Άνθη του Kακού του Charles Pierre Baudelaire 1821-1867 το πρότυπο του "καταραμένου" ποιητή.
Ένα βιβλίο «νοσοκομείο ανοικτό σε όλες τις διαταραχές του νου, σε
όλες τις σήψεις που μπορεί να υποστεί η καρδιά», όπως το κατηγόρησε η
Figaro το 1857, «που προσβάλλει τη δημόσια αιδώ», κατά το δικαστήριο που
απαγόρευσε πολλά από τα ποιήματά του. Εκατό σχεδόν χρόνια χρειάστηκαν
για να ακυρωθεί και τυπικά αυτή η απόφαση.Ο ίδιος ο ποιητής δηλώνει: «Το
Ωραίο πάντα θα είναι παράξενο. Δεν λέω ότι θα είναι παράξενο εκούσια
και ψυχρά, διότι τότε δεν θα ήταν παρά ένα τέρας που ξεπήδησε μέσα από
τις ατραπούς της ζωής. Λέω απλώς ότι πάντα θα ενέχει ένα στοιχείο
παραδοξότητας, όχι ηθελημένης αλλά υποσυνείδητης. Και σε αυτήν την
παραδοξότητα θα έγκειται και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που θα το
καθιστά ωραίο».
Μπωντλέρ ή Βωδελαίρος Έζησε μια ζωή σύντομη αλλά έντονη, γεμάτη πάθη και καταχρήσεις που τον
εξάντλησαν σωματικά, λάτρεψε τη Μαύρη Αφροδίτη των ποιημάτων του, την
Ζαν Ντυβάλ, «ανακάλυψε» και μετέφρασε τον Πόε, και υπέστη το διωγμό και
την καταδίκη για τα Άνθη του Κακού Το 1864,
έχοντας σπαταλήσει την περιουσία του,πήγε στις Βρυξέλλες, όπου έζησε δυο
άθλια και στερημένα χρόνια. Το 1866 τον έφεραν στο Παρίσι με καθολική
παράλυση. Εκεί πέθανε έπειτα από δεκαπέντε μήνες, τον Αύγουστο του 1867.
Μεταξύ άλλων είπε: α)Στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του ανθρώπου ξέχασαν δύο δικαιώματα: της αντίρρησης και της φυγής. β)Υπάρχουν μόνο τρία πλάσματα άξια σεβασμού: ο ιερέας, ο πολεμιστής, ο ποιητής. Να γνωρίζεις, να σκοτώνεις, να δημιουργείς. γ) Αυτό που είναι ενοχλητικό με τον έρωτα είναι ότι πρόκειται για ένα έγκλημα που δεν μπορείς να το διαπράξεις χωρίς συνένοχο.
προτρέποντας : Είναι ώρα να μεθύσετε!
Για να μην είστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του χρόνου,
μεθύστε χωρίς διακοπή.
Με κρασί, με ποίηση, με αρετή, με ό,τι θέλετε!
Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ 1863-1933 στα Αποκηρυγμένα του (1886-1898)
«Αλληλουχία κατά τον Bωδελαίρον»
Είναι ναός η Φύσις όπου ζωνταναί
στήλαι συγκεχυμένας λέξεις κάποτε
εκφέρουσιν. Ο άνθρωπος εκεί περνά
μέσω πυκνών δασών συμβόλων, άτινα
με βλέμματα οικεία τον παρατηρούν.
Ως παρατεταμέναι σμίγουσιν ηχοί
από μακράν εν μια ενώσει ζοφερά,
εν μια ενώσει ως το σκότος αχανεί
και ως το φως, ούτω ανταποκρίνονται
τα χρώματα, οι φθόγγοι, και τ’ αρώματα.
Υπάρχουν ευωδίαι ως το δέρμα των
παιδίων δροσεραί· γλυκείαι ως αυλοί·
πράσιναι ως λειμώνες.
Άλλαι πλούσιαι
είναι, διεφθαρμέναι, θριαμβευτικαί·
ορμάς του πνεύματος και των αισθήσεων
υμνούσαι· την διάχυσιν κατέχουσαι
πραγμάτων απεράντων — ως η άμβαρις *,
ο μόσχος, και ο στύραξ **, και το λίβανον.
[........................................................................]
* άμπαρι < άμπαρη < γαλλική ambre-gris,κηρώδης ουσία με έντονη οσμή που βρίσκεται στο έντερο ορισμένων φαλαινών φυσητήρα, ιδιαίτερα ακριβή πρώτη ύλη για τη βιομηχανία αρωμάτων
** ο Styrax γνωστό και ως στερατζιά,
αγριοκυδωνιά στουράκι ή αστύρακας είναι ένας δενδρώδης θάμνος, με πατρίδα την Ανατολική Μεσόγειο και τη
Μέση Ανατολή, απαντάται σε όχθες ποταμών, σε ρέματα και σε ρυάκια και
κατά προτίμηση σκιερά μέρη σε υψόμετρο έως 1600 μέτρα.Το φυτό
περιέχει μια ημίρρευστη, κολλώδης, εσωτερικά φαιά και εξωτερικά
σκουρόχρωμη ρητινώδης ουσία, η οποία χρησιμοποιήθηκε για
τελετουργικούς σκοπούς, ως θυμίαμα, από την εποχή του Μωϋσή και μέχρι τον
18 αιώνα.
CORRESPONDANCES = Αλληλογραφίες (Baudelaire)
La Nature est un temple où de vivants piliers
Laissent parfois sortir de confuses paroles ;
L'homme y passe à travers des forêts de symboles
Qui l'observent avec des regards familiers.
Comme de longs échos qui de loin se confondent
Dans une ténébreuse et profonde unité,
Vaste comme la nuit et comme la clarté,
Les parfums, les couleurs et les sons se répondent.
Il est des parfums frais comme des chairs d'enfants,
Doux comme les hautbois, verts comme les prairies,
- Et d'autres, corrompus, riches et triomphants,
Ayant l'expansion des choses infinies,
Comme l'ambre, le musc, le benjoin et l'encens,
Qui chantent les transports de l'esprit et des sens.
Τ' αρώματα μ' εμπνέουν ως η μουσική,
ως ο ρυθμός, ως οι ωραίοι λόγοι,
και τέρπομαι οπόταν εν αρμονικοίς
στίχοις ο Βωδελαίρος ερμηνεύει
όσα απορούσα η ψυχή και ασαφώς
αισθάνετ' εν αγόνοις συγκινήσεσιν.
Μη μόνον όσα βλέπετε πιστεύετε.
Των ποιητών το βλέμμα είν' οξύτερον.
Οικείος κήπος είν' η φύσις δι' αυτούς.
Εν παραδείσω σκοτεινώ οι άνθρωποι
οι άλλοι ψηλαφώσι δρόμον χαλεπόν.
Κ' η μόνη λάμψις ήτις κάποτ' ως σπινθήρ
εφήμερος φωτίζει της πορείας των
την νύκτα, είναι σύντομός τις αίσθησις
μαγνητικής τυχαίας γειτνιάσεως -
βραχεία νοσταλγία, ρίγος μιας στιγμής,
όνειρον ώρας της ανατολής, χαρά
αναίτιός τις αιφνιδίως ρέουσα
εν τη καρδία κ' αιφνιδίως φεύγουσα.
