Οι «Εκείνος κι Εκείνος» και ο Πεσσόα σε ένα τυχαίο μπλέξιμο

«Έξω! Έξω! Όσο αντέξουμε, όσο μπορούμε!». Ο Λουκάς φωνάζει αρνούμενος να αποδεχθεί πως αποκτώντας ό, τι του λείπει, θα χάσει τον εαυτό του. Οι δύο τύποι, ο «Εκείνος και Εκείνος», βρίσκονται στη δίνη μιας διαρκούς φιλοσοφικής διερεύνησης, που όσο απαντά, τόσο γεννά νέα ερωτήματα και ο Πεσσόα στο «Βιβλίο της ανησυχίας» γράφει:

«Αυτοί που επινοούν φιλοσοφικά συστήματα κι όσοι αναζητούν ψυχολογικές εξηγήσεις υποφέρουν πολύ περισσότερο. Η συστηματοποίηση και η επεξήγηση δεν είναι τίποτα άλλο από μια νέα οικοδόμηση».

Οι μποέμ τύποι περιπλανώνται με μόνη συντροφιά ο ένας του άλλου. Ο Καζαντζάκης τα βάζει με την ψυχή του που τρέφεται με τη γραφή και τα γραφόμενα, ο Σιντάρτα ταξιδεύει αέναα και από εσωτερική ανάγκη(;) δεν αποκτά πατρίδα, δεν καθησυχάζεται, δεν ενσωματώνεται.

Έξι μεροκάματα τον χρόνο. Τόσο να χρειάζεται για να κινούμε τον τροχό της αμάξης του συστήματος. Τόσο το κόστος της ένταξης, τόση η παραμονή στον πυρήνα του «αυγού».

Η μη ένταξη ενέχει όμως και το κόστος της μη ένταξης με τη μορφή μιας εσωτερικής μοναξιάς.

Ο Πεσσόα αναφέρει: «Είναι αυτή η αισχρή μονοτονία της ζωής τους...κι η μύχια αίσθησή τους πως είμαι όμοιός τους, που με ντύνει με τη στολή του κάτεργου, που με χώνει στο κελί του σωφρονιστηρίου, που με καθιστά απόκρυφο και ζητιάνο». Και ας μονολογεί ταυτόχρονα: «Ζωή είναι να μη σκέφτεσαι».

Οι μποέμ τύποι επιλέγουν να ζήσουν με όνειρα πολυτελείας αρνούμενοι μια πολυτελή ζωή. Θεωρούν τη δουλειά δουλεία και όσο και αν ομολογούν τον πειρασμό να υποκύψουν στην κάλυψη βασικών αναγκών, επιμένουν να τοποθετούνται στο περιθώριο της επίπλαστης κοινωνικής αποδοχής και των κοινωνικά κατασκευασμένων αναγκών, αποδεχόμενοι το κόστος της μη επίτευξης κοινωνικών στόχων, αρνούμενοι να απωλέσουν τη μοναδικότητά τους, την αδιαπραγμάτευτη ελευθερία τους και ο  Πεσσόα: «Κάνω τη δουλειά του γραφείου συνειδητά και με προσοχή, δεν μπορώ όμως να πω και χωρίς να αφαιρούμαι. Πίσω από τη δουλειά είμαι κάποιος άλλος».

Μη ένταξη λοιπόν, συστηματική και αδιάκοπη παρατήρηση της ζωής και των ζώντων, αέναες εσωτερικές αναζητήσεις - διεργασίες, η αίσθηση του μη ανήκειν στο κοινωνικό γίγνεσθαι και κάπως έτσι σκέψεις διαφορετικών ανθρώπων ανά τους αιώνες συνταιριάζονται θαρρείς από το πουθενά, ίσως για να θυμίσουν ότι αξίζει πάντα να μένεις πιστός στις ατόφιες ιδέες σου, να αγκαλιάζεις τη διαφορετικότητά σου, να γαληνεύεις στη σκέψη ότι και ως ανένταχτος εντάσσεσαι στο σημείο εκείνο που συν-παρατηρείς πως είναι αδύνατο να ενταχθείς.

Μέχρι πότε; Μέχρι να πάρουμε το ρίσκο μιας τόλμης που θα μας τοποθετήσει πίσω από το τιμόνι ενός αυτοκινούμενου. «Ζωή αλήτη που δεν δουλεύει και κοιμάται στις άκρες του δρόμου...νυχτερινός αγνοημένος νομάδας».