ΕΙΜΑΡΜΕΝΗ
Είναι οι
σχέσεις των ανθρώπων φυλακή τους
βαρυποινίτες
ισοβίως στο φευγιό τους
από
διαμάντια μια θηλειά για τον λαιμό τους
και την
καρέκλα θα την σπρώξουν όταν φύγουν.
Είναι οι
σχέσεις των ανθρώπων που πονάνε
μαχαίρι
δίκοπο κι αν σε φοβίζει βγαλ’ το
και το
κουφάρι μου το άδειο έλα παρ’ το
δεν
λογαριάζω την ζωή μου δίχως σένα.
Αυτές οι
σχέσεις, ο ανθοστόλιστός μας κήπος
έχει
λουλούδια που ποτίζω και μαραίνουν
δίχως το
χώμα δεν αντέχουν και πεθαίνουν
κι απ’ την
παλέτα πλέον λείπει ένα χρώμα
Δεν είν’ η
αγάπη η απλή ανταμοιβή σου
τυχαίο δώρο
που σ’ αρμόζει αιωνίως
το δώρο αυτό
θα τ’ αποκτήσεις επαξίως
διότι
πάλεψες με μόχθο ν’ αγαπήσεις.
Μα όταν θα
φύγει θα σε βρούνε κρεμασμένο
μ’ ένα
μαχαίρι πάνω στ’ άψυχό σου σώμα
μαραζωμένο
σαν λουλούδι χωρίς χώμα
κι η φυλακή
σου θα ΄ναι άδεια δίχως κείνη
ξένη παλέτα
δίχως ούτε ένα χρώμα.
Ανεμοκύκλιστος