Άλφα, αχώριστο πρόθεμα του Ανθρώπου

 

 





Ήρθε κι απόψε και νύχτωσε πάλι, και ζήτησες  βοήθεια από το φως των κεριών να δεις τις πληγές των πελμάτων σου, που περπατούσαν πάνω σε παγοβελόνες. Μάτωσαν! μάλλον θα πρέπει να περπάτησες πολύ σε κακοτράχαλα μετερίζια. Ίσως να μίλησες με ανέμους ζεστούς ή κρύους, ίσως από τ΄ αγιάζι να θέλησες 

να μάθεις τα μυστικά της ψυχρότητας, ίσως έψαχνες στον ήλιο τα ριζώματα του λόγου.

Κάνεις να πιάσεις κουβέντα με αγγέλους και σου χτυπούν την πόρτα μελίρρυτοι δαίμονες, πιάνεις ψιλή κουβέντα με δαίμονες και σε τραβούν οι άγγελοι. Κι εσύ στη μέση! Ποια μεσότης; Εκείνη που έφτασες στα άκρα για να βρεις ή εκείνη των άκρων που σκέφτηκες να φτάσεις; Και να! μια σχάση συλλογισμού δημιούργησε ερωτηματικά στο χαρτί της σκέψης σου. Γέμισε ξάφνου το μυαλό, με φεγγάρια που άλλαξαν τη στάθμη των υδάτων του είναι σου και ταλαντεύεσαι σε τροχιά ενός μέγιστου και ενός ελάχιστου μιας μόνο μοίρας, και όλο κι ανεβαίνει η στάθμη και πλημμύρησαν οι άκρες των ματιών σου. Σαν σε αγγίζει στο δέρμα το δάκρυ σου, καίγεται η ψυχή και βράζει, - άλλαξες! -

Σφάλισαν τα εικονοστάσια σου!  και ανατρέχεις στις τεχνικές απόκρυψης -καμουφλάζ- της βροχής για να μπερδέψεις και για να μπερδευτείς. Όχι δεν κλαις!, απλώς βρέχει. Βαθιές αυλακιές χάραξαν οι σταγόνες στο σώμα. Όχι δεν είναι πληγές! Απλά σταγόνες. Ξέχασε ο ήλιος να σε ζεστάνει και σκεπάστηκες με πέτρες για να ζεσταθείς. Άηχος πόνος, ΄΄στις μύτες΄΄ για να μην ενοχλεί. Της ψυχής σου το μαύρο βροντά μέσα σου, μα μόνο εσύ το ακούς. Με τόση βροχή και εσύ μαράθηκες, κατακάηκες, βάθυναν κι άνοιξαν οι πληγές σου.  

-Σσσ!, όνειρο ήταν Άνθρωπε, πέρασε. Κι από πού αλλού να την διαβείς τη ζωή;  χαμογέλασε!,  ίσως να νικηθείς από τους άλλους αλλά όχι από τον εαυτό σου, αυτό θα ήταν κάκιστη και ατιμωτική ήττα!