Σάββατο 31 Μαρτίου 2018

21 Μαρτίου: Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Οι μαθητές "ποιούσι" και αφιερώνουν:



Το σκοτάδι σκέπασε τη Γη.
Οι θάλασσες κοκκίνισαν
και τα βουνά μελάνιασαν.
Τα πουλιά δεν πετούν στον ουρανό.

Παιχνίδι για τα παιδιά οι σφαίρες
το πάρκο με τις κούνιες παρελθόν.
Η μάνα φωνάζει τα παιδιά για φαγητό
Μα δεν υπάρχει φαγητό, ούτε και η μάνα.

Μα θα ανοίξουν οι ουρανοί.
Θα ξεπροβάλει πάλι ο ήλιος
Θα σβήσουν τελείως οι φωτιές.
Κι η αγάπη θα ξαναμπεί στις καρδιές.
Αφιερωμένο στα θύματα των πολέμων

Ένα άσχημο τέλος 
Μια καθιερωμένη αρχή 
Ένας μαύρος ήλιος 
Και φωτεινή η Σελήνη 
 Ποτέ δεν την ένοιαξε 
Αν οι άλλοι μιλανε 
Γιατί ποτέ δεν ήξερε 
Πως ποτέ δεν ρωτάνε 
Η σάρκα της κάθε μερα έλιωνε 
Τα βράχια της καρδιάς της την κρατούσαν πίσω 
Η εμμονή της για το καλο 
Την ανάγκασε να φτάσει στο τελευταίο οριο 
 Δεν ξεκίνησε ακόμα την αρχή του τέλους 
Μα όταν τα καταφέρει θα είναι η απόλυτη λύτρωση για αυτή 
Αναρωτιέται το ποτέ επιτέλους 
Μα τεράστια η επιθυμία για τη ζωή 
Γλυκιά ζωή ... 
 Δεν πρόλαβε να ζήσει όσα ήθελε 
Τόσες εμπειρίες που μέσα στην φωτιά πέταξε 
Δεν μπόρεσε να τα αφήσει πίσω 
Γιατί ποτέ κανείς δεν νοιάστηκε να δει 
Ποσο μπορεί να υποφέρει αυτή η ψυχή
Αφιερωμένο στις κοπέλες που αυτοκτόνησαν χωρίς να καταλάβει κανένας και τίποτα

Πέμπτη 22 Μαρτίου 2018

21 Μαρτίου - Εαρινή ισημερία



ΕΛΥΤΗΣ, Ο Μικρός Ναυτίλος  
ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΟΥΣ ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ.
Λέμε τον ουρανό “ουρανό” και τη θάλασσα “θάλασσα”.

Θ’ αλλάξουν όλα μια μέρα κι εμείς μαζί τους θ’ αλλάξουμε, αλλά η φύση μας ανεπανόρθωτα θα ‘ναι χαραγμένη πάνω στη γεωμετρία που καταφρονέσαμε στον Πλάτωνα.
Και μεσ’ απ’ αυτήν, όταν σκύβουμε, όπως σκύβουμε καμιά φορά πάνω στα νερά του νησιού μας,
θα βρίσκουμε τους ίδιους καστανούς λόφους, όρμους και κάβους, τους ίδιους ανεμόμυλους και τις ίδιες ερημοκλησιές, τα σπιτάκια που ακουμπάνε το ‘να στ’ άλλο, και τ’ αμπέλια που κοιμούνται σα μικρά παιδιά, τους τρούλους και τους περιστεριώνες.
  Δε θέλω να πω αυτά τα ίδια.

Θέλω να πω τις ίδιες φυσικές και αυθόρμητες κινήσεις της ψυχής που γεννούν και διατάσσουν
προς ορισμένη κατεύθυνση την ύλη.
Τις ίδιες αναπάλσεις, τις ίδιες ανατάσεις προς το βαθύτερο νόημα ενός ταπεινού Παραδείσου,
 που είναι ο αληθινός μας εαυτός,
το δίκιο μας, η ελευθερία μας, ο δεύτερος και πραγματικός ηθικός μας ήλιος.







Παρασκευή 9 Μαρτίου 2018

ΝΤΑ από το Daddy



Το αυτοβιογραφικό έργο ΝΤΑ του ΧΙΟΥ ΛΕΟΝΑΡΝΤ περιέγραψε τη φιγούρα του πατέρα του/μας/τους. Συγκλόνισε το άρτιο αυτό θέαμα και από σκηνοθετική και υποκριτική άποψη. Ο γιος θα κλείσει την α υ λ α ί α μετά από θραυσματικές αναδιηγήσεις της ζωής του γιατί: δεν άντεχε το παρελθόν του/για να συνεχίσει /για να ξεχάσει/ για να γλιτώσει από τις τύψεις για όσα δεν έδωσε στον πατέρα του/για τα λάθη του/ για τις παραλείψεις του/για τις ενοχές του/ για τις επιλογές του....
γιατί η ζωή μας είναι θέατρο ή γιατί το θέατρο είναι η ζωή μας!
Άλλωστε: Οι νέοι πρέπει να ταξιδεύουν τώρα με αεροπλάνα.
Μην με ενοχλείς.
Ο πατέρας σου είναι πολύ ωραίος τύπος.
Η ζωή δεν είναι σαν τον κινηματογράφο. Είναι αλλιώς! 

Ο ενήλικος Τσάρλι και ο νεαρός Τσάρλι προσπαθούν να ξεπεράσουν την αγαπητική συγκρουσιακή σχέση με τον πατέρα του. Ακόμη και μετά το θάνατο του πατέρα του, ακόμα και σαν πετυχημένος συγγραφέας δεν το κατορθώνει.
Ήσουνα μια πέτρα στο λαιμό μου. Είτε ήσουνα κοντά, είτε μακριά.


Παρασκευή 2 Μαρτίου 2018

Η αμυγδαλιά μας



Δεν ζήτησα τίποτα δύσκολο κι ούτε πείραξα κανέναν. 
Ήσυχος πήγαινα στη δουλειά μου και φρόντιζα την οικογένειά μου και τα παιδιά μου.
Ζούσαμε ειρηνικά στον ευλογημένο τούτο τόπο.
Δεν είχαμε πλούτη πολλά μα ο πλούτος της ψυχής μας, έφτανε και περίσσευε.
Θαρρείς κι άνθιζε μια αμυγδαλιά στην καρδιά μας κάθε μέρα.
Τόσο ευτυχισμένοι ήμασταν! 
Σαν ήσυχα, γαλήνια πουλιά καθόμασταν στην ανθισμένη αμυγδαλιά 
και τραγουδούσαμε ανέμελοι.
Ξαφνικά όμως,σταμάτησε μεμιάς το τραγούδι μας.
Λαλιά δεν βγαίνει άλλο από τον λαιμό μας.
Καρπώνονται την δική μας αμυγδαλιά και μας αναγκάζουν μετά περισσής βίας να πετάξουμε μακριά.Μας τρυπάνε τα φτερά, ματώνουμε και μας κλωτσάνε από τον γκρεμό για να πετάξουμε. Πού να πάμε; ΠΩΣ; Γιατί μας διώχνουν; Μήπως τους ενόχλησε το τραγούδι μας;


Όπως και να ΄χει , και με σαρανταπληγιασμένα φτερά, κάπου θα πάμε. Θα την βρούμε την άκρη. Κι ας μας λιθοβολούν, εμείς αντέχουμε. Ματωμένοι, κυνηγημένοι,κατατρεγμένοι… θα πονέσουμε και θα πονούμε μα θα το βρούμε πάλι το δέντρο μας να ριζώσουμε.



Γιατί Θεέ μου σκορπάς τόση πίκρα στους ανθρώπους και επιτρέπεις να ξεριζώνονται από τον τόπο τους μισοπεθαμένοι; Αν υπάρχει Θεία Δίκη, η μυγδαλιά μας δεν θα ανθίσει ξανά.Μα το δικό μας το καινούργιο δέντρο, όποιο και να ‘ναι , ακόμη και θάμνος,ολάνθιστο θα μένει πάντα.

 


… αυτό είναι το μεγαλείο της ψυχής του ανθρώπου μα συνάμα και η δικαιοσύνη!
                                                                                                                       Τερψιθέα  Μακρή