ΝΙΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ, Ολομόναχος

                               Αυτοβιογραφική προφητεία
(από το οπισθόφυλλο)Ένα μυστικό καλά κρυμμένο για πάνω από μισόν αιώνα έρχεται ανέλπιστα στην επιφάνεια για να φωτίσει το αόρατο νήμα που συνδέει τη ζωή του συγγραφέα με εκείνη του πατέρα του.Η σπαρακτική αφήγηση της οικογενειακής ιστορίας αποτελεί ένα Γράμμα στον Πατέρα – μια ετεροχρονισμένη πράξη αποδοχής της άυλης πατρικής κληρονομιάς.Την ίδια στιγμή όμως αποτελεί κι ένα είδος διαθήκης, νουθεσία και ευχή μαζί προς τον δικό του γιο – μια απεγνωσμένη προφητεία ή προκαταβολική απολογία για όσα θα του κληροδοτήσει θέλοντας και μη.

Όλα εξηγούνται πλέον. Κάθεται απέναντί μου και μου χαμογελάει με εκείνο το μισό χαμόγελό του, ένα μείγμα συμπόνιας και σαρκασμού… ...επιτέλους, τον καταλαβαίνω. Ο ανεξιχνίαστος άντρας που με μεγάλωσε, ο άντρας που μίσησα όσο και λάτρεψα, είναι ανοιχτό βιβλίο μπροστά μου. Εντάξει η συμπόνια. Ο σαρκασμός, όμως; θα αναρωτηθεί κανείς και με το δίκιο του. Ο σαρκασμός έχει να κάνει με το ότι μας ενώνουν πολύ περισσότερα από τις ρυτίδες και τη γραμμή των μαλλιών στο μέτωπο. Η στιγμή που τον καταλαβαίνω πια απόλυτα είναι η στιγμή που ανακαλύπτω από τι είμαι φτιαγμένος.

Ρίχνει φαρμάκι ο κόσμος πικρό
και δεν χρωστάει να κάνει καλό
όμως στο τέλος θα δούνε ποιος είμαι εγώ…

Τη λέξη αλήθεια μού εβγαλε η ανάγνωση του πεζογραφήματος
και ετυμολογικά και εννοιολογικά και φιλοσοφικά.
Α+λανθάνω= αυτό,αυτά που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε, δεν πρέπει να ξεχάσουμε...
που νομίζουμε ότι μάς διαφεύγουν την προσοχή μας αλλά είναι ριζωμένα μέσα μας...
Οι καταβολές μας, η φύση μας, το DNA μας, οι κληρονομιές μας που είναι μία ή πολλές πραγματικότητες που τελικά τις κληροδοτούμε εκούσια /ακούσια στους επιγόνους μας.
Συγκινήθηκα από το ξεδίπλωμα της αλήθειας και την ολοκλήρωση της οικογενειακής ιστορίας που δείχνει την άρρηκτη συνοχή παρόντος-παρελθόντος-μέλλοντος.
Ποιος  αμφιβάλλει πώς όσο μεγαλώνουμε , μοιάζουμε στους γονείς μας και τελικά στον εαυτό μας;
Συμπόνια και σαρκασμός ...μίσος και λατρεία για τον πατέρα. Νόμιζε ότι βάδιζε μόνος, ολομόναχος αλλά πατούσε στα ίδια χνάρια-πατήματα του πατέρα του. Βέβαια φορώντας άλλο Νο παπούτσια 42 κι όχι 41 (σελ. 91)Με στένευαν τα παπούτσια σου....κατέληξα να γράφω την ιστορία σου...που δεν μπορούσα να φανταστώ ότι είναι η δική μου ιστορία...
Ψευδαίσθηση ότι ξε - φεύγουμε, ότι παίρνουμε άλλο δρόμο, ότι είμαστε ολομόναχοι. Ασφυκτικό και αληθινό ότι δεν είμαστε άλλοι...
σελ.88 η μεγαλύτερη ανακάλυψη είναι οι τοίχοι
που ενώνουν και χωρίζουν!