Το δέντρο

 

Κάθε χωρικός γνωρίζει πως το πιο ανθεκτικό και το ευγενέστερο ξύλο είναι εκείνο που έχει τις στενότερες σπείρες, πως πάνω στα ψηλά βουνά και στους αιώνιους κινδύνους μεγαλώνουν οι άφθαρτοι, οι ανθεκτικότεροι, οι δυνατότεροι κορμοί.

 

Δεν ξέρω αν βγάζουν ρίζες οι λέξεις, όπως κάνουν με τη φυσική τους σοφία τα δέντρα. 

Στην παράσταση ακούγονται κείμενα από τα βιβλία του Χρόνη Μίσσιου, καθώς και αποσπάσματα από το Resistance της Souha Bechara  

Το 1988, σε ηλικία είκοσι ετών  προσπάθησε να δολοφονήσει τον στρατηγό Lahad, επικεφαλής της πολιτοφυλακής που είναι υπεύθυνος για τον ισραηλινό κατεχόμενο Νότιο Λίβανο. Αμέσως συνελήφθη, ανακρίθηκε και βασανίστηκε για εβδομάδες, την έστειλαν στο Khiam, ένα στρατόπεδο φυλακής και θανάτου. Μετά από μια έντονη λιβανέζικη, ευρωπαϊκή, ακόμη και ισραηλινή εκστρατεία υπέρ της, απελευθερώθηκε το 1998.

 Σε έναν κόσμο όπου η πραγματικότητα και η φαντασία συγχέονται, δύο νέοι άνθρωποι ανα- ζητούν και συ- ζητούν. ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΙ αλλά και  ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ, ΣΟΦΟΙ αλλά και ΑΔΥΝΑΜΟΙ, ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΙ αλλά και ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ, ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΟΙ αλλά και ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΙ. Το σκοτάδι δεν είναι απόλυτο γιατί ο ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ και η ΔΑΝΑΗ βλέπουν καθαρά  το παρελθόν και το παρόν της ζωής τους. Βλέποντας ουρανό καταμεσίς του τεμένους και φιλοσοφώντας   

Κ.ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ , Δέντρο Με αδιάφορο το μέτωπο και πράο,  τα δείλια, τις αυγές θα χαιρετάω. Δέντρο θα στέκομαι, όμοια να κοιτάζω τη θύελλαν ή τον ουρανό γαλάζο. Είναι ζωή, θα λέω, το φέρετρο όπου λύπη, χαρά τελειώνουνε του ανθρώπου.

Σύλληψη/Σκηνοθεσία Βασίλης Αποστολάτος

 Ερμηνεύουν Δανάη-Αρσενία Φιλίδου, Αναστάσης Γεωργούλας

Κάθε θεατής βλέποντας αυτή την παράσταση άγεται και φέρεται ανάμεσα  στο θρόισμα, στις ρίζες, στους καρπούς, στις πληγές, στο φλοιό, στη μνήμη και την ανάμνηση. Ο ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ και η ΔΑΝΑΗ ακούν και δείχνουν  ένα δέντρο που  μπορεί να μιλήσει στην καρδιά μας: Η ζωή δεν είναι εύκολη, η ζωή δεν είναι δύσκολη… Σπίτι σου δεν είναι εδώ ή εκεί. Το σπίτι σου θα το βρεις μέσα σου ή πουθενά.  Όταν μάθουμε ν’ ακούμε τα δέντρα, τότε όλο  το φθαρτό, το γήινο, το φευγαλέο και το πεπερασμένο των σκέψεών μας, δίνει τη θέση του σε μιαν ανέκφραστη χαρά. Όποιος έμαθε ν’ ακούει τα δέντρα δεν νοιάζεται πια να τους μοιάσει. Δεν θέλει πια να μοιάζει σε τίποτα άλλο από εκείνο που πραγματικά είναι. Αυτός βρήκε μια πατρίδα δική του. Βρήκε την ευτυχία.

«Τα δέντρα είναι ιερά. Εκείνος που ξέρει να τους μιλάει, εκείνος που ξέρει να τ’ ακούει, αυτός μαθαίνει την αλήθεια. Δεν κηρύττουν νουθεσίες και διδαχές, μόνο κηρύττουν στον καθένα τον αρχαίο νόμο της ζωής…» Έρμαν Έσσε

 

Καταγής και επι γης μάς απογειώνουν τέτοιες ερμηνείες! Τα δέντρα βγάζουν ρίζες και έχουν φυσική - πολυετή σοφία. Ίσως και η εκφορά αυτών των κειμένων από αυτούς τους νέους ηθοποιούς φθάνουν σε όσους τα αναμένουν και ίσως ριζώνουν!