Παρασκευή 2 Μαρτίου 2018

Η αμυγδαλιά μας



Δεν ζήτησα τίποτα δύσκολο κι ούτε πείραξα κανέναν. 
Ήσυχος πήγαινα στη δουλειά μου και φρόντιζα την οικογένειά μου και τα παιδιά μου.
Ζούσαμε ειρηνικά στον ευλογημένο τούτο τόπο.
Δεν είχαμε πλούτη πολλά μα ο πλούτος της ψυχής μας, έφτανε και περίσσευε.
Θαρρείς κι άνθιζε μια αμυγδαλιά στην καρδιά μας κάθε μέρα.
Τόσο ευτυχισμένοι ήμασταν! 
Σαν ήσυχα, γαλήνια πουλιά καθόμασταν στην ανθισμένη αμυγδαλιά 
και τραγουδούσαμε ανέμελοι.
Ξαφνικά όμως,σταμάτησε μεμιάς το τραγούδι μας.
Λαλιά δεν βγαίνει άλλο από τον λαιμό μας.
Καρπώνονται την δική μας αμυγδαλιά και μας αναγκάζουν μετά περισσής βίας να πετάξουμε μακριά.Μας τρυπάνε τα φτερά, ματώνουμε και μας κλωτσάνε από τον γκρεμό για να πετάξουμε. Πού να πάμε; ΠΩΣ; Γιατί μας διώχνουν; Μήπως τους ενόχλησε το τραγούδι μας;


Όπως και να ΄χει , και με σαρανταπληγιασμένα φτερά, κάπου θα πάμε. Θα την βρούμε την άκρη. Κι ας μας λιθοβολούν, εμείς αντέχουμε. Ματωμένοι, κυνηγημένοι,κατατρεγμένοι… θα πονέσουμε και θα πονούμε μα θα το βρούμε πάλι το δέντρο μας να ριζώσουμε.



Γιατί Θεέ μου σκορπάς τόση πίκρα στους ανθρώπους και επιτρέπεις να ξεριζώνονται από τον τόπο τους μισοπεθαμένοι; Αν υπάρχει Θεία Δίκη, η μυγδαλιά μας δεν θα ανθίσει ξανά.Μα το δικό μας το καινούργιο δέντρο, όποιο και να ‘ναι , ακόμη και θάμνος,ολάνθιστο θα μένει πάντα.

 


… αυτό είναι το μεγαλείο της ψυχής του ανθρώπου μα συνάμα και η δικαιοσύνη!
                                                                                                                       Τερψιθέα  Μακρή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου