θεατρικό αναλόγιο για το ΝΙΚΟΛΑΟ ΠΛΑΣΤΗΡΑ στο Φάρο της Παναγίας (Καβάλα)

 

Ιστορία και Ιστορίες/ Ιστορίες με Ιστορία

ΑΚΥΛΛΑΣ ΚΑΡΑΖΗΣΗΣ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, ΜΑΝΟΣ ΒΑΒΑΔΑΚΗΣ, ΚΩΣΤΑΣ ΒΟΜΒΟΛΟΣ θ ε α τ ρ ι κ ό  α ν α λ ό γ ι ο 

Σημειώσεις, σχέδια, νότες όλα παλίμψηστα για τον ΝΙΚΟΑΛΑΟ ΠΛΑΣΤΗΡΑ / ΤΗΕ BLACK RIDER

 Τι θυμηθήκαμε;

ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΜΠΕΝΑΚΗ ΔΕΛΤΑ 1874- 1941 : η συγγραφέας των παιδικών μας χρόνων 

 

Μετά την αγγλική κατάκτηση της Αιγύπτου (1882), η οικογένεια έφυγε για την Ελλάδα κι εγκαταστάθηκε στην Κηφισιά. Τον Δεκέμβριο του 1895, 21 ετών, η Πηνελόπη παντρεύεται το Φαναριώτη Στέφανο Δέλτα (1863-1947), που εργαζόταν στις επιχειρήσεις της οικογένειάς της. Το ζευγάρι απέκτησε τρεις κόρες, τη Σοφία, την Αλεξάνδρα και τη Βιργινία.Ο Στέφανος Δέλτας ήταν φιλoδημοτικιστής κι έδωσε τη δυνατότητα στην Πηνελόπη να μελετήσει με κάθε άνεση τη λογοτεχνική παραγωγή της δημοτικής και να έρθει σε επαφή με τους πρωτεργάτες της: Πάλλη, Εφταλιώτη, Βλαστό, Παλαμά  και τον Ίωνα Δραγούμη.Η γνωριμία της με τον Δραγούμη, όταν αυτός υπηρετούσε ως πρόξενος στην Αλεξάνδρεια το 1905, εξελίχθηκε σ’ ένα δυνατό έρωτα που όμως δεν είχε συνέχεια. Από το 1906 έως το 1913, η Πηνελόπη Δέλτα έζησε με την οικογένειά της στη Φραγκφούρτη. Εκεί γνωρίστηκε με τον Μανόλη Τριανταφυλλίδη και μέσω αυτού με τη νεότερη γενιά των δημοτικιστών. Η Πηνελόπη ζούσε πάντα με το όραμα της Μεγάλης Ιδέας που το ενδυνάμωσαν οι νικηφόροι Βαλκανικοί Πόλεμοι. Γι’ αυτό το λόγο θαύμαζε το βασιλιά Κωνσταντίνο παρά την απογοήτευσή της από τη στάση του απέναντι στην Επανάσταση στο Γουδί (1909), που εκφράστηκε στο βιβλίο της «Παραμύθι χωρίς Όνομα» (1910). Η φιλία της, όμως, με τον μεγάλο πολιτικό εκδηλώθηκε μετά την επιστροφή της στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο του 1916.  Παρά την άσχημη κατάσταση της υγείας της (προϊούσα παράλυση των άκρων), ήδη από το 1925, ανέλαβε σημαντικές πρωτοβουλίες για την περίθαλψη και την οικονομική ενίσχυση των προσφύγων από τη Βουλγαρία και τη Μικρά Ασία. Τότε γνωρίστηκε με τον ΝΙΚΟΛΑΟ ΠΛΑΣΤΗΡΑ με τον οποίο αλληλογραφούσε τακτικά μέχρι την επιβολή της Μεταξικής δικτατορίας. Του συμπαραστάθηκε ηθικά και υλικά στο αποτυχημένο κίνημα της 6^ης -3-1933. Ένα από τα επακόλουθα του κινήματος Πλαστήρα ήταν η απόπειρα δολοφονίας του Βενιζέλου αργά το βράδυ της 6ης Ιουνίου, καθώς επέστρεφε μαζί με τη σύζυγό του Έλενα στην Αθήνα, ύστερα από δείπνο στο σπίτι των Δέλτα στην Κηφισιά.

Στις 27 Απριλίου 1941 η Πηνελόπη Δέλτα πήρε δηλητήριο που κρατούσε πάντα κοντά της και πέντε μέρες αργότερα, άφησε την τελευταία της πνοή, σε ηλικία 67 ετών. Στην πλάκα του τάφου της χαράχτηκε η λέξη: «Σιωπή».

 

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ :  Καρδίτσα 1883- Αθήνα 1953 

Ικανότατος στρατιωτικός, τίμιος πολιτικός και υπόδειγμα ανθρώπου. Γεγονότα που τον χαρακτήρισαν ήταν η ανδρεία και οι πολεμικές του ικανότητες, η διακριτική προσφορά του μισθού του σε φτωχούς, η άρνησή του να βολέψει από τη θέση του τον άνεργο αδερφό του και το ότι πέθανε και ο ίδιος χωρίς ποτέ να αποκτήσει περιουσιακά στοιχεία. Έγινε γνωστός για τη δράση του κατά τους Βαλκανικούς πολέμους (όπου απέκτησε το προσωνύμιο Μαύρος Καβαλάρης) Ήταν φιλοβενιζελικός. Το 1914 πήρε μέρος στο Βορειοηπειρωτικό αγώνα Πρωθυπουργός  το 1945 ,1950, 1952.

 Μετά την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές του 1920, πολλοί βενιζελικοί αξιωματικοί απομακρύνθηκαν από το στράτευμα, ενώ χάρη σε απειλή ανταρσίας της 13ης Μεραρχίας, «ο αγαπητός στους άνδρες του Πλαστήρας απέφυγε τη μετάθεση» αν και συκοφαντήθηκε για «περιύβριση του Βασιλέως Κωνσταντίνου». Τελικά αποκαλύφθηκε η εις βάρος του ψευδής καταγγελία. Στη Μικρασιατική εκστρατεία έδωσε πολλές νικηφόρες μάχες με λίγες απώλειες που τον έκαναν γνωστό στους Τούρκους. Οι τελευταίοι τον ονόμασαν «Καρά-Πιπέρ» (μαύρο πιπέρι), ενώ το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων έγινε γνωστό ως «Σεϊτάν Ασκέρ» (Στρατός του Διαβόλου). Επίσης, επικηρύχθηκε από τονΜουσταφά Κεμάλ. Κατά την προέλαση του Ελληνικού Στρατού το καλοκαίρι του 1921 πέρα από το Σαγγάριο , το Σύνταγμα έφθασε μέχρι το Καλτακλί. Στην τουρκική επίθεση της 13ης Αυγούστου 1922 στο Αφιόν Καραχισάρ στάλθηκε να ενισχύσει την άμυνα του υψώματος Καλετζίκ, στρατηγικής σημασίας για την ελληνική άμυνα, απέτυχε όμως να το κρατήσει και να το ανακαταλάβει. Την επομένη το 5/42 Σύνταγμά του και οι υπόλοιπες μονάδες, ύστερα από νέες τουρκικές επιθέσεις, ανατράπηκαν και υποχώρησαν, εγκαταλείποντας τα πυροβόλα. Ο διοικητής του Α΄ Σώματος Στρατού διέταξε τακτική υποχώρηση. Η 13η Μοίρα Ορειβατικού Πυροβολικού που συμπορευόταν με το 5/42, εγκαταλείφθηκε μόνη χωρίς προστασία και έχασε τρία από τα πυροβόλα της. Για μη συμμόρφωση σε διαταγές τον Αύγουστο του 1922 προτάθηκε η παραπομπή του σε στρατοδικείο διότι, σύμφωνα με την ανακριτική επιτροπή, προέκυψαν σοβαρά στοιχεία, επί τη βάσει των οποίων δέον να στηριχθή κατηγορία προς ποινική δίωξίν του. Το στρατοδικείο δεν έγινε διότι ήδη τον Σεπτέμβριο ο Πλαστήρας έκανε κίνημα και όρισε δική του κυβέρνηση. 

Το 1922, ανέλαβε την αρχηγία της επαναστατικής επιτροπής (από όπου απέκτησε και το προσωνύμιο 'Αρχηγός'). Τον Σεπτέμβριο του 1922 μετέβη στην Αθήνα όπου ανέτρεψε την κυβέρνηση και υποχρέωσε τον βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ σε παραίτηση υπέρ του γιου του Γεωργίου Β΄και σχημάτισε επαναστατική κυβέρνηση, χωρίς όμως να συμμετάσχει σ' αυτήν. Με τη φροντίδα του περιθάλπτηκαν και στεγάστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και με νομοθετικό διάταγμα (14 Φεβρουαρίου 1923), έδωσε λύση στο αγροτικό ζήτημα, διανέμοντας το μεγαλύτερο μέρος των τσιφλικιών στους ακτήμονες. Χάρη σ' αυτόν και τον Θεόδωρο Πάγκαλο αναδιοργανώθηκε ο Στρατός και ανασυντάχθηκε η Στρατιά του Έβρου, δίνοντας ένα βοήθημα στο Βενιζέλο, κατά τις διαπραγματεύσεις για τη Συνθήκη της Λωζάνης, περιορίζοντας τις απαιτήσεις του Κεμάλ. Επίσης υποστήριξε και ανέλαβε την ευθύνη για την «Εκτέλεση των Έξι», κατευνάζοντας τον λαό που ζητούσε την τιμωρία των υπεύθυνων για τη Μικρασιατική Καταστροφή .

Με τη λήξη του Εμφυλίου ήταν πρωταγωνιστής στην πολιτική ζωή ως αρχηγός της ΕΠΕΚ Το σύνθημά του ήταν η λέξη «Αλλαγή». Σχημάτισε δύο φορές κυβέρνηση συνασπισμού από κόμματα του κέντρου την περίοδο 1950-1952  που χαρακτηρίστηκε ως «κεντρώο διάλειμμα». Ως πρωθυπουργός άσκησε μετριοπαθή πολιτική με πλούσια δράση. Ασχολήθηκε με την εξάλειψη των συνεπειών του Εμφύλιου και την οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση, με ένα  πρόγραμμα εθνικοποιήσεων, κοινωνικών παροχών, διανομής γης στους ακτήμονες, χορήγησης ψήφου στις γυναίκες. Στη δεύτερη περίοδο της πρωθυπουργίας του συνεργάστηκε με το κόμμα των Φιλελευθέρων. Λόγω της αναγκαστικής συνεργασίας και λόγω της πίεσης των ανακτόρων και των δεξιών κομμάτων συμβιβάστηκε και δεν καλλιέργησε την εθνική συμφιλίωση που επιθυμούσε, όσο θα ήθελε. Αρχικός του στόχος ήταν η κατάργηση των στρατοδικείων και των ειδικών αντικομμουνιστικών νόμων, η απελευθέρωση των εκτοπισμένων και η κατάργηση του θεσμού της διοικητικής εκτόπισης, η κατάργηση της θανατικής ποινής.Απέτυχε να αποτρέψει την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του στις 30 Μαρτίου 1952.

Η λήκυθος  με την καρδιά του, σκεπασμένη με την ελληνική σημαία, μεταφέρθηκε (όπως ήταν η επιθυμία του ίδιου του Μαύρου Καβαλάρη) στην Καρδίτσα σε μια σεμνή τελετή στις 2 Νοεμβρίου 1980.