ΤΟ ΘΑΥΜΑ (WONDER) ή ΤΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ

 

 

«Αν μπορείς να αυτοσαρκάζεσαι, αν μπορείς να συγχωρείς, αν αγαπάς τους φίλους που εσύ επιλέγεις ν’ αγαπάς, αν βλέπεις ομορφιά εκεί που δεν την βλέπουν οι άλλοι, ε, τότε... όλα μπορούν να συμβούν. Ακόμα και ένα θαύμα!» (οπισθόφυλλo  βιβλίου)

Η Ρακέλ Παλάτσιο  προτάσσει ως απόλυτη  αξία τη φιλία  και την αποδοχή.O Όγκι ,ένα δεκάχρονο αγόρι , θαυμαστής του  «Star Wars», φοράει πάντα ένα διαστημικό κράνος για να κρύβει το παραμορφωμένο-αποκρουστικό πρόσωπό του.  Όταν η μητέρα του τον πείθει να πάει στο σχολείο,  θα έρθει αντιμέτωπος με κοινωνικό ρατσισμό όμως ταυτόχρονα θα γνωρίσει  καινούργιους φίλους  και θα τους μάθει πως η αγάπη  και η επιλογή να είσαι ευγενής είναι οι πιο σημαντικές αξίες στη ζωή.
Ο Στίβεν Tσμπόσκι, που είναι και ο ίδιος συγγραφέας,  ξεδιπλώνει  την ιστορία του μέσα σε τέσσερις υποκειμενικές αφηγήσεις  με πρωταγωνιστές  τους φίλους  στο σχολείο, την αδελφή του- Βία (Ολίβια) την κολλητή της -Μιράντα και τη μητέρα του Αύγουστου(Όγκι)
Γύρω από έναν παθόντα, υπάρχουν και οι δικοί του άνθρωποι που βιώνουν ένα άλλο παρελκόμενο οικογενειακό-κοινωνικό ρατσισμό.
Το κύριο ερώτημα του βιβλίου, της ταινίας, της ίδιας της κοινωνίας μας είναι: ποιος πάσχει περισσότερο; Ο σκηνοθέτης παρουσιάζει όλους τους ήρωες αφόρητα καλοσυνάτους. Υπάρχει μια εξιδανίκευση στις συνθήκες, στις συνέπειες, στην εξέλιξη. Γίνεται εύκολη η συγκίνηση όταν οι εικόνες είναι μελοδραματικές.

 
Στη φιλμική γλώσσα σύμφωνα με τον Αϊζενστάιν, ο θεατής μιας ταινίας αντιλαμβάνεται την αλληλουχία των κινηματογραφικών εικόνων σε τρία διαδοχικά στάδια: το οπτικό, το συναισθηματικό και το ιδεολογικό. Η ταινία του Στίβεν Τσμπόσκι ''κολλάει''στο συναισθηματικό στάδιο καθώς όλοι είναι  ή γίνονται  καλοί, κατά βάθος, πλάτος και μήκος. Χειραγωγείται το θυμικό του θεατή και ποδογετείται το κριτικό χωρίς να μπαίνεις στη διαδικασία της ψυχολογίας των σχέσεων.
Ωστόσο πόσο αυτή η ταινία θα μπορούσε να βοηθήσει όλους μας να δημιουργήσουμε ερωτήσεις
ε ν ε ρ γ η τ ι κ ή ς    α κ ρ ό α σ η ς!!!!!!!!
Η Αδελφή Τερέζα έλεγε: αν διαρκώς κρίνουμε τους άλλους, δεν μας μένει καιρός να τους αγαπήσουμε!