Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2019

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ, Οι Αδερφοφάδες

Οι «Αδερφοφάδες» μιλούν για την αδελφοκτόνο σύγκρουση σε ένα χωριό, κατά τον ελληνικό εμφύλιο στα τέλη της δεκαετίας του 1940. Πολλοί από τους χωριανούς, μαζί και ο Καπετάν Δράκος, ο γιος του εφημέριου, ο παπα-Γιάνναρος, πήραν τα βουνά και ενώθηκαν με τους κομμουνιστές αντάρτες. Είναι Μεγάλη Εβδομάδα και, με τον φόνο, τον θάνατο και την καθημερινή καταστροφή, ο παπα-Γιάνναρος αισθάνεται ότι κουβαλάει στους ώμους του τις αμαρτίες τού κόσμου.
 
 
…Η προσευχή σήμερα λέγεται πράξη. Ν’ ασκητεύεις σήμερα θα πει: να ζεις με τους ανθρώπους, να παλεύεις με τους ανθρώπους…, σελ.34
…το νου σας, να μην πληγώσετε καρδιά ανθρώπου, γιατί εκεί μέσα κρύβεται ο Θεός. σελ.50

...Και βρήκες, μωρέ κοκορόμυαλε, απάνω στο βουνό τη δικαιοσύνη;Όχι, σύντροφε, ακόμα. όμως βρήκα την ελπίδα. Ποιαν ελπίδα;Πως μια μέρα θα ‘ρθει η δικαιοσύνη. Δε θα ‘ρθει μοναχή της, δεν έχει πόδια. Εμείς θα τήν σηκώσουμε στους ώμους μας και θα τή φέρουμε… σελ. 56


 Στον κόσμο τούτον”, συλλογίζονταν, “θα ‘σαι αρνί ή λύκος. αν είσαι αρνί, σε τρων. αν είσαι λύκος, τρως. Θεέ μου, δεν υπάρχει ένα τρίτο ζώο, καλύτερο, δυνατότερο;” σελ.105



… κι η φριχτή λύσσα να τόν σκοτώσεις, όχι γιατί τόν μισείς παρά για να προλάβεις μη σέ σκοτώσει αυτός… Να σκοτώσεις από φόβο, όχι από μίσος, δεν υπάρχει, θαρρώ, μεγαλύτερος ξεπεσμός. σελ. 131

“Έπρεπε σε όσους έχουν το δίκιο να δίνεις τη δύναμη κι όχι σε όσους έχουν το άδικο. Αυτό θα πει Θεός !”. σελ. 133
Όταν κοιμάται ο Θεός, ο διάολος είναι ξύπνιος και κάνει ό,τι θέλει. καθένας και τη βάρδια του, μαθές. σελ. 137
Πολύ δύσκολο μού φαίνεται – μα αγωνίσου κι εσύ, φτάσε όπου μπορείς, σελ. 148


Τα κάστρα παίρνουνται από μέσα, μουρμούρισε, όχι απ’ έξω. σελ. 189
… ένιωθε, όχι πια μπροστά του, μέσα του, την Ελλάδα να τού φωνάζει βοήθεια. Αν χαθεί, εγώ φταίω, συλλογίζουνταν, αν σωθεί, εγώ θα τή σώσω και χιμούσε στον πόλεμο με λύσσα.. σελ. 190


Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2019

ΜΑΞ ΕΞΕΛΜΑΝ



Ο συγγραφέας παρουσιάζει μερικές σκέψεις των Στωικών φιλοσόφων, οι οποίοι αποδεικνύονται σταθερά επίκαιροι. Ο αληθινός Στωϊκός είναι ένας άνθρωπος που υποτάσσεται στην τύχη με θάρρος και αξιοπρέπεια επειδή αντιλαμβάνεται ότι είναι καταδικασμένη οποιαδήποτε αντίσταση απέναντι της. Μία από τις απόψεις των Στωϊκών είναι η απλότητα της ζωής μέσω της μετριοπάθειας, της υπομονής και της λιτότητας. Αυτό είναι το συστατικό της ευτυχισμένης ζωής καθώς ο άνθρωπος αποφεύγει να επιθυμεί πράγματα ή αλλαγές σε καταστάσεις που ξεπερνούν τις δυνατότητές του. Αυτή η επιθυμία του ανθρώπου οφείλεται και στα πρότυπα της σύγχρονης κοινωνίας δηλ. ο άνθρωπος επιδιώκει συχνά το κέρδος χωρίς να αντιλαμβάνεται τις επιπτώσεις που προκαλούνται στον εαυτό του.
 Όμως σύμφωνα με τον στωικισμό: ‘’ τίποτα μεγάλο και καλό δεν γίνεται ξαφνικά. Τα πράγματα ωριμάζουν όπως τα σταφύλια ή τα σύκα. Χρειάζεται χρόνος για να ανθήσσουν και να αποφέρουν καρπούς.’’
 Επιπλέον, χρειάζεται η ευτυχία του ανθρώπου να μην εξαρτάται από εξωτερικά πράγματα, όπως λένε οι Στωικοί:’’ Χαμογελάτε σε κάθε ευκαιρία- όχι γιατί η ζωή είναι εύκολη, ή όπως ακριβώς θα θέλατε να είναι, αλλά επειδή έχετε επιλέξει να είστε ευτυχισμένοι και ευγνώμονες για όλα τα προβλήματα που ξέρετε ότι δεν έχετε.’’
 Τέλος θέλω να αναφέρω την αντίληψη που ανέπτυξαν πολύ μετά από τους Στωικούς , φιλόσοφοι όπως ο Χιουμ και ο Κάντ: ‘’ Τα καλύτερα πράγματα στην ζωή δεν είναι αντικείμενα. Γίνε ο ίδιος γιατρός της ψυχής σου. Δέξου ό τι δεν μπορείς να αλλάξεις. Ζήσε κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία. Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΦΑΣΗ’’.


                                                                                                   Ταξίδης  Παναγιώτης  Β4

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2019

ΡΕΝΕ ΝΤΕΚΑΡΤ /ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Ο ουρανός , ο αέρας, η γη, τα χρώματα, τα σχήματα , οι ήχοι είναι εμπειρικοί εμπαιγμοί που στήνει ένας άριστος Θεός για να με ξεγελά.
Αν όμως με ξεγελά είναι αναμφίβολο ότι υπάρχω.
Ας με ξεγελά όσο θέλει αφού δεν θα με κάνει ποτέ να μην είμαι τίποτα όσο θα σκέφτομαι ότι είμαι κάτι.
Τι είμαι λοιπόν; Σκεπτόμενο πράγμα που αμφιβάλλει, νοεί, βεβαιώνει, αρνείται, θέλει , δεν θέλει, φαντάζεται, αισθάνεται…


Ο Ρενέ Ντεκάρτ γεννήθηκε στη Γαλλία το 1596 στις 31 Μαρτίου. Αν και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη νομική, ικανοποιώντας την επιθυμία του πατέρα του, ωστόσο δεν ασχολήθηκε ποτέ επαγγελματικά.

Επιθυμούσε να γνωρίσει τον κόσμο και να «κατακτήσει» την αλήθεια και μέσα από την αναζήτηση του συνειδητοποίησε ότι η κατάκτηση της αλήθειας προέρχεται μέσα από την ολική ανατροπή των δεδομένων, δηλαδή ο δρόμος της αμφιβολίας είναι ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί στην βεβαιότητα.
 
Δημιούργησε τη μέθοδο του συστήματος των συντεταγμένων

Δημιούργησε τον τρόπο κατασκευής των καθέτων και εφαπτομένων στις επίπεδες καμπύλες

Ερμήνευσε τον «πραγματικό αριθμό» ως σχέση οποιουδήποτε τμήματος ευθείας απέναντι στο μοναδιαίο μήκος

Ερμήνευσε τους αρνητικούς αριθμούς ως κατευθυνόμενες συντεταγμένες.

Εισάγει τα σύμβολα x, y, z για τα μεταβλητά μεγέθη και τους συντελεστές a, b, c, 
  Εισάγει τον τρόπο γραφής των δυνάμεων, x4, a5
  Διατύπωσε τον κανόνα των σημείων για τον προσδιορισμό του αριθμού των θετικών και των αρνητικών ριζών
Έθεσε το πρόβλημα του αναγώγιμου

Έδειξε ότι η εξίσωση τρίτου βαθμού επιλύεται με τον τετραγωνισμό και λύνεται με τη βοήθεια διαβήτη και κανόνα.
(εργασία ΔΟΜΒΡΙΔΟΥ ΕΥΔΟΚΙΑ Β1)
 

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2019

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ


«Βρίσκομαι στο σημείο εκείνο της ζωής
που θα ’πρεπε να “επιλογώ”
όμως νιώθω το παρελθόν μου να χάνεται, να φεύγει.
Γεύσεις και εικόνες αμυδρές
αφήνει πίσω του
όμως κανένα λόγο.
Αλλά υπάρχει ο αέρας.
Πότε βουίζει, πότε φυσάει δροσερός
τη φουρτούνα φέρνει και την απανεμιά.
Ναι, αυτός είναι ο σωστός επίλογος
μιας ολόκληρης ζωής
που βέβαια στο γιατί ήρθε
ποτέ δεν απαντά».
(από το ποίημα «Επίλογος αέρας»)

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ: «Το μεγαλύτερό μου όνειρο είναι να μην απελπίζομαι» // Συνέντευξη στον Γιώργο Δουατζή

(Μάιος 2009)
 
Τι είναι η ποίηση;
Η ζωή μου είναι. Άλλοι έχουν τη θρησκεία, άλλοι τα παιδιά τους, εγώ την ποίηση.

Γιατί σπουδές λογοτεχνίας;
Δεν θυμάμαι ποτέ στη ζωή μου να μην έγραφα. Είχα την τύχη να έχω πολύ μορφωμένους γονείς και νονό τον Καζαντζάκη, με του οποίου την ενθάρρυνση δημοσίευσα το πρώτο μου ποίημα στο περιοδικό  «Καινούργια εποχή» σε ηλικία δεκαεπτά ετών. Το θυμάμαι για τη μεγάλη χαρά που μου έδωσε η δημοσίευση, αλλά και διότι δεν το πήρα πάνω μου… Μου έλεγαν «τι έγραψε για σένα ο Καζαντζάκης!» Κι εγώ απαντούσα «υπερβολές του Καζαντζάκη».

Πώς θα τον χαρακτηρίζατε;
Μοναδικό. Ως στάση ζωής, για  το πως δούλευε, πως ήτανε, πως έβλεπε τους ήρωές του, πως έκανε συνδυασμό ζωής, φιλοσοφίας, θρησκείας, πρόζας, ποίησης. Ήταν μοναδικός. Έφερε κάτι καινούργιο.

Καταλήξατε στην ποίηση…
Μα μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που διάβαζε, μιλούσε για λογοτεχνία. Το ότι ενθουσιάστηκε ο Καζαντζάκης τόσο με το πρώτο μου ποίημα ήταν καθοριστικό. Με ενθάρρυνε και συνέχισα. Το ποίημα αυτό λέγεται «Μοναξιά». Τελειώνει περίπου έτσι: «Πώς θα ζήσουμε, πώς θα πορευτούμε, ένας είναι ο τρόπος, μία είναι η ζωή, αν ζήσουμε θα πορευτούμε μόνοι μας». Πώς είχα δεκαεφτά χρονών συνείδηση της πιο βαθιάς πραγματικότητας; Είμαι σίγουρη ότι αυτό ενθουσίασε τον Καζαντζάκη.

Έχετε συνείδηση τι συμβαίνει την ώρα της γραφής;
Όχι. Έχω μια αόριστη θεματική κατάσταση μες το μυαλό μου, πιάνω το μολύβι και ξαφνικά η μία λέξη βγάζει μία άλλη λέξη και η επόμενη βγάζει άλλη με ένα άλλο νόημα και στο τέλος βγαίνει το ποίημα. Είναι μια έκπληξη αυτό που βγαίνει. Έτσι γράφω. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα βεβιασμένο ούτε στη ζωή μου, ούτε στην ποίηση. Όταν είμαι σε αυτή την περίεργη φάση είναι σαν να μπαίνω σε ένα δωμάτιο. Μόλις μπω, αν βήξετε αυτό με εμπνέει και γράφω. Εάν δεν είμαι σε αυτό το δωμάτιο δεν πιάνω το μολύβι…

Απολογισμός ζωής;
Ήμουνα πάρα πολύ τυχερή. Παρότι πλήρωσα το τίμημα της ζωής με το που μπήκα, με εισιτήριο την αρρώστια μου. Το ότι έζησα ήταν σκέτο θαύμα. Έκανα εγχείρηση στο πόδι όταν ήμουν επτάμισυ ετών και διασώθηκα. Είχα σταφυλόκοκκο και έξι μήνες μετά εμφανίστηκε  η πενικιλίνη που θα με θεράπευε. Για έξι μήνες… Έζησα με μια αναπηρία, η οποία όμως δεν με εμπόδισε να χορέψω, να κολυμπήσω, να χαρώ τη ζωή.

Ευχαριστημένη λοιπόν;
Βεβαίως. Αισθάνομαι ότι ήμουν απίθανα τυχερή. Είχα τέλειους γονείς και έναν υπέροχο σύντροφο. Τον Βρετανό Ρόντνεη Ρουκ. Σοφός άνθρωπος, με σπουδές κλασσικής φιλολογίας και βιβλιοθηκονομίας. Σαράντα τρία χρόνια παντρεμένοι. Γνωριστήκαμε είκοσι τεσσάρων ετών και τρεις μήνες μετά παντρευτήκαμε.

Γράψατε κάποτε: «Αλλά ο έρωτας είναι / η πιο σκληρή απελπισία / δεν περιέχει το τέλος του / σαν όλα τα παρήγορα πράγματα / της φύσης…». Γιατί δεν περιέχει το τέλος του ο έρωτας;
Όταν είσαι μέσα σε αυτόν, δεν μπορείς να φανταστείς ότι θα τελειώσει και όταν έχει τελειώσει δεν είσαι μέσα, δεν σε αφορά.

Τι είναι ο έρωτας;
Το παν. Και τώρα που είμαι εβδομήντα ετών και ευτυχώς καλά, ένα από τα δύσκολα πράγματα της ηλικίας είναι αυτό. Ότι ζω χρόνια τώρα χωρίς τον έρωτα. Δεν καταλαβαίνω πως αναπνέω, πως δουλεύω χωρίς αυτόν.

Ο σημερινός κόσμος;
Η εικόνα του με τρομάζει. Βρίσκω τα νέα της κάθε μέρας πολύ τρομακτικά. Όσο ζω βέβαια ελπίζω. Αλλά είναι εφιαλτικό να είσαι νέος, να σπουδάζεις, να παιδεύεσαι, να μην αρνείσαι να εργαστείς και να μένεις άνεργος.

Η μεγαλύτερη χαρά;
Ίσως στο γάμο μου.

Μεγαλύτερη λύπη;
Η απώλεια του συντρόφου μου. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είχαμε παιδιά. Είμαστε κολλημένοι οι δύο μας. Είχαμε δυσκολίες, αλλά ήταν τέτοια η ανθρωπιά του και η κατανόηση του ενός στον άλλο, που είμαστε πραγματικοί σύντροφοι. Τεράστια απώλεια…

Η μοναξιά;
Δεν με πειράζει. Δουλεύω, διαβάζω, κάνω πράγματα που με ενδιαφέρουν. Με πειράζει λιγότερο να μένω μόνη σπίτι, παρά να βρίσκομαι με ανθρώπους για να μην είμαι μόνη και έτσι να νιώθω περισσότερη μοναξιά. Έχουν αλλάξει οι σχέσεις και οι άνθρωποι.

Τα γηρατειά;
Δεν καταπίνονται εύκολα. Όσο καλές και να είναι οι συνθήκες ζωής σου, πλησιάζεις στο τέλος. Ό,τι κάνουμε, ό,τι σκεφτόμαστε βρίσκεται κάτω από την σκιά του μέλλοντος. Λέμε θα γράψω, θα κάνω, θα φτιάξω. Η ιδέα του μέλλοντος σε εμπνέει, σε σπρώχνει μπροστά. Η ηλικία μειώνει την ιδέα του μέλλοντος.
 
Η ζωή σας ως μυθιστόρημα;
Αν γράψω την αυτοβιογραφία μου βασισμένη στα ημερολόγιά μου, θα είναι σαν μυθιστόρημα. Νομίζω ότι θα ήταν ενδιαφέρον διότι έχω ζήσει μια ενδιαφέρουσα εποχή λογοτεχνικά και προσωπικά.

Ο θάνατος;
Όπως είπε κάποιος μεγάλος «δύο πράγματα δεν μπορείς να κοιτάξεις κατάματα. Τον ήλιο και το θάνατο».

Μεγαλύτερο όνειρο;
Να μην απελπίζομαι.

Μεγαλύτερος φόβος;
Να απελπίζομαι. Και… φοβάμαι που ο φόβος έχει μπει στη ζωή μου. Ίσως η φύση να αναλαμβάνει να σε προστατέψει έτσι. Σου στέλνει το φόβο για να προσέχεις μην πάθεις κάτι. Μη ξεχνάτε και ότι ζω μόνη μου.

Σας απωθεί;
Η ψευτιά, η ραδιουργία

Σας θέλγει;
Η καλοσύνη, το χιούμορ και η εξυπνάδα.

Στον άνδρα;
Το βλέμμα. Το οποίο πρέπει να αποκαλύπτει ευφυΐα.
  
Η έννοια θηλυκό τι σας λέει;
Δεν θυμάμαι ποτέ να μη μου έλεγε κάτι (γέλιο). Για μένα ο ορισμός της γυναίκας ήταν ο τρόπος που βίωνα τον έρωτα.

Ο άντρας;
Ο άντρας έχει περισσότερη εγκόσμια, γήινη πείρα από εμάς.

Οι σημερινές γυναίκες;
Δυστυχώς πολλές δεν σκέπτονται τα δικαιώματα τους, αλλά πώς θα βρουν κάποιον πλούσιο να λύσουν το πρόβλημά τους. Το φοβερό είναι ότι θεωρούν φυσικό ως εξαρτημένες να υποδουλώνονται, αντί να μορφωθούν, να δουλέψουν, για να είναι αυτοδύναμες.

Ο χρόνος είναι…
Το μόνο πράγμα στο οποίο είμαι τσιγκούνα. Δεν θέλω όσο μεγαλώνω να τρώνε το χρόνο μου που είναι πολύτιμος.

Πλούτος είναι…
Να αισθάνεσαι ότι έχεις ζωή μέσα σου και ότι θέλεις να τη μεταδώσεις.

Να δίνεις λέτε…
Μα, δόσιμο και δημιουργία είναι ταυτόσημες έννοιες.

Έχει λόγο ύπαρξης ο ποιητής σήμερα;
Όσο υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν ποίηση, ναι. Αν η εποχή κρίνει ότι δεν χρειάζονται οι ποιητές, θα μας το πει εκείνη.

Γιατί εκδίδετε βιβλία;
Από φυσικότητα. Είσαι έγκυος, στους εννέα μήνες γεννάς. Έτσι είναι και το βιβλίο.

Όταν βγαίνει ένα βιβλίο σας;
Χαρά. Σαν να κάνω παιδί.

Η ποίηση μεταφράζεται;
Αυτό ήταν το πρόβλημα της ζωής μου. Ο Ρόμπερτ Φροστ είχε πει ότι «η ποίηση είναι αυτό που χάνεται στη μετάφραση». Έχω δώσει τη ζωή μου στη μετάφραση,  δούλευα με μεγάλο πάθος. Είχα απαισιοδοξία ώσπου ανακάλυψα τον Χέλντερλιν και αυτό ήταν τεράστια ένεση ελπίδας. Γερμανικά δεν ξέρω. Και αγάπησα έναν ποιητή που έχει γράψει σε γλώσσα την οποία δεν μιλάω και τον γνώρισα από μετάφραση. Άρα οι μεταφράσεις μου δεν είναι επί ματαίω.

Η ποίηση φέρει αξίες ζωής;
Ο ποιητής πρέπει να έχει αξίες ζωής. Αν δεν έχει θα βγει κακό το ποίημα.

Ποιητές που σας σημάδεψαν;
Ο Σεφέρης. Λατρεία μου ο Καβάφης. Νομίζω ότι θαυμάζω στον Καβάφη, τον τρόπο που συνδύασε ποίηση και φιλοσοφία.

Ο ποιητής είναι…
Ένα ζώον με στεφάνι (γέλιο).

Η υστεροφημία;
Γράφουμε με την ελπίδα ότι έστω και ένα τέταρτο της ώρας αφού πεθάνουμε κάτι θα έχει μείνει. Λίγο είναι αυτό; Στο μηχανισμό της γραφής υπάρχει αυτό, ότι ίσως κάτι από ό,τι κάνω μπορεί να μείνει.