ΟΔΟΣ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

ήτανε  ένα φθινοπωρινό απόγευμα Κυριακής
18 και 30
η παρέα εξαιρετική,νεανική,χαμογελαστή...
συνάντηση έξω από το θέατρο...
όλοι μας νομίζαμε ότι θα δούμε τη Μαρία να αναπολεί τον Τάκη της...
τελικά αξίζει να μοιράζεσαι με ευλάβεια ακόμη κι αν δεν καταλαβαίνεις...
μάλλον  δεν έβρεξε...
μόνο μέσα στην καρδιά μας συναισθήματα
φόβο,θυμό,απόγνωση,ανατριχίλα,απελπισία
χωρίς ανάσα χαρακτηρίσαμε την εξομολόγηση
συγκλονιστική,τρομερή,παιδικό τραύμα, αληθινή,πραγματική,αλλιώτικη,καταπληκτική,συναισθηματική,εκφραστική
ψυχοπλακωθήκαμε και ανατριχιάσαμε 
ΟΧΙ γιατί είχε μόνο ψ υ χ ή
αλλά γιατί είναι όμορφο να ακουμπάει η ψυχή μας σε δροσερά χαμόγελα!!!!!!!
Μπράβο στα παιδιά μας!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΥΓ. Μήπως η πενικιλλίνη στη φυματίωση της παιδείας μας είναι το πάμε θέατρο μαζί;