ΕΦΗ ΖΑΝΝΗ , Ο ΜΥΘΟΣ ΣΩΖΕΙ ΤΗ ΖΩΗ

 

μύθος από το ρήμα μύω = κλείνω (στόμα, μάτια) 

ή

 μυώ  = εισάγω  κάποιον σε μια νέα θρησκεία, δοξασία ή αίρεση, αποκαλύπτοντας σταδιακά το τελετουργικό  και το βαθύτερο νόημά της

  Οι Μυθικές μορφές που αναδιπλώνονται ποιητικά είναι χωρισμένες σε δεκατέσσερεις ομάδες: Προφήτισσες, Απείθαρχες/ Ατίθασες, Ανεξάρτητες υπό καταδίωξη, Άγριες/ Επικίνδυνες, Θυσιαζόμενες, Αλυσοδεμένες, Αφελείς /Αγαθές, Μυστηριώδεις, Καλλιτέχνιδες, Επιθυμητές/ Εκθαμβωτικές, Άπιστες, Χαρούμενες, Ερωτευμένες με ανώτερη φύση, και στο τέλος: Υπέρτατη Μητέρα – Σελήνη.

 Συνολικά πρόκειται για τριάντα εφτά μυθικές υπάρξεις : Κασσάνδρα, Αρμίδα, Πενθεσίλεια, Αντιγόνη, Δάφνη, Αταλάντη, Αρεθούσα, Μήδεια, Ομφάλη, Σειρήνα, Μέδουσα, Λουκρητία, Ευρυδίκη, Δυσδαιμόνα, Φιλομήλα, Ηχώ, Ανδρομέδα, Περσεφόνη, Ευρώπη, Κοκκινοσκουφίτσα, Σφίγγα, Μελουσίν, Γαλάτεια, Η κυρία με το μονόκερο, Βασίλισσα του Σαββά, Ελένη, Δανάη, Ναυσικά, Λούλου, Κορωνίδα, Ιπποδάμεια, Μελισσάνθη, Δουλτσινέα, Ιάμβη, Αριάδνη, Ψυχή, Διοτίμα, Σελήνη

 

• ο μύθος μάς ζητάει να ζήσουμε πραγματικά 
• και ποιο είναι αυτό το πραγματικά;
• η αλήθεια που είναι ταυτόχρονα και αναλήθεια

 

 

 

 

 

 Μονόλογος  της Αριάδνης  (άρι + αγνή = πολύ αγνή).

Ποίημα Αριάδνης

Πίστεψα σε εσένα, Θησέα

Το πάθος μου ορμητικό σού έδωσε

Τον Μίτο της ζωής σου

Ο έρωτάς μου ασυγκράτητος σού πρόσφερε

Τον δρόμο της επιστροφής σου.

[…] Ποια η θέση σου; Θησέα

Ποιο το αποτύπωμά σου στον κόσμο;

[…] Δεν τον σκότωσα

Τον δημιούργησα

Βροντόηχο

Απόκρυφο

Βάκχειο Άνακτα.

Σελίδες: 142    Εκδόσεις: «ΠΕΡΙΣΠΩΜΕΝΗ»

 

υγ. κι αν κάποια από τις άνωθεν γυναίκες σάς φάνηκε πρόστυχη, προσέξτε  τη λέξη ΠΡΟΣ  ΤΥΧΗ!!!!!

Άλφα, αχώριστο πρόθεμα του Ανθρώπου

 

 





Ήρθε κι απόψε και νύχτωσε πάλι, και ζήτησες  βοήθεια από το φως των κεριών να δεις τις πληγές των πελμάτων σου, που περπατούσαν πάνω σε παγοβελόνες. Μάτωσαν! μάλλον θα πρέπει να περπάτησες πολύ σε κακοτράχαλα μετερίζια. Ίσως να μίλησες με ανέμους ζεστούς ή κρύους, ίσως από τ΄ αγιάζι να θέλησες 

να μάθεις τα μυστικά της ψυχρότητας, ίσως έψαχνες στον ήλιο τα ριζώματα του λόγου.

Κάνεις να πιάσεις κουβέντα με αγγέλους και σου χτυπούν την πόρτα μελίρρυτοι δαίμονες, πιάνεις ψιλή κουβέντα με δαίμονες και σε τραβούν οι άγγελοι. Κι εσύ στη μέση! Ποια μεσότης; Εκείνη που έφτασες στα άκρα για να βρεις ή εκείνη των άκρων που σκέφτηκες να φτάσεις; Και να! μια σχάση συλλογισμού δημιούργησε ερωτηματικά στο χαρτί της σκέψης σου. Γέμισε ξάφνου το μυαλό, με φεγγάρια που άλλαξαν τη στάθμη των υδάτων του είναι σου και ταλαντεύεσαι σε τροχιά ενός μέγιστου και ενός ελάχιστου μιας μόνο μοίρας, και όλο κι ανεβαίνει η στάθμη και πλημμύρησαν οι άκρες των ματιών σου. Σαν σε αγγίζει στο δέρμα το δάκρυ σου, καίγεται η ψυχή και βράζει, - άλλαξες! -

Σφάλισαν τα εικονοστάσια σου!  και ανατρέχεις στις τεχνικές απόκρυψης -καμουφλάζ- της βροχής για να μπερδέψεις και για να μπερδευτείς. Όχι δεν κλαις!, απλώς βρέχει. Βαθιές αυλακιές χάραξαν οι σταγόνες στο σώμα. Όχι δεν είναι πληγές! Απλά σταγόνες. Ξέχασε ο ήλιος να σε ζεστάνει και σκεπάστηκες με πέτρες για να ζεσταθείς. Άηχος πόνος, ΄΄στις μύτες΄΄ για να μην ενοχλεί. Της ψυχής σου το μαύρο βροντά μέσα σου, μα μόνο εσύ το ακούς. Με τόση βροχή και εσύ μαράθηκες, κατακάηκες, βάθυναν κι άνοιξαν οι πληγές σου.  

-Σσσ!, όνειρο ήταν Άνθρωπε, πέρασε. Κι από πού αλλού να την διαβείς τη ζωή;  χαμογέλασε!,  ίσως να νικηθείς από τους άλλους αλλά όχι από τον εαυτό σου, αυτό θα ήταν κάκιστη και ατιμωτική ήττα!