Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

Από τις λέξεις μην πιαστείς,

βρες κάτι άλλο να σωθείς,

γιατί αυτές είναι υπαίτιες

των πληγών μας

Αν μια σου φράση ξεχαστεί,

κάνει πανιά και ανοιχτεί,

συγκρατησέ την,

δεν αντέχω άλλα ναυάγια

Τις νύχτες γίνονται ουρλιαχτά,

λαμβάνουν σάρκα και οστά

και σου ξεσκίζουν τα οστά σου

και την σάρκα

Σειρήνες γίνονται μετά,

κι όταν θα πας σ' αυτές σιμά,

ο Οδυσσέας σου

δε θα 'ναι πια δεμένος

Κι όποτε φτάσει στο νησί,

στον αργαλειό πάνω θα βρει

την Πηνελόπη του ξεψυχισμένη

χρόνια

Θα την θρηνήσει δυνατά,

με δάκρυα κι αναφιλητά,

κι έπειτα θά βγει και θα πει πως είναι

εντάξει

Μα ποιος ακούει τις φωνές,

όσο κι αν είναι πειστικές,

ποιος να πιστέψει ότι σώθηκε η

Ελένη;

Σε μι 'άκρη οι Θεοί γελούν,

που οι άνθρωποι παρεξηγούν

και δεν μπορούν να αναγνωρίσουν

την αλήθεια

Μια λέξη που είναι αληθινή,

μπερδεύονται και αυτοστιγμεί,

την ερμηνεύουν σαν κακό οιωνό της

γλώσσας

Κι εγώ πετάω, ο αφελής,

τα σ' αγαπώ σου μιας ζωής,

γιατί μου είπες πως μ' αγάπησες

"καθ' όλου".

Ανεμοκυκλιστος