21 Μαρτίου: Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Οι μαθητές "ποιούσι" και αφιερώνουν:



Το σκοτάδι σκέπασε τη Γη.
Οι θάλασσες κοκκίνισαν
και τα βουνά μελάνιασαν.
Τα πουλιά δεν πετούν στον ουρανό.

Παιχνίδι για τα παιδιά οι σφαίρες
το πάρκο με τις κούνιες παρελθόν.
Η μάνα φωνάζει τα παιδιά για φαγητό
Μα δεν υπάρχει φαγητό, ούτε και η μάνα.

Μα θα ανοίξουν οι ουρανοί.
Θα ξεπροβάλει πάλι ο ήλιος
Θα σβήσουν τελείως οι φωτιές.
Κι η αγάπη θα ξαναμπεί στις καρδιές.

Αφιερωμένο στα θύματα των πολέμων

Ένα άσχημο τέλος 

Μια καθιερωμένη αρχή 

Ένας μαύρος ήλιος 

Και φωτεινή η Σελήνη 

 Ποτέ δεν την ένοιαξε 

Αν οι άλλοι μιλανε 

Γιατί ποτέ δεν ήξερε 

Πως ποτέ δεν ρωτάνε 

Η σάρκα της κάθε μερα έλιωνε 

Τα βράχια της καρδιάς της την κρατούσαν πίσω 

Η εμμονή της για το καλο 

Την ανάγκασε να φτάσει στο τελευταίο οριο 

 Δεν ξεκίνησε ακόμα την αρχή του τέλους 

Μα όταν τα καταφέρει θα είναι η απόλυτη λύτρωση για αυτή 

Αναρωτιέται το ποτέ επιτέλους 

Μα τεράστια η επιθυμία για τη ζωή 

Γλυκιά ζωή ... 

 Δεν πρόλαβε να ζήσει όσα ήθελε 

Τόσες εμπειρίες που μέσα στην φωτιά πέταξε 

Δεν μπόρεσε να τα αφήσει πίσω 

Γιατί ποτέ κανείς δεν νοιάστηκε να δει 

Ποσο μπορεί να υποφέρει αυτή η ψυχή

Αφιερωμένο στις κοπέλες που αυτοκτόνησαν χωρίς να καταλάβει κανένας και τίποτα