MANA-AMAN-NAMA (συγκλονιστικός αναγραμματισμός)

 

Η Νηρηίδα Θέτιδα  φοβάται και δεν θέλει ο γιος της  Αχιλλέας να εκστρατεύσει  στην Τροία, γιατί έχει προβλέψει τον εκεί θάνατό του. Ντύνει λοιπόν το γιό της με γυναικεία ρούχα, αλλά ο πονηρός Οδυσσέας τον ξεσκεπάζει. Ο Αχιλλέας τελικά πηγαίνει στην Τροία όπου τραυματίζεται θανατηφόρα, όπως το περίμενε η μάνα του. Η Θέτιδα η μάνα σπεύδει πονεμένη και του συμπαραστέκεται. «Τώ δε βαρύ στενάχοντι παρίστατο πότνια μήτερ.»  «κι αυτός ενώ βογγούσε, να έξαφνα ομπρός του πρόβαλε η σεβαστή του μάνα.» Του αγκαλιάζει το κεφάλι και με αναφιλητά του λέει : «Τι κλαις παιδί μου, τι κακό σου πίκρανε τα σπλάχνα; /Πες το μην το χεις μυστικό. Να σού γινε από τον Δία τέτοια χάρη» ….« Τότες βαθιά στενάζοντας της είπε ο Αχιλλέας.. «Ναι μάνα, αυτή ναι τη χάρη μού κανε ο Δίας, ο γιος του Κρόνου» «Μήτερ εμοί, τα μεν άρ μοι Ολύμπιος εξετέλεσεν». 

 

 

Τέλος Άγρας  περιγράφοντας, τη φάτνη και τη Γέννηση, στην άσημη μέχρι τότε, Βηθλεέμ,

Το μέτωπό του ήταν σαν ήλιος,
και μέσα η φάτνη η φτωχική,
άστραφτε πιο καλά από μέρα,
με κάποια λάμψη μαγική.
………………..
Μα κι’ από αγγέλους κι’ από μάγους,
δεν ζήλεψα άλλο πιο πολύ,
όσο της Μάνας Του το στόμα,
και το ζεστό – ζεστό φιλί.

  Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ Η Μάνα- Παναγιά ξεσπά σε λυγμούς «Ούκ ήλπιζον τέκνον, εν τούτοις ιδείν σε / ουδέ επίστευον ποτέ …Και νύν τίνος επράχθη το χείρον γνώναι θέλω. /οίμοι πως το φως μου σβένυται / σταυρός προσπήγνυται / ο υιός και θεός μου!... Υπάγεις, ώ τέκνον προς άδικον φόνον και ουδείς σε συναλγεί./ Ου συνέρχεται σοι ο Πέτρος, ο ειπών σοι: “Ουκ αρνούμαι σε ποτέ, καν αποθνήσκω”. /Έλιπέ σε και Θωμάς / ο βοήσας: “Μετ΄αυτού θανούμεν πάντες»... Ουδείς εκ των πάντων αλλά είς υπέρ πάντων / θνήσκεις τέκνον, μόνος, / ανθ΄ών έσωσας ανθ΄ων πάσιν ήρεσας, /ο υιός και θεός μου».

Ο  Ιησούς επιπλήττει τη μάνα.: «Τι δακρύεις μήτηρ;/ συν ταις άλλαις γυναιξί συναποφέρη; / μη πάθω; Μη θάνω; Πώς ούν σώσω τον Αδάμ; / και μην, καθώς οίδας, αδίκως σταυρούμαι./ τι ούν κλαίεις μήτηρ, μάλλον ούτω κραύγασον ./ “ότι θέλω έπαθον/, ο υιός και θεός μου’’... Απόθου, ώ μήτερ, απόθου την λύπην./ ού γάρ πρέπει σοι θρηνείν,/ ότι κεχαριτωμένη ωνομάσθης./ …. Πικράν την ημέραν του πάθους μη δείξεις».
…Ο Ιησούς στα προηγούμενα, δηλώνει το αναγκαίο της θυσίας της δικής του, για να σωθεί ο άνθρωπος ο Αδάμ, αλλά και τονίζει “το εθελοντικό” της προσφοράς του.

 Η Μάνα, Γεώργιος Μαρτινέλλης

«Μάνα» κράζει το παιδάκι,
«Μάνα» ο νιος και «Μάνα» ο γέρος,
«Μάνα» ακούς σε κάθε μέρος,
α! τι όνομα γλυκό.

Τη χαρά σου και τη λύπη,
με τη μάνα τη μοιράζεις,
ποθητά την αγκαλιάζεις,
δεν της κρύβεις μυστικό.

Εις τον κόσμον άλλο πλάσμα,
δεν θα βρεις να σε μαντεύει,
σαν τη μάνα που λατρεύει,
σαν τη μάνα που πονεί.

Την υγειά της, τη ζωή της,
όλα η μάνα τ' αψηφάει,
για το τέκνο π' αγαπάει,
για το τέκνο που φιλεί.

Όπου τρέχεις, πάντα η μάνα,
με το νου σε συντροφεύει,
σε προσμένει, σε γυρεύει,
μ' ανυπόμονη καρδιά.

Κι αν σκληρός εσύ φαρμάκια,
την ποτίζεις την καημένη,
πάντα η μάνα σ' απανταίνει,
με τα ολόθερμα φιλιά.

Δυστυχής όποιος τη χάνει,
ο καημός είναι μεγάλος.
Σαν τη μάνα δεν είν' άλλος,
εις τον κόσμο θησαυρός.

Κι' όποιος μάνα πια δεν έχει,
«Μάνα» κράζει στ' όνειρό του.
Πάντα «Μάνα» στον καημό του,
είν' ο μόνος στεναγμός!

Κώστας Βάρναλης, Οι πόνοι της Παναγιάς 

....

Από το πρώτο ξάφνιασμα

 της ξυπνημένης νιότης

 δεν είσαι συ για μάχητες

δεν είσαι συ για το σταυρό

 εσύ νοικοκυρόπουλο όχι σκλάβος,

 όχι σκλάβος ή προδότης

 Κι αν κάποτε τα φρένα σου

το δίκιο φως της αστραπής

κι αν η αλήθεια σου ζητήσουνε

παιδάκι μου να μην τα πεις

Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν

το φως να το σηκώσουν

 δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή

 απ’ την αλήθεια της σιωπής

χίλιες φορές να γεννηθείς

 τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν

https://www.youtube.com/watch?v=u0EgsN46RT4

Franz Marc, Πορτραίτο της μητέρας του, 1902

 

 υγ. Η  ΜΑΝΑ ή το ΠΑΙΔΙ θα μπορούσε να λέει τα παρακάτω;

«Πράματα νέα δεν έλεγες, κι ούτε με λόγια νέα, παλιά .

Από πολλούς κι από καιρούς όλα ήταν ειπωμένα 

… Μα συ είχες τη δύναμη ν’ ακούς των ουρανών τη σιγαλιά». 

 

Μπέρτολτ Μπρεχτ, Η Μάνα Κουράγιο και τα παιδιά της, γράφτηκε στη Σκανδιναβία το 1938-1939.  Η  Άννα Φίρλινγκ, γνωστή ως Μάνα Κουράγιο, στον αγώνα της για επιβίωση,  εκμεταλλεύεται τον πόλεμο, πουλώντας αγαθά στους στρατιώτες στα πεδία των μαχών, ενώ μάταια προσπαθεί να προστατεύσει τα τρία παιδιά της….