Κ.ΑΚΡΙΒΟΣ Σ. ΜΑΡΑΓΚΟΖΑΚΗ, Α.ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ, Δ. ΠΑΠΑΜΑΡΚΟΣ
συγγραφείς που υπογράμμισαν ότι το παρελθόν το κουβαλάμε και προχωράμε!
Είτε λόγω καταγωγής και συγγένειας, είτε λόγω μη καταγωγής, είτε λόγω ταξιδιών
η μνήμη ερεθίζεται, γονιμοποιείται και γεννά μετά πόνων και δακρύων μυθοπλασία, ιστορία, αφήγηση.
Άλλωστε αντικειμενική ιστορία δεν υπάρχει και ούτε είναι αυτοσκοπός. Η προσωπική συγκίνηση, η φιλομάθεια, η περιέργεια αποτελούν κίνητρο. Οι ιστορίες της γιαγιάς και του παππού, των προσφύγων της Μικράς Ασίας είναι η αφόρμηση. Τα βιβλία της κλασικής λογοτεχνίας είναι οι πηγές. Η ιστορία ενός αιχμαλώτου, Το νούμερο 31328 , Τα ματωμένα χώματα, ο Δερβίσης, η Λωξάντρα .... Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη, Αϊβαλί, Προύσα, Καππαδοκία... Οι Έλληνες που έρχονται στην ανταλλαγή πληθυσμών και ξέρουν την τουρκική γλώσσα, οι Τούρκοι που πηγαίνουν στη Μ. Ασία και ξέρουν ελληνικά...Απλοί στρατιώτες, Βενιζελικοί , Αντιβενιζελικοί, Οικογένειες, Στρατηγοί....
Στην ατμόσφαιρα του τότε μπορεί να φθάσει ο σύγχρονος αναγνώστης, στο τι πραγματικά έγινε ώστε να αποτελεί ιστορία, δύσκολο! Μα και η ιστορία δεν είναι τέχνη του λόγου; Η αληθοφάνεια είναι μέσο πειθούς και τέρψης και γνώσης και συνείδησης!!!
Πώς διαχειρίζονται το ιστορικό υλικό οι συγγραφείς με τέτοιο τρόπο, ώστε να περνούν από την ιστορία στην λογοτεχνία; Τι φρονούν γι’ αυτά, τι μεταπλάθουν, τι εμπνέονται οι συγγραφείς Κώστας Ακρίβος (Καιρός για θαύματα, 2005, Η ιστορία ενός οδοιπόρου: Στρατής Δούκας, 2006, 2020), Σωτηρία Μαραγκοζάκη (Ο ύπατος της Σμύρνης, 2012 ), Αντώνης Νικολόπουλος (soloup) (Αϊβαλί, 2014), Δημοσθένης Παπαμάρκος (Γκιάκ, 2014 ). Συντονίζει ο Γιάννης Μπασκόζος (περιοδικό Ο Αναγνώστης).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου