Ο ταχυδρόμος του Γ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ

 

 Ο ταχυδρόμος που μοίραζε γράμματα, που κόντεψε να γίνει δάσκαλος, που απέτυχε στο μάθημα της αυτογνωσίας,

απλός, γνήσιος, τίμιος, εργατικός, συνεπής 

όπως και η γλώσσα του μυθιστορήματος. 

Ο ήρωας

της καθημερινότητας που δουλεύει στο ορεινό Ρέθυμνο με χιόνι και με καύσωνα

όπως όλοι οι δευτεραγωνιστές του και η γυναίκα του που μετά από ένα χρόνο...

Αυτός που εκτελεί το χρέος του

χωρίς πολλά λόγια 

χωρίς να σπάει τα ήθη και τις παραδόσεις της εποχής του 1950-60...

ΟΜΩΣ δεν έχει δική του γνώμη

δεν ξέρει πώς να αγαπάει 

δεν μπορεί να μαλώνει, να διαφωνεί, να εναντιώνεται....

 

 Πώς γίνεται ένας ατόφιος χαρακτήρας να είναι τόσο αδύναμος;;

 

 

Η αγάπη και οι δυνατότητές της, οι αυστηροί περιορισμοί των εθίμων στα υψόμετρα των βουνών, η μνήμη, ο έρωτας και ο θάνατος αναπτύσσονται με μια γλώσσα ποιητική, σπάνιας ωριμότητας στην πεζογραφία μας - μιας γλώσσας που δεν αφήνει περιθώρια στη συγκίνηση να "καταπιεί" την αφήγηση. Η γλώσσα γίνεται και αυτή πρωταγωνίστρια του βιβλίου, επαναφέροντας με ορμή το ερώτημα περί της αυθεντικής λογοτεχνίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)