΣΙΣΥΦΟΥ του ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ , 1942 τη φιλοσοφία του παραλόγου  και την αέναη πάλη του ανθρώπου με την ύπαρξή του. Ο Καμύ  γράφει ότι έρχεται η στιγμή που ο άνθρωπος αναγνωρίζει τη νεαρή του ηλικία αλλά ταυτόχρονα κάνει σύγκριση ανάμεσα σ’ αυτόν και στον χρόνο. Παίρνει κάποια θέση μέσα του. Διαπιστώνει πως βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή κι αναγνωρίζει πως είναι υποχρεωμένος να τη διαβεί. Πάντα αύριο, ποθούσε το αύριο, ενώ θα έπρεπε με όλη του την ύπαρξη να μην το θέλει. Είναι αυτή η εξέγερση της σάρκας που συνιστά τον παραλογισμό. 

Η αφήγηση περιστρέφεται γύρω από τον Σίσυφο, τον ήρωα που, καταδικασμένος να σπρώχνει έναν βράχο στην κορυφή ενός βουνού, γίνεται σύμβολο της ανθρώπινης μοίρας. Οι συγκρούσεις του με τους θεούς και η εσωτερική του πάλη δημιουργούν μια ένταση που προκαλεί ταυτόχρονα απογοήτευση και ελπίδα. Αυτό το δοκίμιο αξίζει να διαβαστεί, γιατί προσφέρει μια μοναδική προοπτική που ενθαρρύνει την αυτοανακάλυψη και την αποδοχή του παραλόγου. Ο Σίσυφος μπορεί να γίνει ο καθρέφτης του καθενός μας, υπενθυμίζοντάς μας ότι η ζωή, παρ όλη την απουσία νοήματος, μπορεί να είναι γεμάτη πάθος και δημιουργικότητα.

Το νόημα της ζωής είναι το πιο επείγον ερώτημα.

 «Το πεδίο μου είναι ο χρόνος», λέει ο Γκαίτε. Να λοιπόν μια παράλογη φράση. Τι είναι πράγματι ο παράλογος άνθρωπος; Αυτός που, χωρίς ν’ αρνείται το αιώνιο, δεν κάνει τίποτα γι’ αυτό. Όλη η βουβή χαρά του Σισύφου βρίσκεται εδώ. Η μοίρα του τού ανήκει. Ο βράχος είναι δικός του. Το ίδιο συμβαίνει με τον παράλογο άνθρωπο: όταν στοχάζεται μπροστά στο μαρτύριό του, όλα τα είδωλα σωπαίνουν. Σ’ αυτό το σύμπαν, παραδομένος αίφνης στη σιωπή, υψώνονται χιλιάδες μικρές, έκθαμβες φωνές της γης. 

Χρειάζεται να βρούμε ένα καταφύγιο αμαρτωλών κι όχι μια λέσχη κυρίων και κυριών !

Χρειάζεται να επαναπροσδιορίσουμε την ανδρική τιμή και τη θηλυκή τιμιότητα!

Ο νεοφεμινισμός και ο νεοανδρισμός στην θολή εποχή μας ,  δεν προτείνουν εξίσωση αλλά μια νέα μορφή εξουσίας και επιβολής.

ΈΧΕΙ διαφορά η ιδεολογία από το ιδεολόγημα. ΕΧΕΙ διαφορά η κριτική από την υπο-κριτική!

Οι πλανόδιοι ΔΟΝ ΖΟΥΑΔΕΣ είναι σαρωτικοί, εντυπωσιακοί, καθηλωτικοί αλλά δεν είναι αληθινοί καρδιοκατακτητές! Φωνάζουν αλλά δεν πείθουν! Υποκλίνονται και υποκρίνονται!