ΝΙΝΑ ΣΙΜΟΝ

ΜΑΥΡΗ  ΨΥΧΗ /ΕΝΤΙΜΗ- ΑΡΧΙΕΡΕΙΑ ΤΗΣ ΣΟΟΥΛ/ Η ΚΥΡΙΑ ΤΗΣ ΤΖΑΖ

ΝΙΝΑ ΣΙΜΟΝ

ΕΖΗΣΕ ΑΚΡΑΙΑ όπως και το ΤΑΛΕΝΤΟ ΤΗΣ

ΔΙΠΟΛΙΚΗ και ΑΨΥΧΟΛΟΓΗΤΗ στις αντιδράσεις της  ΕΥΘΡΑΣΤΗ στη μουσική της 

Η Νίνα Σιμόν (Nina Simone, πραγματικό όνομα: Γιουνίς Καθλίν Γουέιμον, Eunice Kathleen Waymon, 21 Φεβρουαρίου 1933 – 21 Απριλίου 2003) Νίνα=κόρη, μικρή στα ισπανικά και Σιμόνε από τη γαλλίδα ηθοποιό  Σιμόν Σινιορέ .Η φωνή της χαρακτηρίζεται από πάθος, μεγάλες αναπνοές και τρέμουλο.

Γράφει στην αυτοβιογραφία της:
“Οι κριτικοί άρχισαν να συζητούν σχετικά με το είδος της μουσικής που έπαιζα και να προσπαθούν να βρουν κάποιο ξεκάθαρο στοιχείο για να την κατατάξουν κάπου. Ήταν δύσκολο για αυτούς, επειδή έπαιζα ελαφρά τραγούδια σε κλασικό στυλ και με κλασική τεχνοτροπία στο πιάνο επηρεασμένη από την jazz. Επιπλέον συμπεριελάμβανα στο ρεπερτόριό μου σπιρίτσουαλ και παιδικά τραγούδια κι αυτά τα είδη κομματιών με ταύτιζαν αυτόματα με το κίνημα της φολκ. Έτσι,το να πουν ότι έπαιζα το τάδε ή το δείνα είδος δημιουργούσε πρόβλημα στους κριτικούς, επειδή υπήρχε λίγο απ΄όλα στη μουσική μου, σήμαινε επίσης όμως, ότι είχα κερδίσει τη γενικότερη αποδοχή από τους φίλους της τζαζ,της φολκ,της ποπ και των μπλουζ αλλά και από εκείνους της κλασικής μουσικής.Τελικά κατέληξαν να με χαρακτηρίσουν ως ΄΄τραγουδίστρια της τζαζ -και όχι μόνο΄΄. Για μένα τζαζ σήμαινε έναν τρόπο σκέψης, ένα τρόπο ύπαρξης, κι ο μαύρος της Αμερικής ήταν τζαζ ό,τι κι αν έκανε, στον τρόπο που περπατούσε, που μιλούσε, που σκεφτόταν και συμπεριφερόταν.Η μουσική τζαζ ήταν μία μόνο πλευρά της συνολικής εικόνας, οπότε υπ΄ αυτή την έννοια, αφού ήμουν μαύρη ήμουν και τζαζ τραγουδίστρια, αλλά απ΄ όλες τις άλλες απόψεις σίγουρα δεν ήμουν”.

Κι αυτό που χαρακτηρίζει την αυτοβιογραφία της είναι η εντιμότητα. Δεν προσπαθεί να καλύψει ή να αποσιωπήσει αυτά που έζησε. Εξηγεί τους λόγους που την ώθησαν να κάνει κάτι. Είτε αφορά την πορεία της στη μουσική, είτε αφορά την προσωπική της ζωή.
Αφιέρωσε την καριέρα της στην υπόθεση της φυλετικής ισότητας, πολλές φορές με κίνδυνο της σωματικής της ακεραιότητας και της ψυχικής της ισορροπίας. Αγκάλιασε και συμμετείχε ενεργά στα κινήματα διαμαρτυρίας στις δεκαετές του ΄60 και του ΄70 και το τραγούδι της ΄΄Young,gifted and black΄΄[Νέα,χαρισματική και μαύρη] καθιερώθηκε ως ύμνος για τα πολιτικά δικαιώματα.

Στη μουσική βιομηχανία είχε αποκτήσει τη φήμη ανθρώπου δύσκολου στη συνεννόηση και με εκρηκτικό χαρακτήρα, χαρακτηρισμός για τον οποίο η ίδια διαφωνούσε σθεναρά. Είναι χαρακτηριστικό ένα περιστατικό που συνέβη το 1995, όταν έριξε εναντίον του γιου ενός γείτονά της με αεροβόλο όπλο, επειδή γελούσε και την εμπόδιζε να αυτοσυγκεντρωθεί. Αν και η παρουσία της επί σκηνής είχε κάπως απόμακρο και αλαζονικό ύφος, στα μετέπειτα χρόνια η Σιμόν έδειχνε να απολαμβάνει ιδιαίτερα να επικοινωνεί με το ακροατήριο, με διηγήσεις συχνά χιουμοριστικών περιστατικών από την καριέρα της και τη μουσική και ερμηνεύοντας κομμάτια κατά παραγγελία των θαυμαστών της.

Δεν συμβιβάστηκε στην καλλιτεχνική της πορεία, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να βρεθεί ΄΄εκτός΄΄. Τα έβαλε με τις δισκογραφικές εταιρείες, με την ίδια την λευκή Αμερική .Και αγωνίστηκε για τα πιστεύω της. Ποιος δεν έχει ακούσει, έστω και τυχαία,το ΄΄Μy baby just cares for me;΄΄,το ΄΄love me or leave me΄΄,το΄΄ I put a spell on you΄΄ και τόσα άλλα.
Τελειώνοντας την αυτοβιογραφία της γράφει:
”Σήμερα πλησιάζω στην ευτυχία, όσο αυτό είναι εφικτό, χωρίς ένα σύζυγο να αγαπώ. Άρχισα να δουλεύω πάνω σε αυτό το βιβλίο, ανατρέχοντας σε μια ζωή από την οποία, μετά από σκέψη πολλών μηνών, δεν μετανιώνω για τίποτα. Μια ζωή γεμάτη λάθη, μερικές κακές ημέρες και το πιο σημαντικό, χρόνια χαρούμενα-δύσκολα αλλά και ευτυχισμένα- με αγώνες για τα δικαιώματα των αδερφών μου παντού. Στην Αμερική. στην Αφρική, σε όλον τον κόσμο. Χρόνια χαράς ανάμεικτης με πόνο. Ήξερα τότε, όπως ξέρω και τώρα, πως η ευτυχία που ένοιωσα, και νοιώθω ακόμα, όσο προχωράμε προς τα εμπρός είναι από εκείνο το είδος που λίγοι άνθρωποι έχουν ποτέ βιώσει”.

το ημερολόγιο του κορωνοϊού των λογοτεχνών του Α3

1. Ζούμε σε μια εποχή όπου κυριαρχεί μια πανδημία ο καθένας είναι υποχρεωμένος να περάσει την μέρα του μέσα στο σπίτι, έτσι ώστε να σπάσει η αλυσίδα μετάδοσης ενός ιού. Ζούμε σε ένα κλίμα φόβου και αναλόγως πράττουμε. Έτσι λοιπόν και εγώ θα δώσω μια απλή περιγραφή για το πώς πέρασα την σημερινή μου μέρα.

Η  Πέμπτη 2 Απριλίου 2020 ξεκίνησε με τον ήχο του ξυπνητηριού, μετά από πολύ προσπάθεια κατάφερα να σηκωθώ διότι έπρεπε να παραβρεθώ στα διαδικτυακά μαθήματα του σχολείου μου. Μέχρι να ξεκινήσουν όμως έπρεπε να πάρω δυνάμεις για αυτό κι εγώ έφαγα κάτι στα γρήγορα.. έπειτα συμμάζεψα το δωμάτιο μου έστρωσα το κρεβάτι μου, μάζεψα τα ρούχα που είχα πεταμένα από την προηγούμενη μέρα, και αφού ήμουν εντελώς έτοιμη άρχισαν τα μαθήματα, και αφού τελείωσαν  μετά από δύο ώρες γεμάτες έμπνευση και φιλοσοφία επιχείρησα να ξαπλώσω για να ξεκουραστώ διότι το προηγούμενο βράδυ κοιμήθηκα αργά... μετά από αρκετή ξεκούραση οι δικοί μου έφτιαξαν φαγητό και με φώναξαν να φάμε.. σήμερα Πέμπτη οπότε δεν είχαμε πρόβλημα για κρέας, φάγαμε κεφτεδάκια εκτός από την γιαγιά μου που νηστεύει μέχρι το Πάσχα.. Μετά από το φαγητό είναι η ώρα της ξεκούρασης μέχρι το απόγευμα που φτιάχνουν καφέ οι δικοί μου και εγώ μια σοκολάτα ενώ διαβάζω τα αγγλικά μου, δίνω εξετάσεις και στις μέρες τις καραντίνας προσπαθώ για γεμίσω τα κενά μου στα αγγλικά και στα σχολικά μαθήματα. Η καραντίνα είναι μια ευκαιρία για να αναπληρώσεις ώρες που έχεις χάσει με την οικογένεια σου, η δική μου οικογένεια συνέχεια μου λένε να βγαίνω και λίγο από το δωμάτιο μου να τους δω αλλά εγώ δεν το πολύ συνηθίζω.. μέγα λάθος.. φτάνει βραδάκι και αφού τελειώσω τα μαθήματα μου μπαίνω για ένα μπάνιο και έπειτα ξανά ξεκούραση και συνδεδεμένοι στο κινητό όλοι.. αυτές οι μέρες είναι πολύ δύσκολες και πολύ βαρετές όλοι θέλουμε να βγούμε έξω να δούμε τους φίλους μας.  Όλοι τώρα πλέον ζούμε με τον φόβο μην κολλήσουμε τον ιό, και φυσικά μην τον μεταδώσουμε στους ηλικιωμένους, ευπαθής ομάδες ενώ υπάρχει λύση να προστατέψουμε εμάς και τους δικούς μας κάποιοι παραπέμπουν στο να μην υπακούσουν. Καλό θα ήταν όλοι να συνεισφέρουμε σε αυτή την κοινωνία για ένα καλύτερο αύριο. Αυτή ήταν μια συνηθισμένη μέρα μου στην καραντίνα.. ευελπιστώ να τελειώσει γρήγορα και όλοι να είμαστε υγιείς και να πάρουμε πίσω την ζωή μας.       Δήμητρα Α3

2 Απριλίου 2020

Όλη την μέρα την περνάω μέσα στο σπίτι τώρα που δεν έχει καλό καιρό και είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε μέσα. Σήμερα το πρωί άργησα να ξυπνήσω οπότε δεν έκανα μάθημα, αφού εγώ είμαι η μεγαλύτερη αδερφή και οι γονείς λείπουν στις δουλείες τους ετοίμασα πρωϊνό στα μικρότερα και πέρασα το υπόλοιπο πρωί μαζί τους. Το μεσημέρι διάβασα, έγραψα αυτό που μας ζήτησε η κυρία Οφρυδοπούλου έκατσα στο κινητό και πήγα για ψώνια με την μαμά μου. Έχουμε όλοι βαρεθεί και κουραστεί μέσα στο σπίτι αλλά έχει δημιουργηθεί ένας φόβος μην κολλήσουμε τον φονικό ιό. Το βραδάκι έψαξα μια ταινία και έκατσα με τους δικούς μου να την δω, οι μέρες δεν είναι και πολύ ενδιαφέρουσες αλλά ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο!!!!

Εγώ, οι δικοί μου και ο υπόλοιπος πληθυσμός, πλέον ζούμε με τον φόβο για το αύριο, λόγω της πανδημίας και των επιπτώσεων της. Παρόλα αυτά, προς το παρόν θα μιλήσω για την σημερινή μέρα, η οποία, όλος παραδόξως ήταν εξίσου αδιάφορη με τις προηγούμενες. Αρχικά, ξύπνησα και προσπάθησα να παρακολουθήσω το πρώτο μάθημα της ημέρας, το οποίο δεν έγινε ποτέ λόγω τεχνικών προβλημάτων και μετά, ευτυχώς, μπόρεσα να δω το δεύτερο μάθημα μου. Έφαγα μεσημεριανό και ύστερα, έκατσα στο γραφείο μου, άρπαξα ένα μολύβι και τα βιβλία μου και ξεκίνησα να διαβάζω. Κατά  το απόγευμα, αποφάσισα να διαβάσω ένα λογοτεχνικό βιβλίο και να μιλήσω με τα άτομα της παρέας μου, μέσω βιντεοκλήσης, διότι πλέον αυτός είναι ο μόνος τρόπος που μπορούμε να επικοινωνήσουμε. Το βράδυ, μαζί με την οικογένεια μου, είδαμε μία ταινία, τρώγοντας βραδινό και αργότερα, προσπάθησα να κοιμηθώ, χωρίς καμία επιτυχία. Γενικά, παρόλο που δεν χαίρομαι για τις συνθήκες που επικρατούν, πρέπει να παραδεχτώ, πως εγώ  με την οικογένεια μου, έχουμε έρθει αρκετά πιο κοντά, καθώς βρισκόμαστε όλοι μαζί μέσα στο σπίτι, κάνοντας διάφορες δραστηριότητες.                                               Κατερίνα  Α3

Ξύπνημα στις 8:30 για να προλάβω το μάθημα. Ετοιμάζομαι όλα καλά, αλλά κατέληξα να τρώω δημητριακά και να βλέπω παιδικά επειδή δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα. 2^η ώρα έχουμε λογοτεχνία και είμαι στην ώρα μου όπως κάθε φορά, τελειώνει το μάθημα κι ξανά πέφτω για ύπνο. Με αυτά κι με εκείνα κατέληξα να τρώω μεσημεριανό στις 4:30.Κάθομαι να διαβάσω για φροντιστήρια και για το σχολείο, έτσι ώστε να έχω άπλετο χρόνο να κάνω ό,τι θέλω μετά. Έπειτα, θα κάνω γυμναστική διότι για κάποιον άγνωστο λόγο τώρα στην καραντίνα με εμπνέει πολύ η υγιεινή διατροφή και η γυμναστική, θα βγούμε άλλοι άνθρωποι λογικά. Κατά το βραδάκι θα βγω να κάτσω στο μπαλκόνι και να ακούσω μουσική(αυτόν τον καιρό ακούω μπιτάκια και πολύ Vlospa), έχει χαλάσει και το πρόγραμμα ύπνου αλλά το έχω δεν πειράζει. Τελικά, θέλω να πω ότι πριν κοιμηθώ γράφω μια μικρή παράγραφο για την ημέρα μου, οπότε μου φάνηκε πολύ ωραία ιδέα για άσκηση. 😊     Μαρίνα Α3     

1)Ελπίζω να υπάρξει εξάλειψη του ιού .

2)Το μόνο που θέλω είναι να είμαστε όλοι υγιείς και να πάρουμε πίσω τη ζωή μας.

3)Όλοι οι άνθρωποι είναι σε επιφυλακή λόγου του ιού , έτσι λοιπόν πιστεύω ότι αύριο θα είναι μια καλύτερη μέρα .

4)Όλοι περιμένουμε την εξάλειψη του ιού για να επιστρέψουμε στην κανονικότητα .

5)Είμαι πολύ κουρασμένος και θα πάω για ύπνο, τα λέμε αύριο.

6)Ο παππούς χάρισε στην μικρή του εγγονή ένα κουνελάκι .

7)Συμβιβαζόμαστε με τα μέτρα για την αντιμετώπιση του ιού .

8)Ή αυτοθυσία της μητέρας έσωσε την οικογένειά της.

9)Οι εκλογές ανέδειξαν νέο πρωθυπουργό, από αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα λοιπόν.

10)Μετά την καραντίνα θα βγούμε άλλοι άνθρωποι λογικά.

ΤΑΣΟΣ  Α3

1.      Στην εποχή μας ζούμε μια τρομερά επώδυνη κατάσταση. Γι' αυτό πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι να είμαστε υγιείς και να πάρουμε πίσω τη ζωή μας.

2.    Ελπίζω να έρθει η στιγμή εκείνη που θα ξυπνάμε όλοι με ένα χαμόγελο στα χείλη.

3.     Πιστεύω ότι αύριο θα είναι μια καλύτερη μέρα. Θα είναι;

4.    Η κανονικότητα της φύσης έχει μεταλλαχθεί από την ανθρώπινη παρέμβαση.

5.     Έχω αρκετό διάβασμα για σήμερα, οπότε τα λέμε αύριο στο σχολείο.

6.    Θα μου άρεσε να είχα για κατοικίδιο ένα άσπρο κουνελάκι!

7.     Το να συμβιβαζόμαστε και να υποχωρούμε μερικές φορές σε κάποια θέματα, αποκτάμε κατά κάποιο τρόπο το αίσθημα της ανωτερότητας.

8.    Προσπάθησε ο μεγαλύτερος σου πόνος, να γίνει η μεγαλύτερη σου δύναμη.

Αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα λοιπόν! Ζήσε την κάθε στιγμή της με περισσότερο χαμόγελο.

9.      Μετά από αυτήν την οδυνηρή πανδημία, θα βγούμε όλοι άνθρωποι λογικά...

ΧΑΡΑ  , Α3