Η Μικρή Ναυτίλος

 

Σάββατο βράδυ και ένας δροσερός αέρας καλέσματος για δείπνο από το στόμα αγαπημένων φίλων, με βρήκε χαμένο μέσα σε σελίδες αρχαίων κειμένων, σημειώσεων και σκέψεων. Καθώς έφτασα στο σπίτι , με υποδέχθηκαν με εκείνο το άφθαρτο πέπλο της Φιλίας, σαν δώρο που κάνουν οι εφέστιοι θεοί σε αυτούς που αγαπάνε, φίλος άλλωστε στα αρχαία ελληνικά σημαίνει το αγαπημένο πρόσωπο. Έτσι ένοιωσα άτρωτος και εγώ για λίγο, υπό την αιγίδα της αγάπης και των γλυκών ματιών.

Μέσα στην θέρμη της υποδοχής των αγκαλιών, έφτασε στα αυτιά μου μια γνώριμη φωνή με γλυκό τόνο που είπε: «άσε για λίγο το κινητό». Καθώς οι αγκαλιές της υποδοχής συνεχίζονταν, έφτασε και πάλι στα αυτιά μου μια άλλη φωνή, αυτή τη φορά άγνωστη αλλά τόσο τρυφερή και γλυκιά που έκανε τα μάτια μου να στρέψουν προς το μέρος της. «Εντάξει, Μπαμπά» απάντησε και κοιτώντας με, με μάτια αγγέλου με καλωσόρισε με ένα τοξωτό χαμόγελο ισόθρονο της χάρης και της εύνοιας του Θεού όπως ετυμολογεί το όνομά της, Ιωάννα.

        - «Μπορώ να καθίσω εδώ;» την ρώτησα ευγενικά,

        - «ναι!» είπε και πάλι χαμογελώντας μου έδωσε την πιο γλυκιά άδεια.

-    - «Ευχαριστώ!» εξέφρασαν τα χείλη μου, «που μου επιτρέπεις να παρευρεθώ ενώπιoν των προπύλαιών της ψυχής σου» συνέχισε την απάντηση από μέσα μου, η ψυχή μου.

    Κοιτάζοντας μία αυτήν και μια τον μικρό ΄΄κινητό΄΄ της κόσμο ακουμπισμένο στο τραπέζι ,σχεδόν αστραπιαία μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι από τον  Μικρό Ναυτίλο του Ελύτη «τι θέλεις, τι ζητάς, ποιο είναι το νόημα που σου έπεσε από τα χέρια…» στα εννέα έτη της ζωής σου και πως το χαμένο νόημα το αντικατέστησες με το ΄΄κινητό΄΄, μονολογούσε από μέσα η ψυχή μου.

 Έτσι με τούτον τον θαυμασμό και  την απορία άρχισε ο διάλογος:

-          «Σε μια κλίμακα από το ένα έως το δέκα, που θα έβαζες το σχολείο» ρώτησα.

-          «Στο δυόμισι» απάντησε

-          «Και ποια μαθήματα σου αρέσουν» ρώτησα,

-     «Η μουσική πρώτη, μετά τα εικαστικά και τελευταία τα μαθηματικά, η φυσική και η γλώσσα» είπε.

Πεπεισμένος ότι αυτή η ομιλήτρια είναι ειλικρινής, αυστηρή και αδέκαστη αξιολογητής αδαμάντινου χαρακτήρα, άνευ συμφέροντος και πονηρίας συνέχισα τον διάλογο και με την βοήθεια της διαλεκτικής άνοιξαν οι πόρτες της ψυχής του εννιάχρονου Αρχάγγελου.

 Έβγαλα με δέος τα παπούτσια μου για να μην λερώσω και πορεύτηκα  μετά συνοδείας της Μικρής Ναυτίλου. Χαράξαμε με ανώτερα μαθηματικά μονοπάτια ενός βιολετί ουρανού φωνηέντων και συμφώνων, μελετήσαμε το ανθολόγιο της φυσικής των μελωδιών της φλογέρας και καθώς έδυε ο ήλιος περάσαμε στα εικαστικά χρυσοκίτρινων και κοραλί άστρων που στόλιζαν τον ουρανό όλων των ανθρώπων. Ανθρώπων που μπορούν να εστιάζουν τα μάτια σταθερά προς τα πάνω, χωρίς να αναλώνονται στα εικός και στα πολλά του περιγύρου.

Έξαφνα και διακόπτοντας για λίγο την ξενάγηση, η Μικρή Ναυτίλος με κοίταξε και μου είπε χαμογελώντας με μάτια γεμάτα άστρα,  «δάσκαλος πρέπει να γίνεται»,  «προσπαθώ, δεν είναι εύκολο!» απάντησα. Η Μικρή Ναυτίλος έβλεπε πράγματα που εγώ για χρόνια αγνοούσα, η αδίδακτη έννοια της πλατωνικής Αρετής ήταν ήδη κτήμα της, το Αγαθό των εννέα ετησίων Ανατολών της έγινε άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο. «Σε Ευχαριστώ Πολύ!» της είπα ειλικρινέστατα και αμέσως σκέφτηκα και πάλι τον Ελύτη,  έσκασε ο ήλιος μέσα της και δεν έβαλε το χέρι στο στόμα έντρομη και χύθηκε το φως επάνω στις πέτρες της άγνοιάς μου. «Εγώ σας ευχαριστώ» είπε διακόπτοντας τις σκέψεις μου, «πρέπει να φύγω, αλλά πριν φύγω θέλω να αξιολογήσω αυτή την συνάντηση» . Χαμογέλασα , «ένα λεπτάκι» είπα, «κάτι μας έμεινε», «Τι ;» απάντησε η Μικρή Ναυτίλος. «Ποιος τα έκανε όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που δημιουργήσαμε και περιγράψαμε;» είπα, «εσείς» απάντησε η Μικρή Ναυτίλος!, «εγώ ήμουν βοηθός σου, εσύ είσαι ο αρχιτέκτονας, και ότι νοιώθεις αυτή την στιγμή το δημιουργήσαμε με την Γλώσσα, συν-γνωμείς ;» είπα. «Έχετε δίκιο και αξιολογώ την συζήτηση με 10, καληνύχτα σας!!» είπε η Μικρή Ναυτίλος και έφυγε γεμάτη ενθουσιασμό.

                        Ήταν ένα από τα ωραιότερα μαθήματα που είχα πάρει!

«Το φως είναι η δύναμη που μας δίνει το δικαίωμα να βλέπουμε το όνειρο», «από το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε. Μόνο που είναι πιο δύσκολο», Ο. Ελύτης.

 

Παύλος Κεφάλας

Τριτοετής φοιτητής

του τμήματος Φιλοσοφίας

Πανεπιστημίου Πατρών