ΚΛΑΡΙΣΕ ΛΙΣΠΕΚΤΟΡ και ΦΡΙΝΤΑ ΚΑΛΟ

 Η Μακκαμπέα, όπως και η συγγραφέας, στα προάστια του Ρίο ντε Τζανέιρο μάχεται με την ανικανότητα και την λιγοψυχία που την διακατέχει και αγωνίζεται να αποδεχτεί πως είναι ήδη αγκαλιά με τον θάνατο. “Γιατί είναι κάτι ώρες που ο άνθρωπος έχει ανάγκη έναν τοσοδούλη θάνατο και ούτε που το ξέρει”.

 Η Έλεν Σίξου υπογραμμίζει την ιδιοσυγκρασία της συγγραφέως : “Την τελευταία μέρα πριν το θάνατό του, ο συγγραφέας κάθεται στην άκρη της γης, με τα πόδια του να κρέμονται στον άπειρο αιθέρα και κοιτάζει τα άστρα. Την επόμενη θα είναι και εκείνος ένα ακόμα αστέρι ανάμεσα στα άλλα, ένα μόριο ανάμεσα στα άπειρα μόρια. Η τελευταία μέρα είναι όμορφη για όποιον ξέρει να τη ζήσει, είναι μία απ’ τις πιο όμορφες μέρες της ζωής”.
“Το αίμα είναι το μυστικό του καθενός, η ζωογόνος τραγωδία του”.
“Δεν λέγονται τα πάντα γιατί το παν είναι ένα κούφιο τίποτα”.
“Το πρόσωπο είναι πιο σημαντικό από το σώμα γιατί το πρόσωπο δείχνει τι αισθάνεται κανείς”.

H αντισυμβατική καλλονή λογοτέχνις

Η Κλαρίσε Λισπέκτορ (1920 - 1977) συγκαταλέγεται ανάμεσα στις σημαντικότερες λογοτεχνικές φωνές της Βραζιλίας. Η καλογυαλισμένη σύζυγος διπλωμάτη ήταν στα ενδότερα μια σκαπανέας της γραφής. Είναι μια μάγισσα της γραφής. Ο μύθος της ενισχύεται όσο περνάει ο καιρός. Το πρώτο μέρος του βιβλίου σε πιάνει από το λαιμό, δεν σ’ αφήνει να ανασάνεις και σου κλέβει για πάντα την καρδιά. Ποια είναι αυτή που τολμά να γράφει έτσι; Ιδίως στην εποχή της; Στη βιτρίνα, η καλογυαλισμένη σύζυγος διπλωμάτη, στα ενδότερα μια σκαπανέας της γραφής.

«Οχι, δεν είναι εύκολο να γράφεις. Είναι σκληρό σαν να σπας βράχους. Αλλά πετάγονται σπίθες και σχίζες σαν ατσάλι που λαμποκοπά». 

ΦΡΙΝΤΑ ΚΑΛΟ

Την προσωπική της ζωή στιγμάτισαν ο θυελλώδης έρωτάς της με τον ζωγράφο Ντιέγκο Ριβέρα, τον οποίο παντρεύτηκε δύο φορές, αλλά και οι εραστές της, άνδρες και γυναίκες, ανάμεσα στους οποίους ο εξόριστος τότε στο Μεξικό Λέον Τρόσκι.


Στις αυτοπροσωπογραφίες της άλλο ένα βασικό μοτίβο είναι αυτό του πόνου, τον οποίο γνώρισε από πολύ μικρή ηλικία. Ήταν μόλις 6 ετών όταν ασθένησε από πολιομυελίτιδα με αποτέλεσμα το ένα της πόδι να μείνει ημιπαράλυτο. Όταν οι συμμαθητές της την απέφευγαν και τη φώναζαν "Κουτσοφρίντα" είχε σχηματίσει με το μυαλό της μια δεύτερη μικρή Φρίντα, αέρινη και χαρούμενη, και την είχε κάνει καλύτερή της φίλη.

Η Φρίντα δεν πτοήθηκε και με πείσμα και διάθεση για μόρφωση κατάφερε να γίνει δεκτή στην Escola Preparatoria το σημαντικότερο εκπαιδευτικό ίδρυμα του Μεξικού, όπου ήταν ένα από τα 35 κορίτσια σε σύνολο 2.000 μαθητών.

Όμως το 1925 μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα την καθήλωσε για μήνες στο κρεβάτι και την ταλαιπώρησε σε όλη της τη ζωή.
Στη διάρκεια της σύντομης ζωής της οι ώρες που πέρασε καθηλωμένη στο κρεβάτι, εξαιτίας των δεκάδων επώδυνων εγχειρήσεων και μερικών αποβολών της, ήταν ατέλειωτες.   Η Φρίντα Κάλο πέθανε το 1954 σε ηλικία 47 ετών. Τα τελευταία της λόγια στο ημερολόγιό της ήταν:«Ελπίζω το τέλος να είναι χαρούμενο και ελπίζω να μην επιστρέψω ποτέ ξανά. Φρίντα».

Η ΦΡΙΝΤΑ ΚΑΛΟ ζωγράφιζε αυτοπροσωπογραφίες της γιατί έμενε συχνά μόνη και δήλωνε ότι είναι το πρόσωπο που γνώριζε καλύτερα. Η ΛΙΣΠΕΚΤΟΡ έγραψε το κύκνειο άσμα της γιατί  ίσως προσπάθησε να περι-γράψει το αυτοβιογραφικό της παραλήρημα, υπο-δηλώνοντας ότι είναι το πρόσωπο που γνώριζε ελάχιστα.

Η ετικέτα στο βιβλίο της είναι: φιλοσοφία και συγκεκριμένα μεταφυσική/οντολογία/υπαρξισμός αλλά και  μεταμοντερνιστική λογοτεχνία, αντισυμβατική.

ΘΑ πρότεινα να το διαβάσει κάποιος ανάποδα. Δηλαδή πρώτα το μεταφραστικό σημείωμα, μετά το εργογραφικό της συγγραφέα, μετά το επίμετρο της Σίξου και τελευταία το μυθιστόρημα.Αντιλαμβάνεσαι καλύτερα τους  μετα-φυσικούς της στοχασμούς καθώς ξέρεις ότι είναι μια Εβραία από τη Ρωσία που χάνει πρόωρα μητέρα και πατέρα, μεταναστεύει στο Ρίο, ζει φτωχικά, είναι λεπτεπίλεπτη σε όλα και έχει αποφασίσει να γίνει συγγραφέας στα έντεκά της!!! Την ώρα του αστεριού την γράφει λίγο πριν πεθάνει από καρκίνο των ωοθηκών σε ηλικία 57 ετών κάνοντας ταυτόχρονα και απολογισμό και εξομολόγηση του βίου της. Οι λέξεις, οι προτάσεις και τα νοήματα μπερδεμένα, παραληρηματικά. Ο χώρος οίκος ανοχής και ενοχής. Οι παρενθέσεις του αφηγητή, φιλοσοφημένες αλήθειες.Ψάχνει και ο αναγνώστης τον εαυτό του που τρομάζει να συναντήσει. Βλέπουμε τα γεγονότα που δεν μπορούμε να ξεφύγουμε γιατί είναι σκληρές πέτρες. Στο πιο βαθύ σκοτάδι λάμπουν τ΄αστέρια. Πλησιάζοντας η ώρα του θανάτου τελικά ειπώνονται οι πιο βαθιές αλήθειες.

Η πιο εύγλωττη σιωπή είναι εκεί που ζυγίζεις το φως και τη σκέψη σου.

υγ.1. μην ξεκινήσετε να υπογραμμίζετε καθώς προχωρώντας στην ανάγνωση θα φθάσετε σε κάθε πρόταση να διαπιστώνετε υψηλά νοήματα ζωής και θανάτου.

υγ.2.τα διαμάντια είναι κρυμμένα στις λάσπες και στα χώματα.