Η ιστορία της συγκεκριμένης σχεδίας-έκδοσης συνυφαίνεται με την εμφάνιση στα τέλη του Φεβρουαρίου του 2020 του κορωνοϊού και στη χώρα μας και, ιδίως, με τη λόγω καραντίνας και κλεισίματος στο σπίτι αδυναμία πώλησης της «Σχεδίας». Του περιοδικού δηλαδή της πολυπληθούς στα αστικά κέντρα κοινωνικής ομάδας των αστέγων, που καθιστούσε την ήδη δύσκολη βιωτή τους ακόμη δυσκολότερη, αποστερώντας τους από τους δρόμους προς την αξιοπρέπεια και το μαχητό της λιτής τους επιβίωσης.
σκέψεις μέσα σε συνθήκες εγκλεισμού (από Σ)
τελικά η σχεδία σε οδηγεί σε σχέδια χαρούμενα (από Χ)
εργόχειρα ανθρώπων που δεν σταματούν να ψάχνουν λιμάνια (από Ε)
γιατί οι δυσκολίες αυτοσχεδιασμού είναι φυσικές (από Δ)
ιδίως όταν βρίσκεσαι εκτός σχεδίου προγνωστικών ( από Ι )
αναπόφευκτα όμως ταξιδεύεις με πολλές αποσκευές ( από Α)
και μάλιστα όχι μόνος αλλά με άλλους 100....1000....10000....100000...
Η σχεδία μου
ΑπάντησηΔιαγραφή«Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει». Άντε καλέ. Όταν έφτιαχνα τη σχεδία μου, γελούσα εγώ και ο Θεός έριχνε ένα κλάμα, άλλο να σου το λέω και άλλο να το ζεις. Και αφού την έφτιαξα, τι στην ευχή δεν πήγε καλά; Τη σήκωσα στον ώμο και γεμάτη χαρά ανηφόριζα τη ζωή, μα η τόση βροχή… Ποιος αντέχει, αλήθεια, την τόση βροχή; Σχεδία πλέον μισή, μισή και η καρδιά, πασχίζει να βρει μία στέγη στεγνή. Συναντώ κόσμο πολύ. Ένα χαμόγελο και ένα βλέμμα που σπάει τη σιωπή, πάντα θα αρκεί, θα ζεσταίνει, θα σώζει την ψυχή.