Ένα φεγγάρι...

Στη δική μου θάλασσα

Πρόσωπο γερμένο αριστερά,

θλιμμένο; όχι! όχι!

Μάλλον ανήσυχο, θα πεις.

Ξοδεύεται άκλαυτα

σαν στης κόρης την ανάγκη

που πίνει αχόρταγα τη φωτιά του,

να λάμψει επίμονα μέσα στο σκοτάδι,

που Εσύ διαφεντεύεις.

Κι αν ξέρεις καλά

πως την κίνησή της

Εσύ ορίζεις, 

σαν λίκνισμα υπνωτικό,

Εκείνη την νιώθει τρικυμία ασίγαστη, 

Δική της,

που βράχια με πείσμα θα σκαλίσει,

σημάδι ύπαρξης ζωής.

Κράτα την αιώρησή σου!

Έχεις μεγάλο δρόμο μέχρι

η νύχτα να λυγίσει.

Μ.Ν.