ΘΕΑ (τονισμός και στη λήγουσα και στην παραλήγουσα) κόσμημα το Μουσείο της Ακρόπολης στην Αθήνα

 

είναι κόκκινα τα παπούτσια από τότεεεεε

Αθηνά - Αθήνα  (τονισμός και στη λήγουσα και στην παραλήγουσα) 

το Μουσείο της Ακρόπολης έχει όλους τους τόνους 

η θέα εξασφαλίζεται από το υπόγειο της ανασκαφής μέχρι την ταράτσα του κτηρίου ώστε ο επισκέπτης βλέπει τα ευρήματα, τα γλυπτά, τις επιτύμβιες στήλες, τα ψηφίσματα, τη γιγαντομαχία, τις κόρες, τους κούρους, τον Ηρακλή, τον Τρίτωνα, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη...

διαβάζει δίπλα τις κάρτες στα ελληνικά ή αγγλικά 

περιδιαβαίνει στον κόσμο της κλασικής αρχαιότητας 

υψώνει τα μάτια και βλέπει το βράχο της Ακρόπολης και νιώθει δέος για το ναό της θεάς Αθηνάς!

όλα τα εκθέματα ντύνονται με το φυσικό αττικό  φως που εισέρχεται αβίαστα από τα γυάλινα παράθυρα 

( πρώτη φορά χάθηκε το τσιμέντο κατασκευής του κτηρίου και όλη η τσιμεντούπολη σύγχρονη Αθήνα) 

ακόμη και τα αποχωρητήρια στο υπόγειο της ανασκαφής έχουν γύρω τους τόσο πράσινο ώστε να θέλεις να χαϊδέψεις  κάθε πετρούλα μετά από 24 αιώνες!

 

Όταν τον Μάρτιο του 1811, στη διάρκεια του πρώτου του ταξιδιού στην Αθήνα, ο 23χρονος Άγγλος ποιητής Μπάυρον ανέβηκε προσκυνητής στον ιερό βράχο, περιέπεσε σε απόγνωση, αντικρίζοντας κατεστραμμένο και λεηλατημένο το ναό της Αθηνάς και την Καρυάτιδα να λείπει από τη θέση της. Ήταν νωπή ακόμα η ιεροσυλία που είχε διαπράξει ο Σκωτσέζος λόρδος Ελγιν.

Πάνε κοντά δυο αιώνες από τότε που κατατέθηκε το πρώτο αίτημα του ελληνικού κράτους για την επιστροφή των κλοπιμαίων του Παρθενώνα, ενός ενιαίου γλυπτού που υμνεί την ομορφιά και παραμένει ανά τους αιώνες το απόλυτο σύμβολο της Δημοκρατίας. Η οικουμένη δεν φοβάται την κατάρα της Αθηνάς; Οι αδελφές Καρυάτιδες περιμένουν...

......Άχ, αλίμονο, ο σερ Χάρρυ δεν μοιάζει του Ηρακλή!
Και στο τέλος, μεσ’ στο τόσο το ανώνυμο το πλήθος,
θα βρεθεί κάποιος διαβάτης που θα έχει λίγο ήθος·
λυπημένος, βλέποντάς τα, άφωνος θ’ αγανακτήσει,
θα θαυμάσει τα κλεμμένα, μα τον κλέφτη θα μισήσει.
Ώ, καταραμένη να ’ναι η ζωή του και ο τάφος,
και οργή να συνοδεύει το ιερόσυλό του πάθος!
Τ’ όνομά του η Ιστορία δίπλα σε ’κείνου θα γράψει
του τρελού, που της Εφέσου το ναό ’χε κατακάψει.
Κι η κατάρα μου πιο πέρα κι απ’ τον τάφο του να πάει
Ο Ηρόστρατος κι ο Έλγιν σε σελίδες παραμένουν
που είναι στιγματισμένες και με στίχους όπου καίνε·
έτσι πάντα είναι γραμμένοι και οι δυό καταραμένοι,
μα ο δεύτερος πιο μαύρος απ’ τον πρώτο θ’ απομένει…