Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2015

Παλιά χριστουγεννιάτικη ιστορία




Ο  συγγραφέας Ν.ΔΗΜΟΥ τα Χριστούγεννα θυμάται , την Πρωτοχρονιά ελπίζει...
Είθε ο νέος χρόνος
να μας φέρει λιγότερα.
Λιγότερο πόνο σ΄ αυτούς που πονούν
λιγότερο μίσος σ΄ αυτούς που μάχονται
λιγότερη στέρηση σ΄ όσους στερούνται
λιγότερο πόλεμο, λιγότερο θάνατο,
λιγότερη καταπίεση, λιγότερη εκμετάλλευση,
λιγότερη δυστυχία και λιγότερη οδύνη.
Κι αν τύχει και φέρει μαζί
λιγότερη αφθονία και λιγότερη απόλαυση
λιγότερο πλούτο και λιγότερη καλοπέραση
Ίσως τότε μας χαρίσει
λιγότερη ελαφρομυαλιά και λιγότερη σπατάλη
λιγότερη επιπολαιότητα
και λιγότερη αυθάδεια.
Ίσως τα λιγότερα
είναι περισσότερα.
Ιστορία έκτη 1973 - Λιγότερα! Νοέμβριος μετά το Πολυτεχνείο. Ο πιο μουντός και άχαρος των τελευταίων χρόνων. Τόσο σκοτάδι που σχεδόν δεν ξημερώνει. Η σκιά της ηρωικής αλλά μάταιης (έτσι φαινόταν τότε) εξέγερσης, η σκιά μίας νέας πιο στυγνής δικτατορίας, η σκιά της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, πέφτουν επάλληλες και πνίγουν κάθε φως. Πηγή: www.lifo.gr
1973 - Λιγότερα! Νοέμβριος μετά το Πολυτεχνείο. Ο πιο μουντός και άχαρος των τελευταίων χρόνων. Τόσο σκοτάδι που σχεδόν δεν ξημερώνει. Η σκιά της ηρωικής αλλά μάταιης (έτσι φαινόταν τότε) εξέγερσης, η σκιά μίας νέας πιο στυγνής δικτατορίας, η σκιά της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, πέφτουν επάλληλες και πνίγουν κάθε φως. Ετοιμάζω την χριστουγεννιάτικη κάρτα της εταιρίας - και ξαφνικά έχω μία διαφορετική ιδέα. Αντί για εορταστική κάρτα (τι να γιορτάσει κανείς!) γράφω ένα απλό κείμενο - και το τυπώνουμε μαύρο σε άσπρο φόντο - χωρίς χρώματα και έλατα. Η κάρτα εκτυπώνεται σε τρεις χιλιάδες αντίτυπα, ταχυδρομείται και εκεί γίνεται το απροσδόκητο. Όλες οι εφημερίδες ανατυπώνουν το κείμενο. Κατακλυζόμαστε από γράμματα, τηλεφωνήματα, επισκέψεις. Θέλουν κι άλλες κάρτες. Μέσα σε ένα μήνα το ανατυπώνουμε τρεις φορές. Το κείμενο μιλούσε - φαινομενικά - για την οικονομική κρίση και την ανάγκη περισυλλογής. Αλλά ο κόσμος κατάλαβε. Είθε ο νέος χρόνος να μας φέρει λιγότερα λιγότερο πόνο σε αυτούς που πονούν, λιγότερο μίσος σε αυτούς που μάχονται, λιγότερη στέρηση σε όσους στερούνται, λιγότερο πόλεμο, λιγότερο θάνατο, λιγότερη καταπίεση, λιγότερη εκμετάλλευση, λιγότερη δυστυχία και λιγότερη οδύνη. Κι αν τύχει και φέρει μαζί λιγότερη αφθονία και λιγότερη απόλαυση λιγότερο πλούτο και λιγότερη καλοπέραση Ίσως τότε μας χαρίσει λιγότερη ελαφρομυαλιά και λιγότερη σπατάλη λιγότερη επιπολαιότητα και λιγότερη αυθάδεια. Ίσως τα λιγότερα είναι περισσότερα... Πηγή: www.lifo.gr
Ιστορία έκτη 1973 - Λιγότερα! Νοέμβριος μετά το Πολυτεχνείο. Ο πιο μουντός και άχαρος των τελευταίων χρόνων. Τόσο σκοτάδι που σχεδόν δεν ξημερώνει. Η σκιά της ηρωικής αλλά μάταιης (έτσι φαινόταν τότε) εξέγερσης, η σκιά μίας νέας πιο στυγνής δικτατορίας, η σκιά της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, πέφτουν επάλληλες και πνίγουν κάθε φως. Ετοιμάζω την χριστουγεννιάτικη κάρτα της εταιρίας - και ξαφνικά έχω μία διαφορετική ιδέα. Αντί για εορταστική κάρτα (τι να γιορτάσει κανείς!) γράφω ένα απλό κείμενο - και το τυπώνουμε μαύρο σε άσπρο φόντο - χωρίς χρώματα και έλατα. Η κάρτα εκτυπώνεται σε τρεις χιλιάδες αντίτυπα, ταχυδρομείται και εκεί γίνεται το απροσδόκητο. Όλες οι εφημερίδες ανατυπώνουν το κείμενο. Κατακλυζόμαστε από γράμματα, τηλεφωνήματα, επισκέψεις. Θέλουν κι άλλες κάρτες. Μέσα σε ένα μήνα το ανατυπώνουμε τρεις φορές. Το κείμενο μιλούσε - φαινομενικά - για την οικονομική κρίση και την ανάγκη περισυλλογής. Αλλά ο κόσμος κατάλαβε. Είθε ο νέος χρόνος να μας φέρει λιγότερα λιγότερο πόνο σε αυτούς που πονούν, λιγότερο μίσος σε αυτούς που μάχονται, λιγότερη στέρηση σε όσους στερούνται, λιγότερο πόλεμο, λιγότερο θάνατο, λιγότερη καταπίεση, λιγότερη εκμετάλλευση, λιγότερη δυστυχία και λιγότερη οδύνη. Κι αν τύχει και φέρει μαζί λιγότερη αφθονία και λιγότερη απόλαυση λιγότερο πλούτο και λιγότερη καλοπέραση Ίσως τότε μας χαρίσει λιγότερη ελαφρομυαλιά και λιγότερη σπατάλη λιγότερη επιπολαιότητα και λιγότερη αυθάδεια. Ίσως τα λιγότερα είναι περισσότερα... Πηγή: www.lifo.gr

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2015

Το μεγάλο μας τσίρκο



Τα παιδιά μας δεν ξέρουν μόνο να παίζουν θέατρο , αλλά και να βλέπουν!
Σπουδαίο κείμενο, μεγάλος ο Καμπανέλλης, αξεπέραστος ο Ξαρχάκος, ανεπανάληπτος ο Ξυλούρης. Και οι νέοι συντελεστές από το θέατρο Λαμπιόνι , τους σεβάστηκαν και τους τίμησαν όλους. Μας χάρισαν ένα σπουδαίο κομμάτι θεατρικής διδασκαλίας …Όμως αυτό που θέλαμε ήταν να έρθετε στην παράσταση μας και να μην φύγετε αδιάφοροι . Να βρείτε ψεγάδια να μας κρίνετε αλλά να μην φύγετε αδιάφοροι . Και αν σας κακοκαρδίσαμε ή αν σας κάναμε να γελάσετε με πράγματα που δεν έπρεπε είναι γιατί διαλέξαμε τον φαρδύ τον δρόμο . Εκεί που η ζωή είναι χύμα …  Ο δράκος είναι εκεί και θα είναι και αύριο και μεθαύριο με το στόμα ανοιχτό . Ξερογλείφεται τον βλέπετε . Είδε πως σκότωσαν την παρέα του καραγκιόζη και περιμένει να τους φάει .Όμως δεν θα τους φάει κι ούτε τους σκότωσαν . Αν δεν με πιστεύετε βάλτε το αυτί στο χώμα και ακούστε ! Η Γή μας κτυπά με 80 σφυγμούς , ωραίους σαν από παλιό τύμπανο . Κάτι γίνεται ! Κάτι γίνεται !! Κάτι γίνεται!!
 Το μεγάλο μας τσίρκο
Φίλοι κι αδέλφια, μανάδες, γέροι και παιδιά
στα παραθύρια βγείτε και θωρείτε
ποιοι περπατούν στα σκοτεινά και σεργιανούνε στα στενά
φίλοι κι αδέλφια, μανάδες, γέροι και παιδιά.
Γράφουν σημάδια, μηνύματα στο βασιλιά
σα δε φωνάξεις έβγα να το γράψεις
να μην σ’ ακούσουν τα σκυλιά βγάλε φωνή χωρίς μιλιά
σημάδια και μηνύματα στο βασιλιά.

Ήταν στρατιώτες, καπεταναίοι και λαϊκοί,
όρκο σταυρώσαν πάνω στο σπαθί τους
η λευτεριά να μην χαθεί, όρκο σταυρώσαν στο σπαθί
καπεταναίοι, στρατιώτες, λαϊκοί.
Κι όπου φοβάται φωνή ν’ ακούει απ’ το λαό
σ’ έρημο τόπο ζει και βασιλεύει,
κάστρο φυλάει ερημικό, έχει το φόβο φυλαχτό
όπου φωνή φοβάται ν’ ακούει απ’ το λαό.


Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2015

ΔΥΝΑΤΗ ΑΔΥΝΑΜΙΑ



Νιώθω σαν ξένη ανάμεσα σε ομοίους
σαν κίτρινο φύλλο πάνω σ΄ένα καταπράσινο υγιές δέντρο
σαν ξενιστής ιός μέσα σε έναν ανθρώπινο οργανισμό.
Βυθίζομαι μέσα στην απαισιοδοξία μου
και ψάχνω να βρω φταίχτη της δυστυχίας μου.
και εσύ ω αγαπητέ ΄΄φταίχτη΄΄
δεν μπορείς να πεις ότι δεν μπορώ
δεν μπορείς να πεις ότι δεν προσπαθώ
δεν μπορείς να πεις ότι δεν καταλαβαίνω.
Δεν μπορείς να μου αρπάξεις τα όνειρα μέσα από τα χέρια μου
που τόσο σφιχτά κρατώ,
δεν μπορείς να μου κόψεις τα φτερά που τόσο πολύ ποθώ.
Είμαι τόσο αγανακτισμένη για τον κόσμο στον οποίο ζω
πώς θα επιβιώσω , πώς θα βρω το δρόμο το σωστό.
Η πείνα θερίζει, ο κόσμος αυτοκτονεί
κι άλλοι κολυμπούν στον πλούτο χωρίς να τους καίγεται καρφί.
Και εγώ εδώ μόνη προσπαθώ να βρω ένα τρόπο να εξηγήσω τον κόσμο στον οποίο ζω.
Τόσοι πολλοί πόλεμοι, άνθρωποι εναντίον ανθρώπων
τι μαύρο είναι αυτό ;
πώς θα βρω τον δρόμο τον σωστό;
Και όμως υπάρχει ελπίδα , ένα μικρό φως,
μια μικρή ηλιαχτίδα.
Έχω τη δύναμη να σταθώ
έχω τη δύναμη να επιβιώσω
έχω τη δύναμη να επανορθώσω
έχω τη δυναμη να ζω!
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ

ΚΕΛΕΥΣΜΑΤΑ





" Κάνε υπομονή " μου έλεγες.
"Μην γκρινιάζεις "
"Μην παραπονιέσαι "
"Αγάπα με"
"Έλα"
"Φύγε"
"Ξαναέλα"
"Θέλω ένταση"
"Τώρα ηρεμία"
Ερωτευμένη ή σκλάβα ;
Υπάκουη ή φερέφωνο;
Μου 'ταξες Παράδεισο.
Κι όμως.
Άργησα... άργησα να καταλάβω πως απήχα μόλις ένα βήμα από τη Κόλαση. Και τώρα σιωπή ; δεν μιλάς ; κοιτάς αμίλητος ; τελείωσαν οι διαταγές ; περίεργο για μια αυταρχική κι εγωιστική προσωπικότητα σαν κι εσένα... άφησε τα συναισθήματά  σου να μιλήσουν και να πλημμυρήσουν με άνοιξη την άβυσσο της καρδιάς μου... άσε τα μάτια σου να κυλήσουν πάνω μου... θα καθαρίσουν την λερωμένη σου ψυχή... ψάξε βαθιά μέσα σου. Δεν αποκλείεται.. εγώ πιστεύω ότι μέσα σε αυτή τη φυλακή , φυλάς καλά κρυμμένο ένα περιστέρι...
ΑΡΙΑΓΝΗ