Έναρθροι φθόγγοι, οἷον τ' ἐστιν.

 

    
Ο φθόγγος, κατά την γλωσσολογία, είναι η ελάχιστη ηχητική μονάδα που δύναται να αναλυθεί ένα ηχητικό γλωσσικό σημείο (λέξη). Πρόκειται δηλαδή για ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ανθρώπου να αρθρώνει και να δημιουργεί λέξεις.  Όταν η άρθρωση κυοφορείται στα σπλάχνα της κυανόλευκης Μητρίδος,  η μητρική ευθύνη κατ΄ ελάχιστον είναι  να εξασφαλίσει την Ζωή ανά τους Αιώνας.

Κατά την διάρκεια της κύησης το σπλάχνο της θα λάβει από το Αμάλθειον κέρας ως κληροδοτήματα για το σώμα, ρώμη, η ακράτητη δύναμη από την οποία παίρνει και το όνομά του ο Ερρωμενέστατος Έρως, κατά το ετυμολογικό παίγνιο του Πλάτωνα στον Φαίδρο (238c) ενώ για την ψυχή θα λάβει, έπη, μύθους, φιλοσοφία, φιλολογία και ρήσεις οδηγούς και υποχρεώσεις εκ των λοιπών δημιουργημάτων της Μητρός του.

Κατά το πέρας της κυοφορίας του θα κοινωνήσει τον κόσμο με την συνοδεία Θεών, Ημίθεων, Αμαζόνων, Κενταύρων, Μουσών, Μοιρών και Αγίων για να καταλήξει στην κολυμπήθρα του ¨αἰὲν ἀριστεύειν καὶ ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων¨ (Ιλιάδα Ζ 208).

Γέννημα θρέμμα των κυμάτων, των βουνών και των λόγγων, πλείστα τα δώρα που του προσφέρθηκαν από τον Χορό Θνητών και Αθανάτων, μίσχος της ζωής γεμάτος οξυγόνο ελευθερίας εκ του αγγειακού μίσχου της κυανόλευκης Μητρίδος, θα μεγαλώσει με το «κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωση» Θεού και Μητρός.

Η ελληνική γλώσσα και  η ελληνική αγωγή του, θα γίνουν τα δομικά υλικά για τα δωρικά ιερά του  περιστύλια. Τα περιστύλια που θα κοσμούν τον δικό του Πρόναο και την δική του εαυτό Ακρόπολη. Περιστύλια που το γυμνό τους κατάλευκο μάρμαρο αγκαλιάζουν μπουκαμβίλιες με κόκκινα άνθη φιλότιμου. 

Σε ιωνικό ρυθμό οι Καρυάτιδες θα του θυμίζουν την υποχρέωση και την καταγωγή του. Κόρες που μπορεί να μαρμάρωσε το σώμα τους, όμως το υπερβατικό τους βλέμμα διαπερνά τον αττικό ουρανό φτάνοντας έως το υπερουράνιο σαν να στέκονται μάρτυρες επιτηρητές. Μύστες ελληνικών μυστηρίων με κρυμμένα συναξάρια που τα βράδια κρυφομιλούν με τους Αγίους εξετάζοντας ιερά βιβλία τα Σάββατα των Ψυχών και Ηλύσια πεδία.

Και τα  λόγια τους ελιξήριο! Τρικυμία πνευμάτων, οξειών και περισπωμένων, διαβρέχουν και περικόβουν το νού τους, απαστραπές αγιοσύνης και βοές κυμάτων, θεοειδείς μορφές εντελέχειας, «γής και ύδωρ», για να γεννηθεί στον αφρό της νηνεμίας του Αιγαίου το απαστράπτον «Το Εύδαιμον το Ελεύθερον,…» (Ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι…).

*οἷον τ' ἐστιν = είναι δυνατό

                                                                                Παύλος Κεφάλας

                                                                               Δευτεροετής φοιτητής 

                                                                              τμήματος Φιλοσοφίας

                                                                               Πανεπιστημίου Πατρών