Σάββατο 14 Μαρτίου 2015

Τα βιβλία...

Τα βιβλία είναι πράγματα της φύσης μας.Είναι εμείς, όσοι και αν είμαστε. Είναι μια ανθρώπινη φύση, που μας προεκτείνει προς τις ρίζες μας, με την πείρα και τη σοφία των περασμένων γενεών και που, με τα οράματά μας, την προεκτείνουμε προς το μέλλον. Αν βλέπουμε τα βιβλία να έχουν ρυτίδες, ας μη βιαζόμαστε: ίσως οι ρυτίδες αυτές να είναι οι δικές μας. Αν μας ενθουσιάζουν, ας χαρούμε που η ψυχή μας είναι το σκεύος αυτού του ενθουσιασμού. Θα έλεγα πως τα βιβλία είναι σαν τα αναρίθμητα κλειδιά ενός μεγάλου οργάνου εκκλησιάς, του οποίου οι μουσικοί είμαστε εμείς. Εξαρτώνται από την ιδιοφυία μας, από την τόλμη μας. από τα ελαττώματά μας. Αν είναι έτσι, αν πιστεύουμε στον άνθρωπο, αν πιστεύουμε στην ανθρωπότητα, με την ίδια αυτή πράξη πίστης θα πιστέψουμε και στη σημασία του βιβλίου. Γιατί στον κόσμο μας που προχωρεί ψηλαφητά, όλα εξαρτώνται από μια πράξη πίστης.                 Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ,  ΔΟΚΙΜΕΣ Β΄, σελ. 189

Ξαναδιαβάζοντας τις Δοκιμές του ΣΕΦΕΡΗ


 ...η ποίηση δε γίνεται με αισθήματα ούτε με ιδέες. Γίνεται με λέξεις...Η λέξη, το υλικό αυτό του ποιητικού λόγου ,είναι ένας καρπός που ωριμάζει μέσα στον ποιητή και που αποσπάται από τη ψυχή του,αφού απορροφήσει και αίσθημα και σκέψη.Το αίσθημα και τη σκέψη ενός ανθρώπου,αυτού του ανθρώπου.Γύρω από τη λέξη την κοινή, τη χιλιοειπωμένη, που μεταχειρίζεται ένας ποιητής ,υπάρχει πάντα ένα ιδιαίτερο συναισθηματικό στεφάνι. Αυτό είναι το βάρος της... Από τη στιγμή που θα παραδεχτούμε πως ένας άνθρωπος είναι ποιητής, παραδεχόμαστε αμέσως, σε όποια ιδιοσυγκρασία κι αν ανήκει,πως οι λέξεις του είναι τα καράβια του. Κάνουν πολύ μακρινά ταξίδια. Και γυρίζουν,όταν είναι τυχερός, φορτωμένα με τα πλούσια κρύσταλλα, που εκεί κάπου, πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες της συνείδησής του, μια ζωή παλιά και μυστική σχημάτισε σαν υποχθόνιο νερό....
Τέτοιες είναι οι λέξεις που μας προσφέρουν τα ποιήματα, και γι΄αυτό έχουν το φυσικό να προχωρούν τόσο πολύ μέσα βαθιά μας. Πολλές φορές αντικρίζουμε πρώτη φορά ένα ποίημα. Μας φαίνεται σκοτεινό ή αλλόκοτο. Το νόημά του μας ξεφεύγει. Γυρίζουμε τη σελίδα ή κλείνουμε το βιβλίο. Ωστόσο, ξαφνικά, εκεί που κατεβαίνουμε μια σκάλα ή στρίβουμε το δρόμο του σπιτιού μας, δυο-τρεις λέξεις, μια φράση, ένας στίχος γυρίζει μέσα στο μυαλό μας και δεν εννοεί να τ΄αφήσει. Το ποίημα ''έπιασε''. Είναι σαν τους φτερωτούς σπόρους ορισμένων δέντρων που ταξιδεύουν σε μακρινά χώματα. Από τις λέξεις αυτές το ποίημα θα ξαναβλαστήσει σιγά σιγά μέσα μας, ποιος ξέρει πότε. Το δέντρο θα ξαναγίνει, και τότε θα το καταλάβουμε...
                                                                                                   ΔΟΚΙΜΕΣ Α΄σελ. 187-190
 

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2015

μικρές ιστορίες για μεγάλους πίνακες

Μετασχηματίζουσα μάθηση  (από το Αμάξι στη βροχή του ΤΕΛΛΟΥ ΑΓΡΑ ,από τους  πίνακες ζωγραφικής του HASSAM, MIRO, MUNCH , στη φαντασία των μαθητών του Β2 και στα συναισθήματά τους)
Πού θα ήθελα να ταξιδέψω με μια άμαξα;
Ξεδιπλώσαμε τους χάρτες μας, ετοιμάσαμε τις βαλίτσες μας και είμαστε έτοιμοι να πάμε στη Βενετία. Αφού φτάσουμε , θα κάνουμε μια βόλτα με τη γόνδολα. Θα πάμε σε όλα τα μουσεία. Το ανικανοποίητο αίσθημα της περιπέτειας μας οδηγεί στο Παρίσι , όπου θα πάμε στον Πύργο του Άιφελ για να απολαύσουμε τη θέα όλης της πόλης του φωτός.
Επίσης θα πάμε στην Παναγία των Παρισίων και τέλος στη Ντίσνευλαντ. Τελευταίος προορισμός η Αίγυπτος ,όπου θα επισκεφτούμε τις πυραμίδες της Γκίζας, τον τάφο του Τουτανγχαμών και θα κάνουμε βόλτα με τις καμήλες.
ΜΑΡΙΑ ΚΟΚΟΡΗ, ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΚΟΥΜΟΥΤΣΗ, ΒΟΥΛΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑ,
ΙΩΑΝΝΑ ΚΙΤΣΟΥ

Γιατί θα φώναζα σήμερα;
Αν μου δινόταν η ευκαιρία να φωνάξω κάτι , θα φώναζα για να αντιπροσωπεύσω τους ονειροπόλους νέους. Για να εκφράσω το χάος που επικρατεί στο μυαλό και στη ζωή τους, για το οποίο δεν ευθύνονται οι ίδιοι. Θα φώναζα για την ελευθερία τους. Θα φώναζα για τις φρούδες ελπίδες και το αβέβαιο μέλλον που μας φορτώνει η χώρα μας. Θα φώναζα για την ανθρωπιά που χάνεται.
Για την ΕΛΛΑΔΑ ρε γ.....


ΜΑΡΙΑ ΚΡΥΣΤΑΛΛΗ, ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΚΟΚΚΕΛΙΔΟΥ, ΝΙΚΟΛΕΤΑ   ΔΟΥΛΚΕΡΙΔΟΥ,ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΥΖΑΚΗ

Χάος ή Ζωή;
Πολλές όψεις έχει η ζωή. Από τη μια η χαρά ,από την άλλη η θλίψη. Τι κυριαρχεί πραγματικά; Αυτό που ο καθένας θέλει να ζήσει και να αισθανθεί . Αν στο μυαλό του ανθρώπου επικρατεί η μοναξιά , θα ζει στη δυστυχία. Αν όμως υπάρχει η χαρά, θα ζει μια γαλήνια και όμορφη ζωή. Έτσι , μέσα στο χάος που διακρίνεται , βλέπει κανείς ότι το κάθε συναίσθημα χαρμόσυνο ή δυσάρεστο προσπαθεί να πάρει τη θέση του ,να ισορροπήσει και τελικά να συνθέσει μία γλυκόπικρη γεύση αυτού που λέγεται ΖΩΗ.
ΑΘΗΝΑ ΚΟΤΟΓΛΟΥ, ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΚΑΡΑΣΑΚΑΛΙΔΟΥ, ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΡΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, ΚΥΡΙΑΚΗ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΞΕΝΙΑ ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ



Τα τρίγωνα πανοράματος μπλέκονται στο σύμπλεγμα της αράχνης
Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα  και η μαμά αράχνη έκανε τη βόλτα της στο αγρόκτημα, παρέα με τα σκουληκάκια και τα πουλιά που πετούσαν. Ξαφνικά η γη άρχισε να σείεται ... Ήταν το τρομαχτικό τέρας με τη μεγάλη γλώσσα και το πεταχτό αυτί .Το μάτι του γυάλιζε... Ήταν  έτοιμο να φάει τη μαμά αράχνη. Τότε εμφανίστηκε σαν από μηχανής θεός , ο γόης αράχνης. Η μαμά αράχνη τον ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα. Τα αισθήματα ήταν αμοιβαία. Λίγες μέρες μετά παντρεύτηκαν σε ένα ερημικό τρίγωνο ξωκκλήσι με ένα μεγάλο κήπο στο οποίο και έγινε το γλέντι. Για επιδόρπιο προσέφεραν τρίγωνα πανοράματος. Μετά το γλέντι όλοι οι καλεσμένοι έδωσαν τις ευχετήριες κάρτες .Όταν γύρισαν σπίτι , ο μπαμπάς αράχνη πήρε τη μαμά αράχνη αγκαλιά και ανέβηκαν τη σκάλα. Λίγους μήνες μετά, το παιδί αραχνάκι ήταν γεγονός. Για να το γιορτάσουν πήγαν για πικνικ στην ακροθαλασσιά και πέρασαν ένα όμορφο απόγευμα βλέποντας τους ανάποδους γλάρους να πετούν μπροστά από το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα , τρώγοντας τα τρίγωνα πανοράματος που περίσεψαν από τη βάφτιση. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!

ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ, ΖΩΗ ΚΑΡΑΜΑΤΣΚΟΥ, ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΠΕΛΗ



Το χρονικό ενός ΑVATAR
Ήταν ένα Αvatar που τηλεμεταφέρθηκε στον κόσμο μας. Μόλις εμφανίστηκε στη γη τον μαγνήτισαν οι μυρωδιές του καφέ και πήγε να πιει καφέ. Αφού τέλειωσε τη φραπεδιά και το τσιγάρο αποφάσισε να πάει μια βόλτα. Στο δρόμο του , είδε μία βιτρίνα με παπούτσια του Jordan.Ο σχεδιασμός των παπουτσιών του κίνησε το ενδιαφέρον και ήθελε να τα αποκτήσει. Αφού έδυσε ο ήλιος αποφάσισε να μπει μέσα στο μαγαζί και να κλέψει τα παπούτσια. Την επόμενη μέρα που ξύπνησε σε ένα παγκάκι , πληροφορήθηκε ότι ο αγαπημένος του φίλος παντρεύεται και έπρεπε να συνοδέψει τη νύφη στην εκκλησία. Επι τόπου σκέφτηκε ότι έπρεπε να κλέψει ένα αμάξι. Το κοντινότερο αμάξι ήταν ένα σταθμευμένο περιπολικό. Μόλις άναψε τη μηχανή,  κατάλαβε ότι το GPS της αστυνομίας τον εντόπισε και τότε άρχισε η καταδίωξη. Μετά από 5 ώρες καταδίωξης και τρελής οδήγησης βρήκε τη νύφη. Η νύφη ήταν μία θανατηφόρα βδέλλα που σκότωσε τους μπάτσους που κυνηγούσαν το Αvatar. Tελικά ο γάμος πραγματοποιήθηκε το βράδυ υπό το φως του φεγγαριού σε μια τετράγωνη εκκλησία. Με το που τελείωσε ο γάμος ,εμφανίστηκε ο πατέρας της νύφης και άρχισε να τους πυροβολεί όλους,... επειδή ο γάμος ήταν μυστικός. Έτσι ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί χειρότερα!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΘΕΡΙΟΥ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΦΕΤΖΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ, ΔΗΜΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ