μια συγκλονιστική παράσταση, ΕΥΡΙΠΙΔΗ, Ορέστης

 

 408 π. Χ. από τα τελευταία έργα του ρεαλιστή Ευριπίδη

Μενέλαος : Ποια είναι η αρρώστια που σε τυραννά;

Ορέστης: Η συνείδηση

Από αυτήν δεν γλιτώνουμε. Και όταν οι άνθρωποι προσπαθούν να απονέμουν δικαιοσύνη, σκέφτονται φονικά, πράττουν εχθρικά. Ο φόνος του Αγαμέμνονα δεν ήταν ο τελευταίος. Ούτε της Κλυταιμνήστρας, ούτε του Αίγισθου.Ο Άδης δεν χορταίνει το αίμα. Οι άνθρωποι δεν καθαίρονται με τα φονικά. Και την Ελένη, και το Μενέλαο και την Ερμιόνη....

Η Ηλέκτρα και ο Ορέστης αδέλφια κυνηγημένα κι από τους Αργίτες κι από τους Θεούς.  Μητροκτόνοι, μιάσματα, φονιάδες. Ακόμη κι ο παππούς του Ορέστη ο Τυνδάρεως κατακεραυνώνει κι αποδιώχνει τον Ορέστη. Μόνο ο φίλος Πυλάδης απέμεινε αλλά κι αυτός  θεωρεί την εκδίκηση,  λύση.

Οι σκηνικές κινήσεις των πρωταγωνιστών προσεγμένες, μελετημένες, άψογες. Η μουσική υπόκρουση υποβλητική. Οι ερμηνείες συγκλονιστικές και επιβλητικές. Ο γυναικείος Χορός μόνο θύμιζε επίδειξη τέλειων σωματικών αναλογιών. Ίσως όμως είχε και συμβολικό ρόλο. Η αλαζονική χαρά των αιμοδιψών γυναικών του Κάτω Κόσμου. Η μοντερνοποιημένη εκκεντρική χαρά γύρω από το Θυέστειο τραπέζι... 

Συνείδηση- Ηθική- Δικαιοσύνη- Αυτογνωσία....

Άραγε μόνο ο από μηχανής θεός μπορεί να τα εξισορροπήσει;;;;;