Μια ατέρμονη μάχη σε αέναο χρόνο ή ο αέναος χρόνος σε ατέρμονη μάχη?

 

Μυριάδες μάχες και πολυεπίπεδες από την αρχαιότητα έως την αιωνιότητα έλαβαν και λαμβάνουν ακόμη χώρα και στη μέση αυτών ένα μικροσκοπικό γράμμα!, το 'ή'. Σαν το κοιτάζεις θαρρείς πως χαμογελά γεμάτο σωκρατική ειρωνεία, σαρκαστικά θα τολμούσα να πω. Στέκεται όμως περήφανο και ήρεμο, πιθανώς (οίομαι) ενστερνίζεται την ρήση του φιλοσόφου «Εν οίδα ότι ουδέν οίδα» και απολαμβάνει την άγνοιά του, αφήνοντας το φιλοσοφείν στο έλλογο δημιούργημα, στον άνθρωπο.

Και των μαχών ο υπαίτιος το έλλογο!!. Αυτό που λαμβάνει τους χαρακτηρισμούς από τα ουσιαστικά και τα χρώματα από τα επίθετα. Κυνηγό τον ονομάζει η Κα Κική Δημουλά, στον οποίο απευθύνεται στην κλητική εντός της οδύνης της αμφιβολίας της, ότι κατέχει γιατί σκοτώνει τα πουλιά, χωρίς την χρήση του ‘ε!’ στην αρχή, σαν να θέλει να διατηρήσει και να διαφυλάξει την ευγένεια της έλλογης προσωπικότητάς του.  

Τούτος ο μικροσκοπικός κόκκος άμμου στον καμβά της αιωνιότητας αντί να ακτινοβολεί  υπερήφανος για τα Θεία Δώρα του, κατρακυλά και χάνεται στους δαιδαλώδεις λαβύρινθους του νου του, φτάνοντας στην σημερινή εποχή να αναζητά τεχνητή νοημοσύνη, σαν να μην μετέχει του Θείου τούτου δώρου που κληρονόμησε φύσει! Αναζητά σε ιστοτόπους πέντε, δέκα ή δεκαπέντε τρόπους ΓΙΑ ΝΑ φτάσει σε τελικές προτάσεις, να μάθει να ζει καλά, να αγαπά καλά, να μιλάει καλά, να γίνει καλός γονέας, καλός σύζυγος, καλός φίλος,  χωρίς να λαμβάνει υπόψη του το Κάλλος. Συνελόντι ειπείν επιθυμεί να γίνει ένας υπερπραγματικός υπερκόκκος άμμου.   

Ένας αδιάκοπος αγώνας για ένα « εὖ ζῆν» χωρίς το « ζῆν» γίνεται; Και στο σημείο αυτό λαμβάνει την δική της θέση η Φιλοσοφία! Άρχεται μεν από το θαυμάζειν, θα δώσει δε τις λύσεις που γρήγορα εμείς επιθυμούμε;  Ίσως ναι, ίσως όχι.

Και πώς μαθαίνουμε; Μέσω του νου ή μέσω των αισθήσεων;

Πώς  βλέπουμε; Με τα μάτια του νου ή με τα μάτια του σώματος;

Αυτό το ‘’ή’’ περήφανο για την γενική της καταγωγής, της αρχαιοελληνικής  καταγωγής  του, σαν να λέει «εγώ που φέρω την οξεία είμαι της Διάζευξης , της διάζευξης της σκέψης, η σπίθα της Φιλοσοφίας, που σιγά σιγά θα μοιάσω στον πύρινο αμφήκη κεραυνό του Διός».

Το θαύμα της Φιλοσοφίας δεν μας δίνει έτοιμες τις λύσεις, μας δίδει τα εργαλεία και την επικούρεια τετραφάρμακο για να αντέχουμε τις οδύνες της αγάπης μας, της μοναξιάς μας, της α-σθένειάς μας, της μοναδικής ατόμικοτητάς μας. Είναι αυτό που θα μας οδηγήσει στο προσωπικό υπερβατικό χαράζεσθαι, χωρίς να ματώσει η ευλάβεια μας, η πίστη μας, η αγάπη μας και κατά προέκταση του εαυτού μας, οι επιλογές μας. «Να γίνεσαι άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο ακόμη κι όταν δεν υπάρχει ουρανός» (Μικρός Ναυτίλος, Ο. Ελύτης.)

Κυνηγέ,
υποπτεύομαι γιατί σκοτώνεις τα πουλιά.
Τα απωθημένα σου φτερά εκδικείσαι.

Λυτρώσου.
Όλων μας σχεδόν τα πετάγματα
κάποια τα βρήκε αζύγιαστη
ή ζυγιασμένη σφαίρα….

…Ηρέμησε λοιπόν.
Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς
μα δε σκοτώνω άστρα….

Κ. Δημουλά

                                                                                                                       Παύλος Κεφάλας