ΝΙΝΑ ΣΙΜΟΝ

ΜΑΥΡΗ  ΨΥΧΗ /ΕΝΤΙΜΗ- ΑΡΧΙΕΡΕΙΑ ΤΗΣ ΣΟΟΥΛ/ Η ΚΥΡΙΑ ΤΗΣ ΤΖΑΖ

ΝΙΝΑ ΣΙΜΟΝ

ΕΖΗΣΕ ΑΚΡΑΙΑ όπως και το ΤΑΛΕΝΤΟ ΤΗΣ

ΔΙΠΟΛΙΚΗ και ΑΨΥΧΟΛΟΓΗΤΗ στις αντιδράσεις της  ΕΥΘΡΑΣΤΗ στη μουσική της 

Η Νίνα Σιμόν (Nina Simone, πραγματικό όνομα: Γιουνίς Καθλίν Γουέιμον, Eunice Kathleen Waymon, 21 Φεβρουαρίου 1933 – 21 Απριλίου 2003) Νίνα=κόρη, μικρή στα ισπανικά και Σιμόνε από τη γαλλίδα ηθοποιό  Σιμόν Σινιορέ .Η φωνή της χαρακτηρίζεται από πάθος, μεγάλες αναπνοές και τρέμουλο.

Γράφει στην αυτοβιογραφία της:
“Οι κριτικοί άρχισαν να συζητούν σχετικά με το είδος της μουσικής που έπαιζα και να προσπαθούν να βρουν κάποιο ξεκάθαρο στοιχείο για να την κατατάξουν κάπου. Ήταν δύσκολο για αυτούς, επειδή έπαιζα ελαφρά τραγούδια σε κλασικό στυλ και με κλασική τεχνοτροπία στο πιάνο επηρεασμένη από την jazz. Επιπλέον συμπεριελάμβανα στο ρεπερτόριό μου σπιρίτσουαλ και παιδικά τραγούδια κι αυτά τα είδη κομματιών με ταύτιζαν αυτόματα με το κίνημα της φολκ. Έτσι,το να πουν ότι έπαιζα το τάδε ή το δείνα είδος δημιουργούσε πρόβλημα στους κριτικούς, επειδή υπήρχε λίγο απ΄όλα στη μουσική μου, σήμαινε επίσης όμως, ότι είχα κερδίσει τη γενικότερη αποδοχή από τους φίλους της τζαζ,της φολκ,της ποπ και των μπλουζ αλλά και από εκείνους της κλασικής μουσικής.Τελικά κατέληξαν να με χαρακτηρίσουν ως ΄΄τραγουδίστρια της τζαζ -και όχι μόνο΄΄. Για μένα τζαζ σήμαινε έναν τρόπο σκέψης, ένα τρόπο ύπαρξης, κι ο μαύρος της Αμερικής ήταν τζαζ ό,τι κι αν έκανε, στον τρόπο που περπατούσε, που μιλούσε, που σκεφτόταν και συμπεριφερόταν.Η μουσική τζαζ ήταν μία μόνο πλευρά της συνολικής εικόνας, οπότε υπ΄ αυτή την έννοια, αφού ήμουν μαύρη ήμουν και τζαζ τραγουδίστρια, αλλά απ΄ όλες τις άλλες απόψεις σίγουρα δεν ήμουν”.

Κι αυτό που χαρακτηρίζει την αυτοβιογραφία της είναι η εντιμότητα. Δεν προσπαθεί να καλύψει ή να αποσιωπήσει αυτά που έζησε. Εξηγεί τους λόγους που την ώθησαν να κάνει κάτι. Είτε αφορά την πορεία της στη μουσική, είτε αφορά την προσωπική της ζωή.
Αφιέρωσε την καριέρα της στην υπόθεση της φυλετικής ισότητας, πολλές φορές με κίνδυνο της σωματικής της ακεραιότητας και της ψυχικής της ισορροπίας. Αγκάλιασε και συμμετείχε ενεργά στα κινήματα διαμαρτυρίας στις δεκαετές του ΄60 και του ΄70 και το τραγούδι της ΄΄Young,gifted and black΄΄[Νέα,χαρισματική και μαύρη] καθιερώθηκε ως ύμνος για τα πολιτικά δικαιώματα.

Στη μουσική βιομηχανία είχε αποκτήσει τη φήμη ανθρώπου δύσκολου στη συνεννόηση και με εκρηκτικό χαρακτήρα, χαρακτηρισμός για τον οποίο η ίδια διαφωνούσε σθεναρά. Είναι χαρακτηριστικό ένα περιστατικό που συνέβη το 1995, όταν έριξε εναντίον του γιου ενός γείτονά της με αεροβόλο όπλο, επειδή γελούσε και την εμπόδιζε να αυτοσυγκεντρωθεί. Αν και η παρουσία της επί σκηνής είχε κάπως απόμακρο και αλαζονικό ύφος, στα μετέπειτα χρόνια η Σιμόν έδειχνε να απολαμβάνει ιδιαίτερα να επικοινωνεί με το ακροατήριο, με διηγήσεις συχνά χιουμοριστικών περιστατικών από την καριέρα της και τη μουσική και ερμηνεύοντας κομμάτια κατά παραγγελία των θαυμαστών της.

Δεν συμβιβάστηκε στην καλλιτεχνική της πορεία, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να βρεθεί ΄΄εκτός΄΄. Τα έβαλε με τις δισκογραφικές εταιρείες, με την ίδια την λευκή Αμερική .Και αγωνίστηκε για τα πιστεύω της. Ποιος δεν έχει ακούσει, έστω και τυχαία,το ΄΄Μy baby just cares for me;΄΄,το ΄΄love me or leave me΄΄,το΄΄ I put a spell on you΄΄ και τόσα άλλα.
Τελειώνοντας την αυτοβιογραφία της γράφει:
”Σήμερα πλησιάζω στην ευτυχία, όσο αυτό είναι εφικτό, χωρίς ένα σύζυγο να αγαπώ. Άρχισα να δουλεύω πάνω σε αυτό το βιβλίο, ανατρέχοντας σε μια ζωή από την οποία, μετά από σκέψη πολλών μηνών, δεν μετανιώνω για τίποτα. Μια ζωή γεμάτη λάθη, μερικές κακές ημέρες και το πιο σημαντικό, χρόνια χαρούμενα-δύσκολα αλλά και ευτυχισμένα- με αγώνες για τα δικαιώματα των αδερφών μου παντού. Στην Αμερική. στην Αφρική, σε όλον τον κόσμο. Χρόνια χαράς ανάμεικτης με πόνο. Ήξερα τότε, όπως ξέρω και τώρα, πως η ευτυχία που ένοιωσα, και νοιώθω ακόμα, όσο προχωράμε προς τα εμπρός είναι από εκείνο το είδος που λίγοι άνθρωποι έχουν ποτέ βιώσει”.