Κι ο επίλογος

Κι ο επίλογος

Oh tell me where the freedom lies

Απέραντο άσπρο σεντόνι
η ερημιά της ψυχής μου
και πάνω του φυτεμένα καρφιά
οι στίχοι και οι ήχοι
των χρόνων που κύλησαν
και με χάραξαν.

Δε θα με νιώσεις κι εσύ,
καθώς δε με νιώσαν και οι άλλοι.
Το πικρό ραγισμένο ποτήρι
των μύθων και των ειδώλων μου
μόνος μου πια θα το πιω μέχρι τέλους.

Τα καρφιά μου δικά μου μονάχα.
Κι ο πόνος, το αίμα, ο τριγμός.
Δικά μου κι αυτά.

Σύννεφο να 'μουν και να γίνω βροχή.
Κι αγεράκι ρευστό και να γίνω υδρατμός.
Να κλειστώ σ' ένα φάρο
και να γίνω ο φανός του.

Και όταν γέρνει ο ήλιος,
να διπλώνω ξανά το σεντόνι μου
και στην άλλη μου μοναξιά να πλανιέμαι.

Κι αν σ' αγάπησα, τι;
Η αγάπη σου μέρες και νύχτες
καρφιών αλογάριαστων κι αμέτρητων ερημιών.

Δημήτρης Βλαχοπάνος, Του Έρωτα και του Μύθου