Οι δύο πλευρές του Αιγαίου ( anthologio διαγωνισμός ποίησης στα τουρκικά)

 

Οι δυο πλευρές του Αιγαίου

Η ιστορία βεβαίως και γράφει τους λόγους.

Για τους Έλληνες η Μικρά Ασία είναι καταστροφή ,

αν και για εμάς είναι το τίμημα της ελευθερίας.

Ο οποιοσδήποτε ό τι κι αν λέει, οι αναχωρήσεις διακριτικά δεν έγιναν.

Ούτε σφαίρα.

Ούτε θάνατος.

Με σιωπηρή ευγένεια περπατούσαν

και έκαιγαν τις σκιές τους.

Ελπίδες,

στο  σκοπό παραδοσιακού τραγουδιού

σκορπίζονταν από τα χείλη του πρόσφυγα στον άνεμο.

Μπροστά τους η θάλασσα,

ένα μικρομέγαλο μιας σπιθαμής νησί

και τ΄ αστέρια που πέφτουν από  τον ουρανό

ψίχουλα στις παλάμες τους απέμειναν.

Ούτε  αγαθά, ούτε περιουσία

μια πυρκαγιά πια η ελευθερία.

Σκυφτοί σαν να λύγισαν μπρος στης μοίρας τ΄ ανάστημα

πέραν της θάλασσας προχωρούσαν.

Φυσικά πάλι ο ήλιος θ΄ ανατείλει,

αν οι νύχτες παρέμεναν νύχτες

κι αν ο πόνος παρέμενε πόνος,

όμως πλέον η ζωή διέσχισε το Αιγαίο.  

Χρόνια γι΄ αυτούς το Φεγγάρι ακόμη ανατέλλει

στις πλαγιές του Αϊβαλίου[1],

ενώ τ΄ αστέρια γλιστρούν από τα βουνά της Μυτιλήνης

στην αγκαλιά της ημισελήνου.

Αν του ουράνιου τόξου το ένα του άκρο είναι εκεί,

το άλλο είναι εδώ.

Η  μέρα

ομοίως και στις δυο πλευρές

δύει στου γαλάζιου τη φλόγα. 

Τα γεράνια στις γλάστρες και

η χαρακτηριστική απογευματινή ηρεμία

στους καθρέφτες και των δύο πλευρών ανακλάται.

Καθώς χτυπά ο λόντος τις ακτές του Αϊβαλί

φωσφορίζουν των προσφύγων οι φλεγόμενες ελπίδες

και το απόμερο νησί κτυπά η σκιά των ελαιοκλάδων.

Με αφρισμένα λευκά κύματα καθώς μορφάζει

γελώντας ο Ποσειδώνας ίσως να είναι κοινό αυτό που αισθανόμαστε.

Μεταξύ μας μια χούφτα θάλασσα και καταμεσής της,

οι κοινές σκιές μας που κολυμπούν.

Εμείς στη φουρτούνα.

Εμείς στη βροχή.

Γείτονες είμαστε, μην κοιτάς

που πότε πότε δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε!

Στην πραγματικότητα από κοινού

στην αρμύρα της θάλασσας

και στο αγιάζι του χειμώνα είμαστε.

Ούτε το χρώμα των δακρύων διαφορετικό είναι,

Ούτε της γλώσσας ο στεναγμός.

 Δέρνοντας τις ακτές τα κύματα

 ακόμη κι αν δεν το καταλάβαμε κι αυτά

τα ίδια τραγούδια τραγουδούν.

Καθώς το Αιγαιοπελαγίτικο φεγγάρι αγκαλιάζει με νοσταλγία

που καίει το στήθος το φεγγαρόφως

όσο υπάρχουν άνθρωποι που πάντα βρέχονται,

ας υπάρχει κι ας κρατάει πάντοτε ο Ήλιος

του πρόσφυγα τα τραγούδια νοσταλγίας στους ορίζοντες.

 14.08.2017, Αϊβαλί, Η.HikmetEsen

[ μετάφραση από την τουρκική γλώσσα, ένας ελληνολάτρης του Αιγαίου που μοιράζεται στα δυο Π.Κ.]

---

[1] Οι Κυδωνίες κατοικήθηκαν από το 1500 π. Χ. και μετονομάστηκαν σε Αϊβαλί από την τουρκική λέξη ayva που σημαίνει κυδώνι.