ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ, Όσο πιο μακριά από το σπίτι

 36 ιστορίες με τίτλους από ονόματα Ξενοδοχείων

Πρωτότυπες, ευφάνταστες, ευσύνοπτες αλλά ...

πάντα περιμένεις την αποκορύφωση ...που τελικά δεν την διαβάζεις.

Ίσως στη νεότερη λογοτεχνία, έχει αξία η μετα - ανάγνωση αλλά και η δια- ανά- γνωση.

Ίσως τα δυστοπικά κείμενα έτσι γίνονται ψυχεδελικά.

Ίσως ανάμεσα στις γραμμές του βιβλίου, κινείται η σκέψη του αναγνώστη που χάνει το δρόμο γιατί μπαίνει σε μονοπάτια και στενάκια που χάνεται γιατί είναι μακριά από το σπίτι του.

Γελιέσαι αν νομίζεις ότι γίνεσαι θαμώνας ξενοδοχείου για να χαλαρώσεις και να ξεκουραστείς. Μέχρι την τελευταία σελίδα, ψάχνεις να βρεις το κατάλληλο ξενοδοχείο ζωής. Μόνο εκεί που θαρρείς ότι και το κρεβάτι και το μπαλκόνι και η επίπλωση και οι τοίχοι σε βοηθούν να ονειρευτείς, ταράζεσαι γιατί αναμοχλεύεις τις προσωπικές σου αναμνήσεις, τα προσωπικά σου βιώματα και ανακάθεσαι άβολα αλλά και βολικά, γνώριμα αλλά και άγνωστα....

Ίσως οι ζωές μας έχουν τόσα ξεχωριστά σημεία που γίνονται σημαντικές- ασήμαντες, καθημερινές- μοναδικές, πολύβοες- μοναχικές!

ΙΔΟΥ οι τίτλοι- περιεχόμενα  των ξενοδοχείων- δωματίων-σελίδων του βιβλίου 

Τα ημίψηλα καπέλα
Ο συμπαθητικός ιχνηλάτης
Ανάμεσα στη φθορά και τη λήθη
Οι γελαστές κυρίες
Ο ελληνικός τοίχος
Στον αφρό των ημερών
Στα μικρά ασημένια κέρματα
Τα κελιά των τριών φωνηέντων
Το τρένο των 8:34
Οι λέξεις των ποιητών
Αν στρίψει η βίδα
Το σπιρτόκουτο
Γυμνό κλαδί
200 χρόνια καθυστέρηση
Οι Φλαμανδοί επιστρέφουν
Η τροφαντή Λου
Ανεξίτηλοι λεκέδες
Οφθαλμαπάτες
Ο τυχερός ξυλοκόπος
Πετεινοί
Όσο πιο μακριά από το σπίτι
Στον επαναστάτη βεδουίνο
Περασμένοι καιροί
Ζιγκουράτ
Γαλάζια κυκλάμινα
Η έσχατη ελπίδα
Η παρέλαση των χαμένων ονείρων
Το μαύρο εμβατήριο
Στην αρένα των παπαγάλων
Απόπλους
Νιφάδες
Το ξενοδοχείο του σήμερα, του αύριο και του χθες
Ειλικρινείς απειλές
Τα εκατό χαστούκια
Οι επιστροφές του κυρίου Λόντζιχ
Εκεί που ηχούν τα ράθυμα τραγούδια

 

μια συγκλονιστική παράσταση, ΕΥΡΙΠΙΔΗ, Ορέστης

 

 408 π. Χ. από τα τελευταία έργα του ρεαλιστή Ευριπίδη

Μενέλαος : Ποια είναι η αρρώστια που σε τυραννά;

Ορέστης: Η συνείδηση

Από αυτήν δεν γλιτώνουμε. Και όταν οι άνθρωποι προσπαθούν να απονέμουν δικαιοσύνη, σκέφτονται φονικά, πράττουν εχθρικά. Ο φόνος του Αγαμέμνονα δεν ήταν ο τελευταίος. Ούτε της Κλυταιμνήστρας, ούτε του Αίγισθου.Ο Άδης δεν χορταίνει το αίμα. Οι άνθρωποι δεν καθαίρονται με τα φονικά. Και την Ελένη, και το Μενέλαο και την Ερμιόνη....

Η Ηλέκτρα και ο Ορέστης αδέλφια κυνηγημένα κι από τους Αργίτες κι από τους Θεούς.  Μητροκτόνοι, μιάσματα, φονιάδες. Ακόμη κι ο παππούς του Ορέστη ο Τυνδάρεως κατακεραυνώνει κι αποδιώχνει τον Ορέστη. Μόνο ο φίλος Πυλάδης απέμεινε αλλά κι αυτός  θεωρεί την εκδίκηση,  λύση.

Οι σκηνικές κινήσεις των πρωταγωνιστών προσεγμένες, μελετημένες, άψογες. Η μουσική υπόκρουση υποβλητική. Οι ερμηνείες συγκλονιστικές και επιβλητικές. Ο γυναικείος Χορός μόνο θύμιζε επίδειξη τέλειων σωματικών αναλογιών. Ίσως όμως είχε και συμβολικό ρόλο. Η αλαζονική χαρά των αιμοδιψών γυναικών του Κάτω Κόσμου. Η μοντερνοποιημένη εκκεντρική χαρά γύρω από το Θυέστειο τραπέζι... 

Συνείδηση- Ηθική- Δικαιοσύνη- Αυτογνωσία....

Άραγε μόνο ο από μηχανής θεός μπορεί να τα εξισορροπήσει;;;;;