Το πάρτυ της ζωής μου ΕΛΕΝΗ ΡΑΝΤΟΥ

 

μία  λίστα με όλα τα υπέροχα πράγματα της ζωής μας που αξίζει να ζει κάποιος 

    Νούμερο 1 : παγωτό

    Νούμερο 2: μπουγέλο

   Νούμερο 3: θάλασσα γιαούρτι

   ..... και περνούν τα χρόνια....

και η μάνα κάνει και ξανακάνει απόπειρες αυτοκτονίας λόγω κατάθλιψης

και περνούν τα χρόνια ....

και ο πατέρας προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες

Νούμερο 4: ερωτεύομαι

Νούμερο 5: επαναστατώ 

Νούμερο 6: πανελλήνιες

....και περνούν τα χρόνια ...

και η μάνα δεν ξέρει πώς να αγαπήσει το παιδί της 

και ο πατέρας δουλεύει, δουλεύει, δουλεύει 

Νούμερο 7: παραϊατρικά 

Νούμερο 8: για τη μάνα και τους συγγενείς, γιατρός

Νούμερο 9 : μαιευτική 

Νούμερο 10: υπηρεσία ζωής κι όχι θανάτου

Νούμερο 11: τραγουδάω

Νούμερο 12: Σταυρής

Νούμερο 12: πονάω για την απώλεια του πατέρα / χαμογελάω για τη γέννηση του παιδιού μου

...........

* ΑΠΌ ΤΟΥΣ ΘΕΑΤΡΙΚΟΥΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΥΣ που τα λένε όλα...ΟΧΙ μόνο αφήγηση μιας ζωής, αλλά της ζωής, της ζωής μας!!!

* Συγκλονιστική η ΕΛΕΝΗ ΡΑΝΤΟΥ που απέδωσε βιώματα της προσωπικής της ζωής και μάς έκανε να γελάσουμε, να κλάψουμε, να ουρλιάξουμε για τα βιώματα της δικής μας ζωής!!!!!!!!

* ΕΝΑ ΠΑΡΤΥ γενεθλίων, γιορτής, χαράς, λύπης, μνήμης, λήθης, άγνοιας, γνώσης, .....ενηλικίωσης, ωριμότητας... ένα πάρτυ ζωής!!!!!!!!

................................

Νούμερο 4.999: σ υ γ χ ω ρ ώ 

Νούμερο 5.000 : σ΄αγαπώ μάνα

υγ. Μήπως δεν ξέρουμε τελικά τι μας επιφυλάσσει το .... παρελθόν ;;;;

Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

 Ο Γ. ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ έγραψε ένα μυθιστόρημα για τον ποντιακό ελληνισμό από την Τραπεζούντα 1915 μέχρι το Ερζερούμ και την Κων/πολη  1962, όπου αποδεικνύεται ότι ο πόνος δεν έχει πατρίδα και ότι η μεγαλύτερη επανάσταση είναι η ανθρωπιά!!!!

Ο σκηνοθέτης Σ.Χατζάκης συν κινήθηκε και θέλησε να κάνει παράσταση τα συναισθήματα για να παρα κινήσει τη γνώση και να ενισχύσει τη μνήμη! Σωματοποίησε το συναίσθημα γιατί ο χορός Σέρρα μόνο αν κλάψουν οι φτέρνες αληθοποιεί ιστορίες!!!

Η συγκλονιστική ερμηνεία της ΧΡΥΣΑΣ ΠΑΠΑ μετουσίωσε τις μαρτυρίες  και τα μαρτύρια της φυλής και τρέμοντας στο τέλος συνυποδήλωσε ότι από τους μεν και τους δε, διαλέγω ανθρώπους ανεξάρτητης φυλής!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Θα σάς διηγηθώ την ιστορία του πατέρα μου με το όνομα  Γαληνός Φιλονίδης που διχάζεται ανάμεσα σε δυο γυναίκες· ...Γιατί άραγε;

Μια ημέρα στην Κρώμνη, στα 2.000 υψόμετρο, λίγο πριν αποχαιρετήσει η μάνα μου εμένα τη Λεμονιά και τον Νικηφόρο, μάς έδωσε από ένα ματσάκι αμάραντο.Γιόρταζε η εκκλησία της Μεταμορφώσεως κι είχαν πανηγύρι. Έπαιζαν οι μουζικάντηδες και 4 αντάρτες χόρεψαν τον χορό Σέρρα. Εκείνος ο χορός έκρυβε μέσα του την ψυχή του Πόντου.

  ''Αμον τον ήλιον έρθες ψυ΄μ΄

και τς αστραπής το φως ιμ' 

έλαξες όλιον τη ζωή μ΄

μικρίτσικος Θεός -ι ''

Ο φόβος, η μισαλλοδοξία και ο εθνικισμός που ενσπείρουν οι Νεότουρκοι και στη συνέχεια οι Κεμαλιστές· η καθημερινή ζωή στα πρώτα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης· οι διώξεις των Ελλήνων επί Στάλιν· τα στρατόπεδα εργασίας στη Σιβηρία και οι στέπες του Καζακστάν με αφόρητους καύσωνες το καλοκαίρι και σφοδρό ψύχος τον χειμώνα· οι πόθοι, τα πάθη και τα δεινά των Ποντίων.

Ο Όμηρος και ο Ομέρ.......

Σέρρα ο χορός της φωτιάς ή η φωτιά του χορού;

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΝΔΥΛΗΣ, Μετρητής Βημάτων

 

...έχει απάγκιο εδώ, κι είναι ωραία

να μετράς βήματα

σε ανυποψίαστους μελλοθανάτους! 

                                                                                                                                                                Είναι περίεργο ένας μηχανολόγος να σκέφτεται ποιητικά ή μάλλον ένας ειδικός να μετράει απαισιόδοξα -αισιόδοξα τα βήματα της Ζωής

Το παραμύθι της ζωής

Γεννιόμαστε ως επίτευγμα

προς ικανοποίηση ενός ενστίχτου επιβίωσης,

που νομίζει πως κάνει σωστά τη δουλειά του...

Πεθαίνουμε, 

απαλλάσσοντας τους εαυτούς μας, 

απ την εκκωφαντική δυσφήμιση του Είναι μας...

Και μόνο οι τίτλοι από τις ενότητες της ποιητικής αυτής συλλογής επιτρέπουν πινελιές από το χέρι του κάθε αναγώστη ώστε να περπατήσει με τον προσωπικό του βηματισμό κάθε στίχο κάθε στροφής... 

Μετρητής βημάτων

Ανθρωπάκια

Ιδού εαυτόν

Το πέταγμα 

- Εσύ σαι ένας βασιλιάς! 

κι εγώ ένα μυρμηγκάκι...

εσύ είσαι τ άπειρο! 

κι εγώ είμαι το λιγάκι...

Μα την ψυχή σου δεν θα την πειράξει κανείς!

.....

θα περιμένει στην ''αποβάθρα της εξιλέωσης''

.....

ΚΑΒΑΦΗΣ- ΦΙΛΟΣΤΡΑΤΟΣ- ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ

 Ο νεοπυθαγόρειος φιλόσοφος και μάγος Απολλώνιος γεννήθηκε στα Τύανα της Καππαδοκίας γύρω 15 μ.Χ.   και πέθανε 98 μ.Χ.  Ταξίδεψε στην Ανατολή (μέχρι και στην Ινδία) και φημίστηκε για τις θαυματουργικές του ικανότητες και συγκρίθηκε με τον Ιησού από τους Χριστιανούς τον 4ο αιώνα και από άλλους συγγραφείς στη σύγχρονη εποχή. Ο ΡΕΝΑΝ σημειώνει Ο Σωκράτης αφήνει τον άνθρωπο εις την γη. Ο Απολλώνιος τον μεταφέρει εις τον ουρανό! Έζησε ζωή ενάρετη, λιτή, αποποιούμενος τα υλικά αγαθά και καταδικάζοντας αυστηρά τις καταχρήσεις, τη χλιδή και την αμαρτία. Πρότεινε την καρτερία και την απλότητα. Γι’ αυτό τον αποκάλεσαν «Θείον Άνδρα».

Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ, Απολλώνιος ο Τυανεύς εν Ρόδω           [1925, 1925*]

Για την αρμόζουσα παίδευσι κι αγωγή  ο Απολλώνιος ομιλούσε μ’ έναν νέον  που έκτιζε πολυτελή οικίαν εν Ρόδω. «Ἐγὼ δὲ ἐς ἱερὸν» 5 είπεν ο Τυανεύς στο τέλος  «παρελθὼν πολλῷ ἂν ἥδιον ἐν αὐτῷ μικρῷ ὄντι ἄγαλμα ἐλέφαντός τε καὶ χρυσοῦ ἴδοιμι ἢ ἐν μεγάλῳ κεραμεοῦν τε καὶ φαῦλον.»— Το «κεραμεοῦν» και «φαῦλον»· το σιχαμερό: 10 που κιόλας μερικούς (χωρίς προπόνησι αρκετή)  αγυρτικώς εξαπατά. Το κεραμεοῦν και φαῦλον. ΦΙΛΟΣΤΡΑΤΟΣ                                                                                  Η θρυλική βιογραφία του, Τα ες τον Τυανέα Απολλώνιον, γράφηκε σχεδόν δύο αιώνες αργότερα, από τον σοφιστή Φλάβιο Φιλόστρατο – «έργον λίαν αξιοπερίεργον και ανταμείβον τον αναγνώστην του. Ο Φιλόστρατος γράφει πως η μητέρα του Απολλώνιου είδε ένα όνειρο λίγο πριν από τη γέννησή του. Της παρουσιάστηκε στο όνειρό της ένας Θεός. Όταν τον ρώτησε για το μέλλον του παιδιού το οποίο θα γεννούσε, αυτός της απάντησε:-Θα γεννήσεις Εμένα ! – Και ποιός είσαι εσύ τον ρώτησε εκείνη. – Είμαι ο Π ρ ω τ ε ύ ς, ο θαλάσσιος γέρων.  Ο πατέρας του τον έστειλε σε ηλικία 14 χρόνων στην Ταρσό της Κιλικίας, δίπλα στον μεγάλο ρήτορα Ευθύδημο από τη Φοινίκη, για να τον διαπαιδαγωγήσει. Αργότερα πήγε στις Αιγές των Τυάνων, όπου μυήθηκε στη φιλοσοφία του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Χρύσιππου, του Επίκουρου και άλλων φιλοσόφων. Όταν πέθανε ο πατέρας του, ήταν μόλις είκοσι ετών. Μοίρασε την κληρονομιά του στους φτωχούς συγγενείς και στον αδερφό του, τον οποίο υποδέχτηκε με μεγαλοθυμία, παρά την άσωτη ζωή που έκανε και αποσύρθηκε στο ναό του Ασκληπιού στις Αιγές.   Φιλόστρατος, Τα ἐς τον Τυανέα Ἀπολλώνιον Ἐτύγχανέ τι καὶ μειράκιον νεόπλουτόν τε καὶ ἀπαίδευτον οἰκοδομούμενον οἰκίαν τινὰ ἐν τῇ Ῥόδῳ καὶ ξυμφέρον ἐς αὐτὴν γραφάς τε ποικίλας καὶ λίθους ἐξ ἁπάντων ἐθνῶν. ἤρετο οὖν αὐτό, ὁπόσα χρήματα εἴη ἐς διδασκάλους τε καὶ παιδείαν ἀνηλωκός· ὁ δὲ «οὐδὲ δραχμήν» εἶπεν. «ἐς δὲ τὴν οἰκίαν πόσα;» «δώδεκα» ἔφη «τάλαντα, προσαναλώσαιμι δ᾽ ἂν καὶ ἕτερα τοσαῦτα». «τί δ᾽» εἶπεν «ἡ οἰκία βούλεταί σοι;» «δίαιτα» ἔφη «λαμπρὰ ἔσται τῷ σώματι, καὶ γὰρ δρόμοι ἐν αὐτῇ καὶ ἄλση καὶ ὀλίγα ἐς ἀγορὰν βαδιοῦμαι καὶ προσεροῦσί με οἱ ἐσιόντες ἥδιον, ὥσπερ ἐς ἱερὸν φοιτῶντες.» «ζηλωτότεροι δὲ» εἶπεν «οἱ ἄνθρωποι πότερον δι᾽ αὐτούς εἰσιν ἢ διὰ τὰ περὶ αὐτοὺς ὄντα;» «διὰ τὸν πλοῦτον», εἶπε, «τὰ γὰρ χρήματα πλεῖστον ἰσχύει». «χρημάτων δ᾽», ἔφη «ὦ μειράκιον, ἀμείνων φύλαξ πότερον ὁ πεπαιδευμένος ἔσται ἢ ὁ ἀπαίδευτος;» ἐπεὶ δὲ ἐσιώπησε, «δοκεῖς μοι», εἶπε «μειράκιον, οὐ σὺ τὴν οἰκίαν, ἀλλὰ σὲ ἡ οἰκία κεκτῆσθαι. ἐγὼ δὲ ἐς ἱερὸν παρελθὼν πολλῷ ἂν ἥδιον ἐν αὐτῷ μικρῷ ὄντι ἄγαλμα ἐλέφαντός τε καὶ χρυσοῦ ἴδοιμι ἢ ἐν μεγάλῳ κεραμεοῦν τε καὶ φαῦλον.» Συνέβη επίσης τότε ένας νεόπλουτος και απαίδευτος νεαρός να χτίζει σπίτι στη Ρόδο και να συγκεντρώνει για το σκοπό αυτό πολύχρωμους ζωγραφικούς πίνακες και λίθους από όλες τις χώρες. Τον ρώτησε λοιπόν ο Απολλώνιος πόσα χρήματα είχε ξοδέψει για δασκάλους και μόρφωση. «Ούτε δραχμή», απάντησε. «Και για το σπίτι πόσα;» «Δώδεκα τάλαντα», είπε, «και, αν χρειαστεί, θα ξοδέψω άλλα τόσα». «Και σε τι θα σου είναι χρήσιμο το σπίτι;», ρώτησε. «Θα είναι εξαιρετικό μέρος για τη σωματική μου άσκηση, γιατί έχει μέσα και περιστύλια για περίπατο και άλση, έτσι που λίγες φορές θα χρειάζεται να πηγαίνω στην αγορά· οι άνθρωποι πάλι που θα έρχονται μέσα θα μου μιλούν με ακόμη μεγαλύτερη ευχαρίστηση, σαν να επισκέπτονται ένα ιερό.» «Οι άνθρωποι», ρώτησε ο Απολλώνιος, «εκτιμώνται πιο πολύ γι’ αυτό που είναι οι ίδιοι ή για τα υπάρχοντά τους;» «Για τα πλούτη τους», απάντησε, «γιατί αυτά έχουν τη μεγαλύτερη δύναμη». «Και για τα υπάρχοντα, νεαρέ, ποιος είναι» ρώτησε ο Απολλώνιος, «πιο ικανός φύλακας, ο πεπαιδευμένος ή ο απαίδευτος;» Επειδή εκείνος δεν απάντησε, «Μου δίνεις», είπε, «την εντύπωση, νεαρέ, πως δεν ανήκει το σπίτι σε εσένα, αλλά εσύ στο σπίτι. Όσο για μένα, αν πήγαινα σε ένα ιερό, με πολύ μεγαλύτερη ευχαρίστηση θα έβλεπα σε ένα, έστω και μικρό ιερό άγαλμα χρυσελεφάντινο παρά σε μεγάλο άγαλμα πήλινο και ευτελές».  ΤΕΛΙΚΑ, ο ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ παράδειγμα πλάνης και μαγείας  ή παράδειγμα απλότητας και αξιοσύνης;