Δύσκολη η διαδικασία της νηστείας για να μεταλάβουμε
τα νάματα μιας αναπνοής αντίδωρου στόματος
που αναδύει αρώματα πρωινού βασιλικού και καταδύει νυχτολούλουδο.
«Δεύτερη ζωή, δεν έχει », γράφει ο Ελύτης.
Ένυλα και άυλα συνδιαλέγονται,
έμψυχα και άψυχα διαιρούνται,
Έρως και Ψυχή συντείνονται.
Φτερωτή η Ψυχή! και αθάνατη! αναφέρει ο Πλάτων δια στόματος Σωκράτη, στον Φαίδρο.
Ο εκ γενετής του Χάους (Έρως) δεν υπολογίζει τίποτε, ούτε χρήματα, ούτε φτώχεια, ούτε
νεότητα, ούτε γήρας, ανιδιοτελώς χαρίζει τα φτερά του σε όποιον επιθυμεί να πετάξει
κι έπειτα νίπτει τας χείρας του, «ισόθεο προσφέρομαι να σε κάνω» λέει στον άνθρωπο.
Αλλά στα χαρακτηριστικά του ανθρώπου φύσει, δεν είναι να πετά.
Είναι επίκτητη η ικανότητα του να πετά κανείς, και αν προ πτήσεως και κατά την πτήση
απουσιάζει ο δάσκαλος, ο εκπαιδευτής, ο άγων την Ψυχή, η πτώση είναι αναπόφευκτη.
Η ΣΥΝεξύψωση είναι το ζητούμενο. Κάπου εκεί ψηλά στα νέφη ο καταληφθείς από
την ερωτική μανία εραστής παιδαγωγός, σκύβοντας και φιλώντας τα φτερά του, τα
παραδίδει στην πρόσφορη Ψυχή του ερωμένου μαθητή του και εν συνεχεία
ο ίδιος λαμβάνει την θεϊκή θεώρηση της αθανασίας στο διαβατήριό του.
Ένθεος επίμικτος έρωτας ψυχομιξίας συντελείται στον υπερουράνιο θόλο θεώμενοι
την Αλήθεια.
Αιθεράρχης πια το "άρρητο", πετά πάνω από τα λαμπυρίζοντα νερά του Αιγαίου
αναβλύζοντας μύρο, Λυσίες λυσσομανούν και μανιασμένες ριπές του Βορέα, όμως μάταια!
«Λάμπει μέσα σου εκείνο που αγνοείς, κι όμως λάμπει» ως απομηχανής θεού λόγος,
συνδράμει βοηθείας στο άρρητο ο Ελύτης, κι ευθύς αμέσως αυτό, οδεύει σθεναρά στα νέφη
με δακτυλικά αποτυπώματα Αιγαίου, σώμα από πεντελικό μάρμαρο και Ψυχή Αρχαίας
Ελληνικής Φιλοσοφίας με φτερά αειθαλή.
Ίωμεν, να ακούσουμε "πως λές ψυθιριστά το «τι» και το «ε».
Παύλος Κεφάλας
Δευτεροετής φοιτητής
Τμήματος Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Πατρών
Είχα πει κάποτε πως ο έρωτας είναι η ίδια η μουσική. Όταν ετοιμάζεται να επιτεθεί θυμίζει πολεμικά εμβατήρια ρου Βάγκνερ. Όταν παθιάζεται, χορεύει τρελά με το βιολοντσέλο του Hauser. Όταν είναι τρυφερός, πάλλεται από τα λόγια του Παπακωνσταντίνου : «σ’ ακολουθώ σα διφραγκάκι τόσο δα μικρό…». Κι όταν θρηνεί, ανάμεσα σε επιθανάτιες σιωπές, αφουγκράζεται λυγμούς μελωδικούς : «ω! γλυκύ μου έαρ, πού έδυ σου το κάλλος…»!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάζοντας σήμερα το «Οδός έρωτος», μπορώ να προσθέσω με βεβαιότητα το εξής.
Κι όταν ο έρωτας είναι μελίρρυτος ψιθυρίζει απαλά τα επιλύχνια λόγια του Παύλου Κεφάλα : « Λυσίες λυσσομανούν και μανιασμένες ριπές του Βορέα, όμως μάταια! ….αυτό, οδεύει σθεναρά στα νέφη με δακτυλικά αποτυπώματα Αιγαίου, σώμα από πεντελικό μάρμαρο και Ψυχή Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας με φτερά αειθαλή»!
Συγχαρητήρια στον συγγραφέα του άρθρου που εμπνεύστηκε εξαίρετες λέξεις και εικόνες που πάλλονται από φως!