οι λογοτέχνες του Γα2

Τι σημαίνει ΄΄ ναυάγιο ΄΄ για έναν έφηβο σήμερα;

• όταν κάθε ελπίδα έχει χαθεί, όταν ακόμη κι ο ήλιος μοιάζει σκοτεινός και τα αστέρια έχουν σβήσει....
• απόγνωση, θλίψη, πόνος...απροσδιόριστες σκέψεις, σύγχυση, αδιέξοδο   Χ.Κ.
• ένα συναρπασικό ταξίδι από τον πάτο της θάλασσας στην επιφάνεια   Κ. Ξ.
• βύθιση στο μηδέν, στο τίποτα  Μ. Π.
• ένα ανεκπλήρωτο όνειρο που βασανίζει τη σκέψη Α. Τ.
• νοσταλγία, μοναξιά, θλίψη  (λίγη ζωή σε μια καρδιά αληθινή) Γ. Χ.
• απόδραση από τα καθημερινά προβλήματα και αμήχανες καταστάσεις..σκοτάδι, ανησυχία Ε.Χ.
• εκεί που κανένα χέρι δεν μπορεί να σε τραβήξει  Μ.Τ.
• μοιάζει με ήττα Α.Κ.
• Ζάκυνθος...προσπάθεια να ξεφύγεις  Γ.Σ.
• συντριβή, βύθιση πλοίου, πλήρης αποτυχία ...κάτι ονειρικό...κάτι ανέφικτο  Α.Χ.
• πόνος, οργή, αγωνία ...αλλά κι ένα μικρό κομμάτι  λευκού Χ. Ν.
• οι επιζώντες; αληθινοί ήρωες! Γ.Χ.
• διφορούμενη έννοια  Κ. Π. 
• 
  
  
  

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Τί νὰ σοῦ πῶ, φθινόπωρο, ποὺ πνέεις ἀπὸ τὰ φῶτα
τῆς πολιτείας καὶ φτάνεις ὥς τὰ νέφη τοὐρανοῦ;
Ὕμνοι, σύμβολα, ποιητικὲς, ὅλα γνωστὰ ἀπὸ πρῶτα,
φυλλορροοῦν στὴν κόμη σου τὰ ψυχρὰ ἄνθη τοῦ νοῦ.

Γίγας, αὐτοκρατορικὸ φάσμα, καθὼς προβαίνεις
στὸ δρόμο τῆς πικρίας καὶ τῆς περισυλλογῆς,
ἀστέρια μὲ τὸ μέτωπο, μὲ τῆς χρυσῆς σου χλαίνης
τὸ κράσπεδο σαρώνοντας τὰ φύλλα καταγῆς,

εἶσαι ὁ ἄγγελος τῆς φθορᾶς, ὁ κύριος τοῦ θανάτου,    

ὁ ἴσκιος ποὺ, σὲ μεγάλα βήματα φανταστικὰ,
χτυπώντας ἀργὰ κάποτε στοὺς ὤμους τὰ φτερά του,
γράφει πρὸς τοὺς ὁρίζοντες ἐρωτηματικά...

Ἐνοσταλγοῦσα ριγηλὸ φθινόπωρο, τὶς ὧρες,
τὰ δέντρα αὐτὰ τοῦ δάσους, τὴν ἔρημη προτομή.
Κι ὅπως πέφτουνε τὰ κλαδιὰ στὸ ὑγρὸ χῶμα, οἱ ὀπῶρες
ἦρθα νὰ ἐγκαταλειφθῶ στὴν ἱερή σου ὁρμή.

 φθινόπωρο <  φθίνω (=λιγοστεύω) + ὀπώρα (=φρούτο)

Albert Camus  «Το Φθινόπωρο είναι μια δεύτερη Άνοιξη, αφού κάθε φύλλο είναι ένα λουλούδι».

                                «ο χειμώνας είναι έργο χαρακτικής, 
                                                                     η άνοιξη ακουαρέλας,
                         το καλοκαίρι είναι μια ελαιογραφία,
ενώ το φθινόπωρο είναι ένα μωσαϊκό όλων των παραπάνω»                        Στάνλεϋ Χόροβιτζ

Αυτοβιογραφία του Andrea Bocelli (στα ιταλικά)

«The Music of Silence», ένα έργο που βασίζεται στη ζωή και το έργο του (αυτοβιογραφία), 2002

Ο Andrea Bocelli γεννήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου του 1958, στο Lajatico, ένα χωριό της Πίζα, στην Ιταλία. Από τη ηλικία των 12 ετών έμεινε τυφλός, λόγω ενός ατυχήματος σε ποδοσφαιρικό αγώνα, σε συνδυασμό με την προδιάθεση γλαυκώματος που είχε. Οι γονείς του προσπαθούσαν να κάνουν το καλύτερο γι’ αυτόν, ειδικά μετά από εκείνο το μοιραίο απόγευμα. Η όρασή του μπορούσε να καταστραφεί ολοκληρωτικά με ένα μικρό χτύπημα στο κεφάλι, όπως και έγινε. Από μικρή ηλικία έμαθε εκκλησιαστικό όργανο και πιάνο και έπειτα, φλάουτο και σαξόφωνο.  Το 1970 κέρδισε τον πρώτο του διαγωνισμό τραγουδιού με το τραγούδι “O sole mio”, το οποίο μέχρι σήμερα δεν λείπει από το ρεπερτόριό του. Ακολουθεί μια περίοδος, κατά την οποία, απογοητευμένος και πεπεισμένος πως, δε μπορεί να έχει σπουδαία πορεία στη μουσική, αποφασίζει να σπουδάσει νομική. Άσκησε για ένα χρόνο τη δικηγορία, μέχρι που συνάντησε τον Franco Corelli, έναν από τους σπουδαιότερους τενόρους στη ιστορία της όπερας, o οποίος υπήρξε το πρότυπό του και τον ενέπνευσε από την πρώτη κιόλας φορά που τον άκουσε.  O Corelli τον άκουσε να τραγουδά και τον πήρε μαζί του ως μαθητή.  Εκείνος, για να καταφέρει να ανταποκριθεί στα ακριβά δίδακτρα, ξεκίνησε να τραγουδά σε ένα piano-bar.  Εκεί, γνώρισε τη γυναίκα του Enrica και μαζί της έκανε τους δύο γιους του, Amos (1995) και Matteo (1997).
Ο Luciano Bettarini ήταν ο δεύτερος δάσκαλός του και έκανε μαθήματα φωνητικής μαζί του, μέχρι το θάνατό του το 1997.
Από το 1992, αρχίζουν να χτίζονται τα θεμέλια της καριέρας του. Το 1994 κέρδισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου καλλιτέχνη στο φεστιβάλ του Σαν Ρέμο, με το τραγούδι “Il Mare Calmo De La Sera''.Ο γνωστός ροκ σταρ Zucchero μαζί με τον Bono, των U2 κάνουν οντισιόν ψάχνοντας έναν τενόρο για να πείσουν τον Lucciano Pavarotti να τραγουδήσει μαζί τους. Όταν ο Pavarotti άκουσε τον Bocelli σε ένα ντέμο, είπε πως κανένας δεν θα μπορούσε να τραγουδήσει καλύτερα από αυτόν τον νέο, που τραγουδά με την ψυχή, και αφού τον γνώρισε ξεκίνησε μεταξύ τους μια βαθιά φιλία που κράτησε μέχρι το θάνατό του.
Παρ’ όλ’ αυτά το ντουέτο Zucchero-Pavarotti έγινε, με το κομμάτι ”Miserere”. Στην περιοδεία του Zucchero το 1993 o Bocelli τον συνοδεύει, ερμηνεύοντας το μέρος του Pavarotti στο ”Miserere” και την διάσημη άρια ”Nessun Dorma” από την όπερα ”Turandot” του Puccini, με την οποία καταχειροκροτείται και αρχίζει η αναγνώρισή του απέ το κοινό. Μετά από την περιοδεία κάνει το ντεμπούτο του στην κλασσική μουσική με ένα κοντσέρτο στο Reggio της Emilia.
 Το 1998 επιλέχθηκε ανάμεσα στους 50 πιο όμορφους ανθρώπους του κόσμου, από το περιοδικό People. Οι συναυλίες, οι περιοδείες και οι ηχογραφήσεις του σημειώνουν τεράστια επιτυχία. Παρόλο που έχει εμφανιστεί σε όλον τον κόσμο, η σχέση του με τη γενέτειρά του παραμένει ιδιαίτερη. Από το 2006 λειτουργεί εκεί το υπαίθριο “Θέατρο της σιωπής”, όπου ο Bocelli κατέχει τη θέση του επίτιμου προέδρου και εμφανίζεται για μία μόνο βραδιά μέσα στον Ιούλιο, πλαισιωμένος από σπουδαίους καλλιτέχνες. Το 1999 τραγουδά μαζί με την Celine Dion το ”The Prayer”, το οποίο τραγούδησε ο ίδιος, πρώτα σε σόλο εκδοχή για την ταινία κιν. σχεδίων ‘Quest for Camelot”.

Αν τον ρωτήσετε πώς αισθάνεται που σχεδόν ποτέ δεν αντίκρισε το φώς της μέρας, θα σας απαντήσει με μια φράση από το αγαπημένο του παιδικό μυθιστόρημα ”Μικρός Πρίγκηπας” του Antoine de Saint-Exupery: ”Βλέπεις καθαρά μόνο μέσα από την καρδιά σου. Τα ουσιαστικά πράγματα είναι αόρατα στο μάτι”.
Είναι ο τενόρος που χτίζει γέφυρες ανάμεσα στην κλασική και τη σύγχρονη μουσική!!!
“Αν ο Θεός είχε φωνή, θα έμοιαζε με του Andrea Bocelli” – Celine Dion