Για χρόνια, οι φήμες για την Πιτσιρίκα του Βάλτου έδιναν κι έπαιρναν στο Μπάρκλι Κόουβ, ένα ήσυχο ψαροχώρι της Βόρειας Καρολίνας. Ο θάνατος του νεαρού Τσέις Άντριους τις έκανε να φουντώσουν ακόμη περισσότερο. Ποιος θα μπορούσε να τον είχε σκοτώσει, αν όχι εκείνο το αγριοκόριτσο που ζούσε μονάχο του στα βάθη του βάλτου;
Αλλά την Κάια δεν την είχαν καταλάβει. Ευαίσθητη και έξυπνη, είχε καταφέρει να επιβιώσει ολομόναχη, εγκαταλελειμμένη απ’ τους ανθρώπους, παρέα με τους γλάρους και μ’ όσα της δίδαξε η άμμος κι η αρμύρα. Όταν δύο νεαροί απ’ το χωριό γοητεύονται απ’ την άγρια ομορφιά της, η Κάια ανοίγεται σε μια καινούργια ζωή. Αλλά τότε συμβαίνει το αδιανόητο.
"Η μοναξιά έγινε μεγαλύτερη από αυτή που μπορούσε να αντέξει "
"Επιστήμη και τέχνη συνύφαιναν τη ζωή της"
"Πήγαινε όσο πιο μακριά μπορείς-πέρα, πέρα μακριά, εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες"
"Ο έρωτας πολύ συχνά δεν βγάζει πουθενά...αλλά ακόμη κι όταν αποτυγχάνει, σε συνδέει με τους άλλους και τελικά αυτό είναι το μόνο που έχουμε: δεσμούς"
Ασημένιες μικρές ηλιαχτίδες, χιλιάδες βήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλοτε σαν φτερούγισμα και άλλοτε σαν παφλασμός,
από τη γη θα περάσει η ψυχή σου όχι ήσυχα.
Ίσως οι αγκαλιές που βρεθήκαν στον δρόμο σου,
αγκάθια αν δεν έβγαζαν,
τα γράμματά σου να χάριζαν φως.
Μα ποια φωλιά θα δεχτεί να φυλάξει το αταίριαστο;
Ξένη, άγνωστη, μη κατανοητή, λέξεις που γεννούν τον άδικο φόβο
και σε δίκη οδηγούν.
Μα τη δικαίωση που δε(;) σου ανήκει,
άνθρωποι, σύμπαν και Θεοί
σου χρωστούν.
Κάια, "σβήσε τα κεριά σου, ο κόσμος σήμερα φωτίζεται μόνο από αστραπές".